York & Harrogate (Yorkshire, March 09)

Portsmouth & Southampton (Hampshire, March 09)

Non é unha palabra galega, pero é a que mellor me define agora mesmo. Son incriblemente gilipollas.

Falo desde a máis profunda resignación un domingo ás oito e pico da mañá (lembrade que a pasada noite cambiamos á hora de verán, así que eu síntome como se fosen as sete e pico).
Odio madrugar, especialmente en domingo, especialmente se é para viaxar, especialmente se estou de vacacións, especialmente se durmín poucas horas os últimos tres días e especialmente se todo me vai saír mal.

Hoxe tiña previsto ir de viaxe ás cidades de Portsmouth e Southampton (de onde saíu o Titanic antes do seu tráxico final), a miña última viaxe neste país antes de marchar para Italia. En realidade, agora mesmo debería estar chegando á estación de autobuses de Victoria.
Levanteime dúas horas antes (ás 7 da mañá, aínda que para min eran como as 6) para que me sobrara o tempo. Todo foi ben ata que cheguei á estación de metro e dinme conta de que non levaba os billetes comigo.

Pouco máis hai que contar xa. Saín correndo; non pasou ningún autobús, así que, a toda présa, fun ata casa. Pero ó chegar á porta rendinme. Eran as 8.15 e non me daba tempo.
Hoxe (que casualidade) están pechadas a Victoria e a Jubilee line. Dese xeito é imposible chegar a Victoria en 40 minutos escasos.

Despois de chamarme de todo ata fartarmte, asumín a perda das 30 libras que custou a viaxe (máis ter que ir ó cíber imprimir os billetes, máis a £1.10 por entrar e saír da estación de Wood Green, máis tódalas molestias). Co que iso doe en época de crise.

Agora, onde debería haber unhas fotos deste cuerpo sepsi, hai este texto.
Que aproveite.

Stratford-upon-Avon (Warwickshire, March 09)

Luxemburgués

Téñenche boa razón a miña nai e a miña avoa: qué guapo soy, qué tipo tengo.

A primavera o sangue altera, e nin un matrimonio nin unha menopausa poden evitalo.

Volvía eu no metro para casiña, despois de axudar un pouco no restaurante, preocupado por problemas laborais. Quen me ía dicir a min que unha muller duns corenta e tantos anos, cunhas pintiñas un pouco raras e co que supuxen que era o seu home ó seu carón, íame alegrar o regreso a casa e o día enteiro.

Ía eu de pé, apoiado contra un dos laterais do vagón, co meu modelito fin de ano (o meu favorito) pensando nas miñas cousas.
A muller, que estaba xusto enfronte miña, sacou silenciosamente a súa cámara de fotos e dirixiuna cara min.
Eu dinme conta de que me estaba enfocando disimuladamente co obxectivo, así que mireina ós ollos e fíxenlle un xesto co que lle din a entender que non me importaba que me sacara unha foto.
Entón, ela, cun forte acento alemán, ou holandés, ou desa zona, díxome:
-You are a very nice guy!(Xa vedes o éxito que teño).

E despois de soltarme ese piropo, a mulleriña creu que tiña o dereito de sacarme tódalas fotos que quixese. Ela, ni corta ni perezosa, enfocou e sacoume dúas fotos (con un flash que chamou atención de todo o vagón) mentres eu facía que pasaba dela. Despois da sesión fotográfica, a muller mostroume os resultados e preguntoume:

-Are you from London?
Eu neguei ca cabeza mentres sorría.

-From England?

Continuei negando e sorrindo.

-From Scotland?
-Ireland?
Eu seguía negando sen dicir de onde era para facerme o interesante.

-China?, dixo ela de broma.

A muller seguía dicindo países para ver se cedía. A ver como lle explicaba eu que o meu país está dentro de España... Uf! Demasiado lío! Eu limitábame a negar ca cabeza sen dicir unha palabra e sorrir.

-Poland?
-Germany?
-Belgium?
Eu seguía negando e sorrindo.

-Ummmmmm... Luxemburg?!

Teño eu cara de luxemburgués? Non sei nin sequera se ese é o xentilicio. Que tipo de cara é esa? Xa me teñen preguntado se son italiano, portugués, francés, grego, inglés, turco e polaco. Pero nunca luxemburgués.

-From King’s Cross?, preguntou o seu home de broma.

Esa foi a estación na que parou a parella.
Mentres baixaban do tren, a muller fixo pucheiros ó mesmo tempo que me ollaba para ver se lle dicía algo.

Pero non. A alemana, holandesa ou de onde sexa, nunca saberá que ese rapaz tan sepsi da foto á que mira mentres se dá unha alegría ó corpo é galego; non luxemburgués.

Eu sigo preguntándome que haberá de luxemburgués na miña cara.

Birmingham (West Midlands, March 09)

N29 V (25 pounds)

Xa botabades de menos as aventuras do N29, ¿non si?

Isto pasou uns días atrás. Era unha viaxe normal na liña máis anecdótica de Londres despois dunha xornada de traballo, cando unha parada antes da estación de metro de Turnpike Lane sóbense dous rapaces (un italiano e un español) e unha rapaza (española).

Antes de nada quérovos explicar, para os que non o saibades, que a estación de Turnpike Lane é a anterior a Wood Green (onde eu vivo). En realidade, a miña casa fica a medio camiño entre as dúas estacións. Para que vos fagades unha idea, Turnpike Lane sería Santiago, Wood Green sería A Coruña, e a miña casa está en Laxe. ¿Entendido así? Entre ámbalas dúas debe haber uns 500 metros, un paseo que se fai perfectamente nuns dez minutos camiñando.

Pois o trío en cuestión, montouse xusto antes de Turnpike Lane falando das súas cousas, entre outras, que ían parar pouco despois de Wood Green. Se o fixeran andando, levaríalles un cuarto de hora. Pero esa noite decidiran coller o autobús. Mal feito.
Xusto na parada seguinte, ou sexa Turnpike Lane tube station, subiron tres revisores para comprobar os billetes do persoal. Normalmente, encántame ese momento porque os negros vense negros (vala a redundancia) para buscar unha escusa para non pagar.
Pero ese día non lle tocou ós meus amigos africanos e caribeños, senón ó trío que acababa de entrar.
A rapaza, María (sóubeno porque non paraban de repetir o seu nome), rapidamente díxolle ó rapaz español:
-Tío, yo no cliqué cuando entré. ¿Y tú?

Non. El tampouco clicou, quixen dicirlles eu, mentres facía que lía un libro.

-Tío, qué fuerte, que yo no cliqué y nos han pillado, insistiu María.
Aí debeu ser o momento no que se me escapou o primeiro sorriso.

Entón, un dos revisores acercouse a eles, pediulles as Oyter (abono transporte) e comprobou que, efectivamente, non clicaran.

-The fine is gonna be ....(barullo do autobús) five pounds, dixo o revisor tranquilamente.
-What!?!?!?! Five pounds!!!!!!!, berrou María indignada e sorprendida.
-No, no, no, respondeu o revisor. María suspirou tranquila por medio segundo. I said twenty five pounds, dixo o home, remarcando a palabra twenty.

Nese momento a María caéuselle o mundo enriba e a min creo que se me escapou unha gargallada. A rapaza tiña que pagar 25 libras por unha viaxe que normalmente custa 90 peniques e que ben se podía facer a pé. Pero por preguiceiros, mangoleteiros e demais sinónimos de vago, tiveron que pagar o que normalmente pagarían por un mes.

-¿Tú tienes suelto, tío? ¡Qué fuerte! No sé si tendré suficiente, dicíalle María ó seu amigo. Tengo un billete de diez y uno... dos... tres... cincuenta... cuatro...veinte...treinta... ¿Me dejas 70 peniques? ¡Qué fuerte, tío! Yo lo flipo. Y así son cinco...
E vai e dállos ó revisor.
Por se non fixestes as contas, María deulle quince libras. El, obviamente, deuse conta e díxolle:
-And another one like this, dixo o señor mentres ondeaba o billete de dez libras que ela lle dera.
-Another one?!?!?!, berrou ela estrañada como se a pillara por sorpresa.
-Yes. It’s 25 pounds, please!, repetiu o señor.
Ela, resignada, tivo que admitir que iso de facerse a parva non colaba e deulle outro dos billetes alaranxados ó revisor.

María and friends probablemente gastaron máis en multas que en festa esa noite.
Seguro que a próxima vez preferirán ir no coche de San Fernando, e así, de paso, fan algo de exercicio e dálles o airiño da xeada, que iso sempre vén ben.

Norwich (Norfolk, March 09)