Dá gusto volver a casa despois dunha xornada de traballo. Sobre todo se é ás dúas ou tres de mañá despois dun día
busy.
Dá gusto cando entras pola porta da casa, porque a viaxe en transporte público é un suplicio máis que un pracer, especialmente no N29.
O transporte público é noxento en horas punta. As horas punta son en tódolos países máis ou menos iguais. Pero no mundo hai unha excepción: o N29. Alí é hora punta sempre.
Dá igual cando entres, que alí sempre vai estar cheo de xente. E entre esa xente está o máis selecto da sociedade londiniense: pobres, inmigrantes, borrachos,
bulleiros, marxinais en xeral e algunha persoa ‘normal’ polo medio que pasa a viaxe enteira preguntándose por que esa noite pillou o N29 en vez de pagarse un taxi. Como vedes, un paraíso para os amantes do
glamour.
Volvendo ó tema. Imaxinade que estades nese autobús cheo de xente (no que xa de por si o cheiro non é moi agradable debido á cantidade de persoas e á pouca hixiene dalgúns) e que un dos viaxeiros é un pobre (indixente, para non ferir sensibilidades neste blog tan ofensivo) que solta unha peste incrible. Pero cando digo incrible digo incrible. Ou sexa,
unbeliveable (léase
anbalívabol). Todo o autobús podía ulilo e mesmo algúns entraban e volvían a saír debido á peste.
Xa sabemos que hai xente moi sensible ós olores. Non sei se foi por iso ou pola melopea que levaba enriba, pero ó pouco tempo (e para darlle un aire diferente ó autobús) outro dos viaxeiros comezou a vomitar alí dentro. ¡Que lástima de cea! Obviamente, ós poucos segundos o cheiro estendeuse por todo o autobús e xa ninguén se acordaba do mendigo.
Para remata-la festa, o típico
niñato negro acendeu o seu
porrito, e veña a fumar, coma se nada. Xa sabedes que eu odio o cheiro dos porros, así que xa podedes imaxina-lo
jolgorio que tiña eu no meu corpo cando ulín aquelo. Oxalá entón entrara a policía para poñerlle a debida multa por fumar nun lugar pechado e público.
Entre a cara de fumado do rapaz e a situación surrealista de superposición de cheiros (que bonita me quedou a frase), eu non podía facer outra cousa máis que rirme.
Haino que tomar con filosofía. Que lle vou facer. Se quero xente con
glamour no meu autobús teño que aluga-lo cuarto en Chelsea en vez de en
Little Turkey-Poland-blackland.
¿Nunca vos preguntáchedes quen carallo son esas persoas que vos amolaron esa foto tan bonita que intentabades facer?
