Quim Barreiros

Há uns dias ia eu no metro a trabalhar. Eram sete da manhã e eu estava a ler uma revista quando, uma estação mais adiante, entrara um rapaz que estava a ouvir música.
O que me surpreendeu dele (o que nos surpreendeu a todos os que estávamos lá dentro) foi que o som da música estava muito alto.
Foi então quando começou um dos meus jogos favoritos quando estou aborrecido em qualquer sítio: tentar adivinhar o que está a ouvir a gente.
A música que ouvia resultava-me muito familiar. Era um ritmo muito conhecido. Semelhava algo latino.
Não.
Algo… pimba! Sim, mas quem podia ser?

De repente surpreendi-me quando me di conta de que eu também estava a cantar a canção.
O rapaz estava a ouvir ao Quim Barreiros! A Cabritinha, Maria e o bacalhau e todos os seus grandes sucessos! Não faltava nenhum!

O rapaz gostaria tanto do Quim Barreiros? Se calhar só era para matá-las saudades de Portugal. Ou se calhar nem sequer gostava dele. Seguramente o rapaz era alemão e tinha um amigo português que lhe disse que essa é a melhor música lusa e ele acreditou-o.

Bom, não sei, mas foi um jeito engraçado de começar a manhã. O Quim Barreiros em Londres!

(Ainda que seja pimba, gostei imenso do seu concerto em Aveiro na Semana do Enterro 2006).

3 mp3

Non sei que nos pasa á tecnoloxía e a min que non nos levamos ben.
A min encántame fedellar en canto aparato hai e eu son o que arranxa vídeos, televisións e demais trastes na casa, pero hai algúns que se me poñen chulos e sempre acaban gañando eles.
Non sei por que os móbiles que teño sempre me morren, o ordenador pilloume un virus non sei onde e o portátil xa está agonizando.
Pero o caso máis estraño é cos mp3 (ou empifour). En pouco máis de un ano, tres mp3 tirados ó lixo:

O primeiro… eu bótolle a culpa a que era barato. E o barato sempre sae caro. Comezou fallando por aquí, logo por alá… ata que non tiña xeito ningún. Duroume seis meses escasos.

O segundo regaláronmo polo meu aniversario en Madrid. Alexia díxome que era caro, por tanto bo, por tanto duradeiro, supuxen eu. Pero o pobre non pasou do verán (de maio a setembro de 2007). Eu bótolle a culpa ás areas e a auga. Porque só a min se me ocorre ir correr pola beira do mar cun mp3, en plan Baywatch todo flipado. Pero bueno, xa sabedes que Ramonciño non dá máis de si. Ó final do verán escachei o mp3 en varios anacos mentres intentaba ‘arranxa-lo’ problema.

O terceiro foi un agasallo de Deustche Bank por poñer alí parte dos meus aforros. Eu esperábame un súper empifour e aquelo só durou un mes escaso. A este si que non lle atopo explicación, a non ser que sexa porque non se adaptou ó clima londiniense.

E, claro, despois de tres intentos teño un dilema:
non sei se mercar outro mp3 ou non. Se aínda seguen existindo, claro. Porque eu nunca souben a diferencia entre mp3, mp4, iPod e todos eses nomes.
E se o compro:
¿Cómproo moi bo (por tanto, moi caro) para ver se á cuarta vai a vencida?
¿Ou cómproo moi malo (por tanto, barato) porque sei que non me vai durar nada?
¿Ou aforro os cartiños e cántome a min mesmo as cancións? Seguro que esta opción é que escolle a miña nai.

¿Non haberá un refrán que diga Desafortunado ca tecnoloxía, afortunado en algo?
Así polo menos consólome.

Bacon

Teño que contarvos isto.
Hoxe tiven que traballar pola mañá no hotel e tocoume a min, por segunda vez, cociña-lo almorzo: ovos, bacon, salchichas, tomates, cogomelos e fabas (unha comida moi apetecible ás 7 da mañá).
Como digo, é a segunda vez, polo tanto aínda non teño un gran dominio da cociña matinal, pero o que me dixo unha clienta foi moi cruel (e iso encántame).

Xa lle faltaba pouco ó almorzo para acabar, pero decidín levar un pouco máis de fabas, non vaia ser que ós inglesitos lles dea por queixarse (un dos deportes nacionais británicos).
Acabei de emborca-las fabas, cando escoito:

-Excuse me!
Xireime e vin que era unha muller, alta, duns corenta e tantos anos.
-Yes!
-Who is cooking today?
-Sorry? (Parecíame raro que me preguntara iso e pensei que lle entendera mal).
-Who is cooking today?, insistiu a muller.

Antes de contestarlle, nese medio segundo, imaxinei o que me ía dicir. Se cadra que non había comida abondo, pero era imposible porque todo estaba cheo. Se cadra íame felicitar pola comida. Si, seguro que era iso, pensei todo cheo de razón.

-Me!, contestei rápido esperando felicitacións.
-Bacon is awful!, díxome. E mentres dicía awful puxo unha verdadeira cara de asco.
-Sorry? (Non podía crer o que estaba oíndo. Debín de entenderlle mal, pensei).
Pero non. Ela encargouse de repetirmo na cara, máis a modiño e elevando o ton da súa voz para que todos se enteraran:
-Bacon is awful!!

Si. Agora si que o entendín perfectamente. Puiden ver nos seus beizos como pronunciaba cada letra da palabra awful. Quedoume ben clariño.

E mentres a miña boca lle intentaba explicar que non, que non tiña razón, a miña mente, que é moi faltona (xa o sabedes) dicía: Awful si que es ti.
E realmente a muller era horrorosa, porque era como Gérard Depardieu con perruca.

Awful ou non, ela o bacon comeuno igual. Cando hai fame, hai fame.

Intentarei que a próxima vez só sexa bad.

Pombas

Estou farto.
Odio as pombas deste país.
(Espero que ninguén se sinta ofendido polo que vou escribir sobre as pombas e que ningún grupo defensor se me bote enriba a partir de agora. Aviso. Porque vendo a sensibilidade de algunhas persoas, parece que non se pode dicir nada neste -nese- país).

As pombas en Londres non teñen respeto nin educación ningunha.
Vas pola rúa e elas non se apartan. Non se asustan. Están tan acostumadas ás persoas que nin se inmutan cando pasan.
E falando de inmutarse, as pombas de aquí non fan ese son tan peculiar (non sei como se chama). Eu creo que son de outra especie.

Pero o máis fuerte de todo é que non teñen respeto nin voando.
Voan tan, tan baixo que te tes que apartar se non queres chocar contra elas. ¡Teste que apartar ti! ¿Onde se viu iso? Van planeando pola cidade coma se nada. Eu xa varias veces estiven a punto de comerme unhas cantas. Pero a punto, a punto.

Eu agora xa as trato coma cans e cando as vexo bérrolles algo mentres dou patadas ó aire. Pero nada, elas só se moven un pouco. E, claro, como van en bandadas, ata que unha non comece a voar as outras nin se moven. E alí quedan.
Ás veces, na High Street de Wood Green, onde eu vivo, está cheo de xente e case nin se pode camiñar. ¿E onde están as pombas? Pois elas están alí no medio, desfrutando da paisaxe mentres a xente as esquiva coma se fosen vacas sagradas na India.
Deben levar tantos anos así que calquera se atreve agora a botalas dalí. Elas teñen o dominio, teñen a súa parcela e non as move nin dios.
Cando lles dou patadas, debe ser todo un espectáculo verme e a xente debe pensar que estou tolo, pero dá igual, aquí non me coñece ninguén.

Pero o que máis me cabrea é que aínda por riba haxa xente que lles dea de comer a esas asquerosas ratas voadoras.
¡Manda carallo!

Countdown

Por primeira vez na miña vida, e só durante unha hora, sentín que estaba atrasado. Cando xa en España era 2008 (agás en Canarias e para os do BNG), para min aínda era 2007. Eu estaba no ano pasado mentres todos vós estabades no ano seguinte.
Foi unha situación rara.

Así foi o countdown (conta atrás) nun centro de Londres que estaba petado (esa palabra adícolla a Naty).
No video vese a pantalla xigante que colocaron en Trafalgar Square, a árbore que o goberno de Noruega doa cada ano como mostra de agradecemento por non sei que, e a National Gallery.