Moldova (xuño 12)

Tarde (im)perfecta

Situémonos:
Domingo. Vacacións en Mallorca. O plan era visitar o mosteiro de Lluc, pasar a Tramontana para xantar nunha cala espectacular e visitar algunhas vilas do norte da illa.

Patri, Esteban, Marta e eu fomos no coche por esas carreteras-de-dios ata chegar a Lluc. Pero as carreteras-de-dios aínda eran máis de-dios para chegar a unha cala espectacular, que non vou dicir o nome, non porque non queira, senón porque non me lembro.

Despois dun baño e algo de relax decidimos marchar para non arruinarnos deixando o coche todo o día no aparcadoiro.
Vimos que había outra pretiño: Cala Tuent, así que decidimos probar.

Chegamos a unha cala preciosa, máis grande das que víramos ata entón e cun aire a praia, máis que a cala.
Auga turquesa, calma, case baleira... Sen dúbida, acertamos.

Como bos domingueros, collemos tódolos bártulos: mochilas, bolsos, unha especie de tumbonas, o carriño ca comida (espectacular a tortilla rechea de Marta!), a colchoneta... E instalámonos pretiño da beira.

Aí comezaron os problemas.
A area non era area. Era unha especie de palla mesturada con pedriñas e algas secas.
Antes de xantar apetecía un baño. Imposible. Había unha praga de medusas.
Había que comer, entón. Pero apareceu unha molesta vespa. Logo, outra. Mateina. E chegou outra. E outra. Así que tivemos que comer de pé (e sen garfo nin panos porque se nos esqueceran na casa) . Cada un nun lado da praia espantando ás vespas.
Acabamos de comer. Sacamos a foto de rigor simulando que todo fora perfecto e decidimos ir cara Sóller.
Collemos tódolos bártulos de domingueros (que apenas usamos unha hora) e marchamos.
Antes de subir ó coche, outra foto de despedida. Click!
Cheira a merda, dixo Marta. Quen a pisou?
Esteban.
Rímonos del, fixemos fotos ca merda na sandalia e Marta foi á rampliña do pequeno porto que había para limpala.
Eu, moi gracioso, fun ca miña cámara de fotos nova a inmortaliza-lo momento. Pero o verdín que había fíxome esvarar lentamente. Depois duns berros (ridículos) caemos a cámara e mais eu na auga do mar a unha profundidade duns 2cm. Suficiente para estropeala. Suficiente para fastidiar as miñas vacacións.

Era a segunda cámara de fotos (boa) en cinco meses. A outra roubáranma en Moldova. 500 euros ó lixo.

Hai días nos que é mellor non erguerse da cama.

Tunicia (setembro 11)

Control de alcoholemia

Volvíamos P.B. e eu da Carballeira de Zas de madrugada.
Ela conducía porque era seu o coche
De súpeto, páranos a Garda Civil. Hai un control de alcoholemia.
Ela ponse moi nerviosa e eu tranquilízoa dicíndolle que non vai pasar nada porque non fixo nada mal: non bebeu, non ía rápido, ten o carné, ten o cinto posto...

Garda- Boas noites
P.B.- Boas noites
G.- Ten o carné de conducir con vostede?
P.B.- Si
G.- Bebeu alcohol esta noite?
P.B.- Non
G.- Pode continuar

Como?!?!?!?!
Sen facer o test? Sen preguntarlle nada máis?

Indignado pola inxustiza que acabo de vivir simplemente porque P.B. ten cariña de boíña, quéixome, pero só diante dela. Mentres, a 'indultada' encende o coche e dálle un pouco cara atrás antes de saír (aínda que non lle facía falta porque tiña espazo de sobra).
Puum!!!
Chocou contra algo. Contra un sinal, unha papeleira ou algo así.
Non. Impactou contra o coche de atrás, onde o conductor estaba sendo sometido a un test de alcoholemia.

Escachárrome da risa mentres P.B. se pon cada vez máis nerviosa.
O Garda Civil volve para preguntarlle por que fixo iso. Indícalle que apague o motor e que espere.
Agora, díxenme, seguro que lle fan o test. Parece a típica borracha que non sabe o que fai.

Pero uns minutos despois chega o Garda Civil asegurando que xa está todo aclarado con propietario do coche de atrás, que non pasou nada. Así que, con coidado -indica-, permítelle que continúe mentres eu non podo deixar de rir a gargalladas ó mesmo tempo que estaba indignado porque tampouco lle fixeran un test de alcoholemia.

Pasou o día, pasou a romería.

Uns días despois, P.B. contoume que un amigo seu no Facebook comentou a mesma historia, pero desde a perspectiva do coche de atrás.

Ela nunca dixo nada. El nunca soubo que a de diante era ela.

O mundo é tan pequeno!

Bakú e Gobustán (Azerbaián, maio 12)

Bakú, esa cidade

As expectativas do meu primeiro Eurovisión eran moi altas, aínda que xa ía mentalizado de que non todo ía ser tan bonito como eu pensaba.

As cousas comezaron ben, pero pronto cambiaron ó chegar á capital azerí. Foi unha viaxe na que me pasaron cousas moi boas e moi malas. Os dous extremos.
Moi malas: tiven problemas para entrar no país por ter viaxado a Armenia (un pecado en Azerbaián). O hostal era unha casa ilegal que se caía a cachos, que estaba moi lonxe do centro, cun baño e unha cociña moi sucios, con camas de madeira, con ruído, cun hostaleiro irrespetuoso e estafador, etc, etc, etc. Non puiden ir ó primeiro ensaio (para o que tiña entrada) porque os da OGAE Portugal non me deran a tempo os tickets (malia que estiven intentando contactar con eles desde 15 días antes) e case non chego á segunda semifinal polo mesmo motivo. Aínda por riba, as entradas para o festival eran malísimas, malia que pagáramos por unhas moito mellores. A xente, en xeral, é moi frívola e, realmente, non lle importan os demais (salvo excepcións). O país está cheo de lelos. E, na viaxe de volta, a miña maleta perdeuse no transbordo en Moscú. Apenas durmín e o esgotamento duroume unha semana desde que cheguei a casa.

Pero tamén pasaron cousas moi boas: cumplíuseme un soño e coñecín xente marabillosa.

Sen dúbida, este non vai ser o único Eurovisión nin o mellor. Pero foi o primeiro e del aprendín moito. Houbo moitas pedras nas que non vou volver tropezar.

Eurovisión 2012

En menos dun mes, un dos meus soños vaise facer realidade (ou debería, se todo vai ben): ir a un festival de Eurovisión. Sempre dixen que cando traballara, collería as vacacións na semana de Eurovisión e, por fin, este ano podo facelo. E si, xa sei que non é o mellor momento: -A crise agudízase máis que nunca. -Azerbaián é o país máis lonxano dos que participan no festival. -A viaxe e a estancia son moi caras. -É o ano con peor calidade musical. -Organiza un país con moitas dúbidas no que a dereitos humáns se refire. -Hai ameazas de terrorismo. -Podería ter complicacións co visado por ter viaxado a Armenia antes. Tanto dá. Por primeira vez podo permitirme ir e (repito), se todo vai como debería, en menos dun mes debería estar gozando do maior festival da canción do mundo. A guinda do pastel sería que gañasen Suecia, Dinamarca, Suíza, Alemaña, Israel ou España. Bakú, alá vou!

Armenia (setembro 11)

Sorpresa salvadoreña

As viaxes a países lonxanos, exóticos ou simplemente con bastantes diferenzas gastronómicas son moi interesantes, pero tamén nos poden dar algunha sorpresa desagradable.
E, se a nós nos pasa cando imos alá, ós de alá tamén lles pasa cando veñen aquí.
Uns rapaces de El Salvador, dun equipo de fútbol, viñeron o ano pasado para xogar un campionato. Era algo novidoso, así que aproveitamos para traelos á radio.
Eran uns nenos (e uns profesores) moi simpáticos, faladores e tímidos, como en tódolos grupos e cos ollos como pratos con todo o que estaban aprendendo.
Despois da entrevista sacamos unhas fotos e quedamos para vernos no torneo.
Entón algúns rapaces preguntaron polo baño. Foron entrando ordeadamente, sen problemas, mentres eu falaba cos demáis.
Pouco despois, marcharon.

Cando quedei só fun eu ó baño (estou todo o día bebendo e necesito ir cada 30 minutos, polo menos). Entrei e cheiraba como a vómito. Pensei que algo lle sentara mal a algún dos nenos no xantar que acababan de ter e que devolvera alí.
Pobriños, pensei. Non están acostumados á nosa comida.
Aguantei o cheiro que pensaba que ía pasar e levantei a tapa do váter.
O que cheiraba non era vómito. Era bosta, caca, merda!
Pero non unha calquera. Estaba TODO cagado. Por un lado, polo outro, por arriba, por abaixo, por dentro e por fóra. Non sei como fixo o neno, pero repartiu por todo o váter e alén. E o peor foi que acabou e nin se limpou nin tirou da cisterna.
Simplemente, subiu os pantalóns, baixou a tapa e marchou.
Foi o regalo que nos deixou.

Non sei quen limpou aquelo. Pero eu non entrei máis ata o día seguinte no que o váter volveu ser branco.

Sevilla (Andalucía, marzo 11)