Malmö, Helsingborg, Ystad, Lund (Skane-Suecia, maio 13)

Breve conversa surrealista

A seguinte conversa é real e escoiteina onte, intres antes de comezar a traballar.
Tres rapaces, duns 12-13 anos, pasan o tempo nunha praza dun barrio pijo de Londres.

-'Que tal estás hoxe?', pregunta un deles a outro.
-'Unha merda', responde.
-'Claro, porque ti es unha merda'.
-'É que hoxe violáronme', di con naturalidade.

Sorprendido por esas palabras, non puiden evitar mirar para eles. O que facía as preguntas, con ironía, dime:

-'Somos xente moi madura'.

E eu, con máis sarcasmo e entre gargalladas, respondín:

-'Si, claro'.

Os nenos de hoxe en día teñen conversas que nós nin nos plantexabamos a mediados dos 90.

Leicester & Foxton Locks (Leicestershire, April 13)

Bath (Somerset, March 13)

'Encerrado' fóra da casa

Era un día frío. Deses ós que nos acostumamos neste longo inverno que pasamos. No pìso de arriba estaban en obras e non me deixaban durmir, así que fun correr para facer algo productivo no meu día libre. Chaves e o móbil (para escoitar música) era todo o que necesitaba.

Cando volvín a casa, intentei abri-la porta. Pero non sei o que fixen que rompín a chave. Quedou unha metade dentro da fechadura e a outra na miña man. E eu mirando para ela coma un parvo.

Tras uns segundos de incredulidade, empecei a pensar o que podía facer. Eran as 3 da tarde. A porta pechada. O meu compañeiro de piso traballando ata a noite. Eu sen comer desde pola mañá. Non tiña saldo no móbil. Non sabía de memoria o número de teléfono de ninguén. Eu estaba suando, con pantalón curto e uns 5 graos de temperatura no exterior. Non tiña cartos. Tampouco a tarxeta de transporte. Non coñecía a ninguén no barrio. E a friestra, pola que podería saltar, pechada.

Con ese panorama, poucas posibilidades quedaban. Unha era rompe-lo cristal e entrar por unha fiestra.

Pero acordeime de que no andar de arriba estaban de reformas, así que pregunteille ós obreiros se me deixaban saltar ó meu patio e desde alí romper o cristal dunha porta e entrar na casa. Dixéronme que si, pero que era unha parvada facelo e era mellor esperar ó meu compañeiro. O que eles descoñecían era o detalle de que el non volvía ata a noite.

Como solución, eles deixáronme chamar ó meu flatmate. Pero non collía o teléfono nin contestaba ás mensaxes. Pensei: agarda unha hora e, se non tes resposta, rompe o cristal.

Esperei un pouco. E nese tempo pensei: como fan nas películas para abrir as portas? Alí parece tan doado!

Así que collín outra chave que tiña, metín a puntiña na fechadura, xirei a modiño cara a dereite e voilá! A porta abriu. Era tan improbable que iso pasara como que se me rompera a chave media hora antes.

Pero as cousas máis incribles ás veces pasan.

Famoso no aeroporto

Na historia anterior contei que case non chego a colle-lo avión que me levaba a Copenhague.
Sete días despois case perdo o avión de volta.

O sábado pola noite, despois da final de Eurovisión, fomos de festa ó Euroclub de Malmö. Como eran as últimas horas dunha semana excepcional, algúns de nós decidimos non durmir. Bailamos, rimos e bebemos ata que nos botaron de alí, xa de día.

Casualmente, dous amigos alemáns collían o seu avión á mesma hora ca min no aeroporto da capital danesa, así que decidimos quedar ás 8.00h na estación de Malmö para ir xuntos ata o país veciño.
Chegamos ó aeroporto, facturamos, e, como nos sobraba moito tempo, sentámonos a falar e tomar algo.

Media hora antes de que saíran os nosos voos, despedímonos. Eles cara Frankfurt. Eu cara Londres.

Fun amodo cara os controis de seguridade. Paseinos. E mesmo me permitín botar unha ollada ás tendas.
Logo buscquei unha pantalla para saber a que porta debía dirixirme. A miña sorpresa foi cando vin que poñía CLOSED. A porta de embarque estaba pechada. Ía perde-lo voo de volta a Londres por estar de leria.

Botei outra das carreiras da miña vida (ás que xa me estaba acostumando coas anécdotas que me estaban pasando ultimamente). Tiven sorte que os corredores estaban baleiros.
Faltaban uns metros para chegar e escoitei por megafonía o meu nome. Nunca me fixo ilusión ser coñecido nin que souberan como me chamo. E menos nunha situación coma esa. Un azafato berrou: Ramón?! Era por min, claro. E o policía de aduanas díxome con sorna: están esperando por ti; case non chegas.

Pero cheguei.
Segunda vez en 7 días que case perdo o meu voo. Segunda vez que o collo (por moi pouco).

(Por certo que, esa tarde, contándolle a aventura a un dos alemáns cos que estaba, díxome que lles parecera oí-lo meu nome por megafonía, pero que non crían que fose eu.
Pois si, era eu).

Chego ou non chego?

Como contei hai uns días, a experiencia en Malmö foi excepcional. Pero non tódalas cousas.
De feito, estiven a piques de non vivir nada diso.

O avión de Londres-Gatwick cara Copenhague saía ás 7.00 da mañá do domingo. O sábado traballei ata tarde e cheguei a casa pasadas as 2.00h. Tiña apenas unha hora para face-la maleta, ducharme e largarme, porque a conexión de autobuses nocturnos non é a ideal.
Correndo, conseguín facelo todo. Cheguei a Victoria con tempo abondo para colle-lo autobús cara o aeroporto, que tiña que saír ás 4.30h.
Saían autobuses cara Luton e Stansted. Pero o de Gatwick non chegaba. O motivo: break down. É dicir: avariado. E non sabían cando podería vir o seguinte.

Eu ía co tempo xusto para un aeroporto que non coñecía, así que fun correndo cara a cercana estación de trens e collín o primeiro que saía. Pero o primeiro rexional, non o express, porque era máis barato e chegaba a tempo. Ou iso cría.
Co chiste de perde-lo bus e coller un tren, xa pasaban das 5 da mañá, pero aínda tempo abondo para facturar.
Sae o tren. Son cinco paradas ata Gatwick nunha viaxe que duraría entre 45 e 50 minutos. Iso significaba que chegaría pouco antes das 6.00. E a porta de embarque pechaba ás 6.20h. Crucei os dedos para que todo fose ben.

De súpeto, á metade do camiño, o condutor do tren anuncia que imos tardar un pouco en saír dunha das estacións porque había traballos de mellora na vía. Un domingo ás cinco e pico da mañá hai traballos de mellora na vía?!?!?
Exactamente, 11 minutos (que corrían na miña contra) foi o que tardou o tren en poñerse en marcha de novo. Sinceramente, pensei que non chegaba. Era case imposible.

Finalmente, o tren chegou a Gatwick ás 6.02 horas. Corrín como puiden entre a multitude. Botei unha das carreiras da miña vida coa maleta ó lombo. Fun cara as portas de embarque e atopeime con 10 filas (10!) de uns 50 metros de lonxitude completamente cheas de xente. Cando pensaba que xa todo estaba arranxado, descubrín que aínda tiña que esperar unha moi longa cola. Comenteille o meu caso a unha azafata, e díxome cunha admirable tranquilidade que todo iría ben.
Pero, cando ía pola oitava fila, tiven que berrar e dicir que me colaran. Se non, nunca chegaría.
Ás 6.20 en punto estaba facturando. Xusto no límite.
Logo fun correndo cara a porta de embarque. Cheguei suando. Pero cheguei.
E (incriblemente) a aventura de Eurovisión 2013 comezou.

Eurovisión 2013

Unha semana despois de volver de Malmö, coa mente máis calmada e eu máis descansado, podo dicir, obxectivamente, que foi a semana máis intensa da miña vida. Poucas horas para durmir, moita festa, bastante traballo, varias viaxes, seis espectáculos en directo, moita xente nova e moitos vellos colegas...
Pero tamén cousas negativas, que me vou gardar para min (algunhas contaréivolas en vindeiros capítulos), pero que axudaron á intensidade desa semana. Sen dúbida, Eurovisión 2013 foi o mellor (non no musical, que para min foi o peor en anos) polo espectáculo, o ambiente, o festivo e no persoal.
Gañou a canción que as apostas dicían que ía gañar: a de Dinamarca, que era, xunto con Suecia, a miña favorita. Así que unha alegría máis para a colección.
Se o ano pasado en Bakú sentía 'Euphoria' por ir por primeira vez en directo ó festival de Eurovisión, este ano en Malmö tiña 'Only teardrops' por deixar atrás tantos bos momentos e a tanta xente que coñecín nestes  escasos sete días.
Para a edición do ano que vén (espero que na preciosa Copenhague) teño claro varias cousas: hotel céntrico, cuarto individual, 8-10 días de estancia, cámara dixital compacta, durmir mínimo 6 horas diarias e menos roupa.
O ano pasado aprendín duns erros. Este ano, de outros. Así é como se mellora.

Un nó inoportuno

Teño unha manía desde ben cativo: darlle voltas ó pelo. Tanto dá que sexa o meu ou o de outras persoas.
A miúdo, nas reunións familiares, recórdanme que desde que tiña un ano xa lle daba voltas ó pelo da miña nai e da miña tía cando durmía con elas.
Esa manía sígoa tendo hoxe en día, pero só cando teño o cabelo bastante longo. Cando é así, non paro de darlle voltas, ata que me doe e fago algún nó.

Como o tiña moi longo, fun cortalo. (Por certo que atopei unha escola de perruquería no centro de Londres onde te atenden de balde). E tras descifra-lo que me dixo o perruqueiro en prácticas (rapaz tatuadísimo cun forte acento londinense), conseguín explicarlle o que eu quería, aínda que tamén lle din a posibilidade de que experimentara comigo. Non quixo, así que fíxome o mesmo corte.

Nalgún momento dos 55 minutos que durou o seu lento labor na miña cabeza, o peine quedou enganchado no meu pelo. Sacouno e volveu metelo na mesma zona, pero quedou enganchado unha vez máis. Preguntoume que era aquelo, pero fíxenme o parvo. E intentouno de novo. Volveu engancharse.
Tiven que confesar. Ruborizado, expliqueille a miña manía co pelo. E recomendeille que cortara directamente para acabar antes.
Quedou estrañado e cortou sen rechistar.

Eu ía preocupado por que non se dera conta de que, ás veces, córtome eu mesmo o pelo e resulta que o problema estaba nos nós.
Antes de ir á perruquería, hai que revisar sempre a cabeza.

Mallorca e Menorca (Illas Baleares, setembro 12)

Confusión de cremas

Hai cinco anos, na miña anterior etapa nesta Gran Bretaña, xa vos contara algunha vez os problemas e confusións que tiven por non domina-lo idioma inglés.
Neste return a Inglaterra xa me pasou algunha cousa digna de contar.
Por exemplo, a mestura de termos á hora de mercar produtos para hidrata-la pel.
Hai unhas semanas necesitaba unha crema para non ter a pel da cara tan seca. Esa foi a primeira confusión.
Onte adquirín outro produto para todo o corpo. Segundo erro.

Como digo, eu quería algo para hidrata-la cara e mailo corpo, así que as palabras chave eran moisturizer, face e body. Alá fun a buscar algo que puxera iso na etiqueta.
A marca Johnson's ofrece un daily essentials, refreshing cleansing lotion, que di na parte dianteira que tamén moisturises. Perfecto, pensei. A min iso xa me valía.
Tamén ofrece un body care extra rich almond. Tamén valía.

Pero hoxe, mirando a parte traseira de ámbo-los dous botes, dinme conta de que levo un par de meses empregando un limpador de maquillaxe como crema facial, e uns días usando un xel de baño como crema corporal.
Agora entendo por que, en vez de secarse, facía burbullas na miña pel.

Por certo que o limpador de maquillaxe seguireino utilizando como hidratante. Non será para iso, pero é bo.
Ah! Agora teño catro botes de xel de baño. Convídovos a ducharvos na miña casa. O xel póñoo eu.

Kew Gardens, Southampton, Winchester (Inglaterra, xullo 12)

Lecer barato: galería de arte

Ós que lle guste a arte, en Londres poden atopar ducias de opcións. Ademáis dos mundialmente coñecidos museos National Gallery ou as Tates (por poñer só uns exemplos de lecer gratuíto), na capital inglesa hai moitas galerías de arte (atreveríame a dicir que alomenos un centenar), todas (ou case) gratuítas. En zonas como Mayfair está cheo delas e de todo tipo: arte moderno, clásico, abstracto, bodegóns ou esculturas. En rúas como Albermale St. ou Dover St. hai ata media ducia delas nas que se poden pasar unhas cantas horas e facer como que se quere comprar algunha das obras, que é o do que viven estas galerías.
Tamén na zona de Baker Street, non moi lonxe de Mayfair, hai numerosas mostras de arte. Unha delas, ata mediados de abril do 2013, é a de Roy Lichtenstein, con máis de 50 obras "oficiais" (que "non orixinais") e que se poden mercar por prezos que varían desde os 60 ata as 4.500 libras. (A da foto, Girl with Hair Ribbon, 1993, por 800 esterlinas)
A obra de Lichtenstein exponse tamén na Tate Modern, pero este un xeito de coñecelo de forma máis íntima, menos masificada e fóra do alcance (da maioría) dos turistas. E se tedes cartos, levar unha réplica para a vosa casa.
Cousas da Gran Bretaña.

Lecer barato: Universidade

Londres ofrece moitas posibilidades para todo tipo de persoas e en tódolos sentidos: laboral, cultural, de lecer, deportivo, musical, gastronómico, etc.
Pero todos sabemos que a capital británica é unha cidade moi cara (transporte, bares, restaurantes, compras, comida, casas). Se a iso lle sumámo-la crise, o noso peto non vai estar para moitos trotes.
Por iso nas vindeiras semanas e meses vou propoñer plans de ocio gratuítos para aqueles que, coma min, non teñen moitos pounds para gastar.
O primeiro que propoño (e que fixen esta semana) foi acudir a unha charla na School of Oriental and African Studies, da University of London. Un plan diferente, cultural e interesante.
O prezo: 0 libras.
O tema: o Día Mundial da Radio (World Radio Day), que se celebra cada 12 de febreiro.
Unha experta en radio comunitaria en África, Mary Myers, explicou a súa experiencia no continente negro. Tim Williams, vicedirector da Comisión National Británica para a Unesco, contextualizou o traballo da organización en torna a ese medio de comunicación.
Antes houbo unha exposición. Despois unha mostra do poder da radio e da voz a escuras.

As universidades ofrecen a miúdo conferecias e actividades, case todas elas de balde. En Londres hai moitos centros e só fai falta buscar un pouco na prensa local ou na internet para atopar actividades interesantes coma esta coa que puiden matar un pouco a morriña da radio.

Isabel II non envellece

Hai un maior exemplo de coquetería que o do raíña Isabel II de Inglaterra?
Poucos anos despois de acceder ó trono (alá por 1952) puxo a súa cara nas moedas británicas e nos billetes ingleses (non nos de Escocia nin Irlanda do Norte-Ulster). E alí sigue medio século despois.
A imaxe renovouse en 1963, 1970, 1971 e 1990. Ela ten case 87 anos, pero nas fotos aínda non estaba xubilada.
Isabel II abdicará ou morrerá antes de volver a cambia-la súa foto?
Ela dixo unha vez que nunca levou un billete no peto. Será por iso que non se decatou de que a súa imaxe está xa moi anticuada.
Cousas da Gran Bretaña.