Letizia

¡Que alegría!
¡Que alboroto!
O domingo pola tarde naceu a segunda filla dos Príncipes. Sofía.
Pero o que eu quero analizar aquí é o respetuosa que é Letizia.
Mirade se é boa (debe ser algo que temos todos os xornalistas) que só pare nas vésperas de pontes.
Leonor naceu o 31 de outubro de 2005, véspera de Tódolos Santos.
Sofía Naceu o 29 de maio de 2007, véspera da véspera do 1 de maio.

Ben, podemos interpretalo así ou que as nenas van ser máis preguiceiras, máis mancoleteiras que ninguén. Porque nacen en véspera de ponte e, aínda por riba, esta última naceu en domingo... Hai que ser vaga para nacer nesa data.
E Letizia vaise pillar unhas vacacións, que máis que ponte iso é un acueducto.

Que boa é a vida da realeza...

Valladolid

- Llevamos tres años por ahí abajo comiéndonos de todo y es normal esta alegría.

Esta frase, que pode parecer que fala de outra cousa, díxoa un xogador do Valladolid mentras festexaba o ascenso a primeira división. A declaración apareceu en Antena 3.
A miña dúbida é:
¿En qué pensaba o xornalista que escolleu a frase?
Hai moita guasa nas redaccións, paréceme a min...
E sobre todo, ¿qué comeron durante tres anos os xogadores do Valladolid por aí abaixo?

Pensade, pensade...

6.22

Estas historias pasáronme cando vivía en Fuenlabrada.
Cando estaba alí rara vez compraba o abono mensual de transportes porque non me compensaba para o pouco que saía da casa. Así que cando quería ir a Madrid o que facía era comprar nas máquinas automáticas un billete infantil (válido ata os 11 anos). Así aforraba uns 40 céntimos por billete máis ou menos.

Un día estaba en Méndez Álvaro. Levaba unha chaqueta de cor laranxa moi cantosa e non se me ocorre outra cousa que comprar na máquina un billete infantil. Aquelo estaba cheo de seguratas. Un deles estábame vixiando. Comprei o billete, pasei os tornos tranquilamente e xusto cando paso outro segurata, que previamente fora avisado polo que me controlara, díxome que lle ensinara o tíquet. Pilláranme. Intentei facerme o tonto exaxerando aínda máis o acento galego. Non colou e tiven que pagar 6.22 euros de multa. Todo o que aforrara comprando billetes infantiles non me valera para nada porque o gastei todo na multa. O segurata díxome:
- No eres el primero y no vas el ser el último que haga esto.
¡Gracias polos ánimos, ho!

Outro día ía de Fuenlabrada a Madrid. Cheguei á estación de Méndez Álvaro e dinme conta de que non tiña o billete. Tirárao sen querer. Eu, que do bo que son, son tonto, non se me ocorre outra cousa que contarlle a historia ó segurata. El pensaba que lle estaba mintindo, así que fíxome pagar outros 6.22 euros. Reclamaríalle, pero o autobús para A Coruña marchaba, así que, indignado, paguei a inxusta multa.

A terceira historia, e cun final un pouco máis feliz, foi cando viñeron a Madrid mamá e Patri. Íamos para a Warner Bross e eu, en Atocha, comprara billetes infantiles para todos. Chegamos a Pinto (despois de perdernos e esperar media hora por un tren en Valdemoro) e o segurata de turno díxome que tiñamos tres billetes infantiles e alí só había unha nena. A miña nai escandalizouse. Eu, como xa tiña experiencia nestas situacións, puxen o acento máis galego que tiña, fíxenme o tonto, como se nunca saíra da aldea. Calquer cousa para non ter que pagar 6.22 multiplicado por dous (a miña nai e máis eu). Esta vez colou e o segurata só me fixo ir mercar uns billetes novos.

Á terceira vai a vencida. Dende entón non volvín estafar a Renfe. Non me compensa.

Coches de choque

Sitúovos: estabamos a miña irmá Julita e eu na Warner Bross hai uns días.
Era o primeiro día da tempada, non había case ninguén no parque e por iso podíamos ir en tódalas atraccións cantas veces quixéramos.
Xa de noite decidimos ir ós coches de choque porque estabamos fartos de tanta montaña rusa. Había pouca xente. Pero esa pouca xente era un grupo de entre 10 e 15 adolescentes xitanos.
Xa os xitanos son difíciles de levar, pero se aínda por riba son un grupo de nenos adolescentes...

Entramos nos coche de choque Julita, eu e uns 8 xitanos.
Comeza a atracción.
Sen querer, o primeiro que fago é chocar contra o cabecilla do grupo, o que tiña máis pinta de malo.
Choquei e díxome:
-¡Uy, la cagaste!

Eu pensei: mira neno, tedes que vir todos vós xuntos e mailos vosos irmáns maiores para darme medo.
Pero, ¿e se viñan?

O cabecilla, despois do choque, berroulle ós outros:
-¡¡¡A por el payo!!!

¡Tódolos xitanos viñan a por min!

Eu facíame o tonto, como se non me dese conta, pero chegábanme golpes por tódos lados. Era imposible non darse conta de que todos me estaban atacando e non precisamente con suavidade e con boa cara.
A situación era como nos debuxos animados: Julita diante, eu detrás dela e 10 adolescentes xitanos detrás de min en manada.

Cansáronse de darme golpes por todas partes. Por fin, despois de dous minutos eternos pitou a serea e fuxín dalí.
Eles, aínda que foran un grupo grande, non me daban moito medo, pero a ver se tiñan ós irmáns por aí e...
Xa sabedes que entre os xitanos iso da honra familiar e racial é moi importante para eles. Tiña medo de que me estivesen esperando todos na saída.
De aí si que non me salvaba ninguén.

Imaxinádeo: Saio da Warner Bross e un grupo de uns 50 xitanos estame esperando para dar unha malleira. Botan a correr e berran:
-¡¡¡A por el payo!!!