Saudades

Hoje tenho saudades.
Bom, desde que voltei de Aveiro tenho saudades.
Às vezes estou na minha aldéia e parece que vejo a algum Erasmus.
Às vezes estou na universidade e parece que vejo a algum Erasmus.
Às vezes entou no metro e parece que vejo a algum Erasmus.

Aparições?
Não, saudades!

Tenho saudades de comer na cantina.
Tenho saudades de passar a tarde na biblioteca sem fazer nada.
Tenho saudades de sair à meianoite para o Bombordo.
Tenho saudades de voltar muito tarde entre semana do Bombordo.
Tenho saudades de chegar até a porta do Club 8 e não entrar.
Tenho saudades do pequeno-almoço em Fanepão.
Tenho saudades de roubar qualquer coisa por que sim.
Tenho saudades de ver os canais com os moliceiros.
Tenho saudades de Love Generation.
Tenho saudades de estar em casa e ouvir RFM.
Tenho saudades das festas com tema estúpido.
Tenho saudades da humidade de Aveiro.
Tenho saudades dos jantares surpresa no nosso apartamento.
Tenho saudades dos jantares em casa de todos.
Tenho saudades do DeCA.
Tenho saudades das excursões e viagens por Portugal e Espanha.
Tenho saudades do pior guia de Portugal: João.
Tenho saudades da coordinadora mais incompetente de Portugal: Helena Barbosa.
Tenho saudades da francesinha.
Tenho saudades de uma boa Ramona com batatas e Fanta de laranja.
Tenho saudades do McFlurry
Tenho saudades dos finos e shots.
Tenho saudades do Minipreço, Jumbo e Pingo Doce.
Tenho saudades de acordar-me muito tarde.
Tenho saudades das divertidas aulas de português.
Tenho saudades das tardes de futebol em Galeria ou no Rossio.
Tenho saudades de ver limpar a Andrea.
Tenho saudades de chegar a casa à tarde e Roberto ainda estar a dormir.
Tenho saudades das perguntas do Joric.
Tenho saudades dos jantares e conversas com Silvia.
Tenho saudades do glamour de Francesca.
Tenho saudades das malucas espanholas: María, Guiomar e Esmeralda.
Tenho saudades das loucuras e simpatia de Sandra.
Tenho saudades do sorriso de Roberta.
Tenho saudades das discussões da minha coppia favorita: Matteo e Costanza.
Tenho saudades do Mundial com o clube de futebolistas: David, Florian, Yoh e Thomas.
Tenho saudades dos disfarces de Claire.
Tenho saudades da doçura de Alix e Eva.
Tenho saudades das engraçadas japonesas: Maiko, Mari e Jun.
Tenho saudades das estupideces de Edouard.
Tenho saudades do ruidoso riso de Marketa.
Tenho saudades da comida grega de Stella e Eleni.

Tenho saudades de Alessandro, Sifra, Jacqueline, Monta, Martins, Hédi, Axelle, Stefano, Suliac, Rémi, Jenni, Lucía, Bárbara, Alessandra, Eva (eslovaca), Matteo (velho), Andrea (novo), Blas, Coke, Fernanda, Sergio, Agi, as Joanas (portuguesas e francesa), Sandra, Miia, Gonare, Lukazs, Aska, Sebastian, Asia, Mauro, Cecilia, Alena, Bernhard, Kasia, Tamara, Klara, Ana, Silvio e muitos outros que quando vejam que nao estao aqui mataran-me!

Peço desculpas.

Desmaios

¿Pero que está pasando?
¿Que lles pasa ós políticos do mundo que van por aí desmaiándose?
¿Non se alimentan ben?
¿Teñen moita presión?

Berlusconi sumouse este fin de semana ó Top Five de desmaios. Mellor dito ó Top Four porque só me lembro de catro.
Recordemos:

- 24 de xuño de 2001. Fidel Castro desmáiase diante de 60.000 persoas mentres celebraba un mitin na Habana.

- 15 de xaneiro de 2002. George W. Bush desmáiase na súa casa mentres ve a televisión atragantado por unha galleta.

- 3 de outubro de 2005. Manuel Fraga (ex presidente de Galicia) desmáiase mentres pronunciaba un discurso no Parlamento galego.

- 26 de novembro de 2006. Silvio Berlusconi desmáiase mentres daba un mitin na localidade italiana de Montecatini.

Despois de analizar estas situacións cheguei a varias conclusións:

- Os políticos de dereita (extrema dereita diría eu) prefiren desmaiarse nos meses máis fríos, mentres que os de esquerda prefiren os meses cálidos.

- Os políticos de esquerda prefiren desmaiarse diante de grandes multitudes (60.000 persoas viron en directo o show de Castro), mentres que os de dereitas prefiren os lugares máis íntimos para poder estamparse tranquilamente contra a mesa.

- Os desmaios son unha moda americana que, co paso do tempo, chegaron a Europa. Isto tamén pasa ca roupa, o cine ou as novas tecnoloxías. Os americanos sempre foron máis adiantados.


¿Cal é o voso desmaio favorito? O meu o de Bush.
¿Sabedes de algún desmaio que mereza ser nomeado?

Eu coñezo os da miña amiga Marta que lle gusta moito desmaiarse nas igrexas porque non soporta que Deus sexa o centro de atención durante unha hora. Así é ela. Encántalle acaparar todo o protagonismo. Non o pode evitar.

Récord Guiness

Normalmente, cando unha persoa aparece no libro Guiness dos récords é porque fixo algo especial (con mérito ou sen el) como por exemplo ser a persoa máis rápida do mundo, a que máis campionatos gañou en algunha especialidade deportiva ou mesmo cousas estúpidas como ser a persoa máis grande do mundo ou a que consigue poñer máis pinzas na cara. Hai xente para todo.

Pero hoxe quero propoñer unha nova categoría neste libro e unha candidatura.
A nai que menos chama ó seu fillo, conseguido por Elisa Vázquez Pérez (a miña nai).

¿Para vós é normal que unha nai chame ó seu fillo unha vez cada 10 días (de media)?
¿ E que cando chama só fale dous minutos?
Pero o mellor de todo é cando non sabe que dicir despois de falar durante 1.30 min., que para ela é longuísimo, e chama á miña irmá pequena que está tranquilamente vendo a televisión e que, por suposto, tampouco quere falar comigo.

¿Cal é a solución?
O meu pai.
El sempre quere falar. Do que sexa. Dos estudios. Da saúde. Do tempo. Da inflación en Vietnam, da literatura do século XIX ou do Mito da Caverna de Platón. Non importa. O importante é falar. Alguén normal (aínda que a veces que coste recoñecelo) na familia. Alguén que se preocupa mínimamente polo seu fillo.

¿Estades dacordo comigo en que hai que presenta-la candidatura da miña nai ó Guiness?

Encerrado

Se me coñecedes mínimamente sabedes que o que me pasa a min non lle pasa a ninguén. Que teño historias abondo para escribir un libro. A última foi esta:

O venres pasado eu estaba só no piso, en Madrid, xa que as miñas compañeiras saíran de festa ou non sei que. De repente lembreime de que na terraza tiña roupa tendida que tiña que recoller, así que levantei a persiana, abrín a porta e, como facía moito frío, non se me ocorreu outra cousa que pechala para que a casa non se enfriara.
No momento en que escoitei como a porta se pechaba unha voz no meu interior dixo: oh, oh!
¡Acababa de quedar 'encerrado' na terraza! ¡Non o podía crer!
Eran as 12.30 da noite, eu só tiña un pixama posto, o móbil dentro e con moito frío fóra.
Díxenme a min mesmo: Pensa, Ramón...
Así que pensei.
¿Saltar? Non, era moi alto
¿Pasar á terraza dos veciños? Non, tiña que molestalos e non poderían abrirme a porta da casa
¿Chamar ás miñas compañeiras? Non, o móbil estaba dentro
¿Esperar a que elas viñeran? Non, morrería de frío
¿Rompe-lo cristal? Si, esa era a mellor forma aínda que despois o tivese que pagar.

Pero como a intelixencia dos humanos se agudiza cando está en situacións límite (e esta era unha delas, asegúrovolo) pensei: A ver... cando queres limpa-los cristais podes saca-las ventanas, así que esta porta tamén se debe poder mover.
Aí comezou a miña particular loita ca porta da terraza. Para riba, para abaixo, forte, con maña... Pero nada.

Estaba a piques de rompe-lo cristal cando me dixen: Veña, unha última oportunidade, Ramón.
Así que volvín a intentalo e tacháaaaaaaaaaaaaan!!! A porta abriuse!! Non o podía crer!

Non o pensei dúas veces. Entrei, pechei a porta e prometinme a min mesmo que nunca máis ía ir á terraza cando estivese eu só na casa.

Benvidos

¡Ola!

Así comezo esta nova experiencia nestes mundo tan extraños para min.
Despois de uns problemiñas que tiven que, como sempre me arranxou unha persoa que vive en Italia, aquí está o meu blog.
Xa sei que moitos de vós estabades esperándoo. ¡Pois aquí está!

Aviso a navegantes, fans e demáis visitantes desta pequena obra de arte: o blog vai estar escrito en galego. Lingua minoritaria e maravillosa. Espero que non teñades problemas para entendelo. A veces tamén escribirei en español e mesmo demostrarei as miñas dotes co portugués, inglés, italiano, latín ou grego antigo. Non sei. A miña capacidade non ten límites.

O nome do blog é en honra a Galicia.
¿Hai algo máis identificativo dese pequeno curruncho da península Ibérica?
Non.
Bo, si, as vacas, pero iso non é glamuroso e xa sabedes o meu lema: Antes muerta que sencilla