Crueldade

Teño un problema. Grave.
Creo que son cruel. Moi cruel.

Non fai falta que volo conte a moitos de vós, pero a veces a miña crueldade chega a límites insospeitados.
Gústame ver fotos e imaxes de mortos e feridos en accidentes, guerras ou asasinatos.
Unha das ilusións da miña vida é saír vivo dun atentado terrorista. Que estoupe a bomba perto e que non me pase nada. Como moito que quede ferido de levedade, pero os que estean ó meu redor (obviamente que non sexan persoas que eu quero) morran e queden en anacos.
Xa sei que resulta moi macabro o que estou a contar, pero paréceme que ten que ser unha experiencia única. Sen dúbida.

Pero a miña crueldade xa comezou cando eu era pequeno.
Estaba en quinto de EXB. Doña Rosa Brea era a nosa profesora.
Un día na clase contounos que saíra no xornal ou no parte unha noticia moi triste.

Unha familia de Coristanco tiña un pozo negro (lugar aonde van para-las heces dos animais). O pai da familia caeu dentro; un irmán foino rescatar e tamén caeu dentro; logo a nai pretendía axudar e tamén caeu dentro do pozo; e finalmente, outro dos irmáns foi na súa axuda e tamén caeu.
Ó final, catro mortos da mesma familia. Só sobreviviron o irmá pequeno e o segundo maior, que non pasaban por alí, se non tamén caerían.

Despois de conta-la historia, toda a clase quedou seria e triste, pero eu non podía parar de rirme ca imaxe que tiña na cabeza. Imaxinábame á familia nunha fila e caendo un por un no pozo cheo de merda.
¿Hai algo máis humillante que dicir que toda a túa familia morreu nun pozo de merda?
Imaxino ó fillo menor dicindo na escola:
-Os meus irmásn e os meus pais morreron ca merda ata as orellas.

Pobre neno. Pero pobre por tódalas collejas que debeu comer na súa adolescencia.
O recordo que teña da súa familia será chea de merda de vaca.
E o peor de todo son os traballadores da funeraria. ¡Quen vería ós pobres quitándolle a merda do corpo! ¡Meus galáns!

Pasaron doce anos dende que Doña Rosa Brea nos contou a historia, pero aínda hoxe me segue facendo gracia.

Por suposto, Doña Rosa enoxouse comigo e castigoume. Pero eu aínda non aprendín.


http://www.elmundo.es/papel/hemeroteca/1994/05/03/sociedad/712767.html
Casualmente atopei a noticia daquel día.
El Mundo, 3 de maio de 1994.

Día da patria

Feliz día da patria, galegos.
Festexemos o día da nosa terra.

Coimbra, xuño de 2006

Presentación

Levo apenas tres semanas facendo prácticas en La Voz de Galicia e xa hai costumes que se me están pegando.

Cada vez que chamo por teléfono a alguén teño que indentificarme. Iso é normal.
Pero cando vou a algunha rolda de prensa preséntome igual que por teléfono, da seguinte forma, mentres dou a man:

Ramón Rivera, La Voz de Galicia, encantado.

O que engandín na miña forma de presentarme é o apelido -ó estilo estadounidense- e o medio para o que traballo.
No meu caso aínda ten xeito, pero podería ser:
Pepe Ribagorda, Pesticidas El bicho muerto, encantado.

Así que agora, se me presentades a alguén, que nos vos estrañe que diga Ramón Rivera, La Voz de Galicia, encantado.

Todo se pega; tanto o bo como o malo.

Televisión

O amor dos pais é o máis grande que hai neste mundo. E neste caso, o amor da miña nai cara min.

Eu, obviamente, xa sabía que me quería moito aínda que non o demostre case nunca.
Pero en setembro de 2005 a miña nai fixo algo moi bonito por min.
O cariño por un fillo pódese demostrar de moitas formas, pero, sen dúbida, para min esta foi a mellor.

Como dicía, en setembro de 2005 eu marchei de Erasmus a Aveiro e entre outras moitas cousas levei (mellor dito, trouxéronme) unha televisión. Pero non unha televisión calquera. Non. Era a televisión que os meus pais teñen no seu cuarto e que a miña nai utiliza para quedar durmindo. Sen ela cústalle moitísimo concilia-lo sono.

Pero a miña nai fixo unha grande demostración de altruismo e cedeume a televisión durante dez meses eternos para ela.
O seu cuarto tivo durante todo ese tempo un valeiro que nada nin ninguén podía encher.
Unha soedade que ela aceptou ter para que o seu fillo non sufrise no estranxeiro (600 km. da casa).
Tiña que deitarse cada día faltándolle algo na súa vida, e non era o seu fillo. Era Dolce Vita. Era Los hombres de Paco, Los Serrano ou a serie de turno da galega.
A miña nai aceptou que, na súa ausencia, eu estivese polo menos acompañado pola miña outra nai -a televisón-, ca que tantas horas pasei na miña infancia e adolescencia, a que tanto me educou e ensinou.
Permitiu que o seu cariño fose suplido polo dun aparato que tantas alegrías e penas me deu.
Cedeu a súa custodia durante dez meses para que eu non tivese morriña e me sentise querido.
Iso si que é compartir e dar cariño. Unha cousa tan importante na vida da miña familia como a televisión demostra cánto me quere a miña nai.

Gracias televisión. Gracias mamá.

Veo, veo

Ía eu unha vez no autobús dende Santiago a Carballo -se non lembro mal- e diante miña ían unha neniña duns sete anos e a súa avoa.
A nena non paraba de preguntarlle á nana se xogaban a algo. Xogaron a todo canto podía xogar nun autobús, ata que se lles ocorreu xogar ó veo, veo.
Despois de varias partidas nas que eu mentalmente tamén participaba, tocoulle o turno á avoa:
-Veo, veo.
-¿Qué ves?
-Una cosita
-¿Y qué cosita es?
-Empieza por la D...

Supoñíase que eran cousas que tiñan que estar vendo.
A nena comezou a dicir palabras:
-Dedo, dunas, diente, distancia...

Dicía todo o que vía ou o que se lle viña á imaxinación.
De repente a rapaciña di:
-¡Dilatado!

A avoa quedou abraiada e eu comecei a rir sen parar.
¿Onde aprendera a nena esa palabra?
Eu á súa idade non sabía o que era dilatarse.
Pero sobre todo, ¿onde vira a nena algo dilatado naquel autobús?
¿Mirou debaixo da saia da avoa ou qué?
Non o entendín e fun o resto da viaxe ríndome só.

Os nenos de hoxe en día saben cousas que nós non sabemos que saben.

Tres días, dous coches

A primeira semana de xullo de 2007 é para esquecer.

As prácticas en La Voz de Galicia non son o que esperaba, o ambiente na redacción non é o mellor, os avisos de Endesa de que en calquer momento podíame deixar sen luz por non pagar unha factura dende outubro non me deixaba moi tranquilo...

Pero, sen dúbida, o peor da semana foron as miñas aventuras cos coches.

Luns, 2 de xullo. Comezo as prácticas ás 16 horas. Saio da casa con unha hora de antelación (Sabón está a 15-20 minutos) por se pasa algo. E, como non, pasaba por alí Murphy e a súa lei. Ía entrar nun cruce, despisteime e unha camioneta levoume por diante. Resultado: dende o faro ata a roda esquerda do coche do meu pai quedou todo desfeito. Polo menos a min non me pasou nada. Despois das prácticas fun ata a casa, deixei o coche do meu pai (que deu saltos de alegría porque tiña a excusa perfecta para cambia-lo coche), collín o da miña irmá Julita e marchei de novo para A Coruña.

Mércores, 4 de xullo. Volvo de La Voz de Galicia, ceo con Antía, vouna levar ó seu novo piso, cargámo-la equipaxe no maleteiro, encendo o coche e noto que a panca de cambios está solta. Non o podo crer. Era o segundo coche que fodía en 48 horas. Chamo á guindastre. Vén e vexo cómo levan ó pequeniño Corsita para un depósito frío, feo e lonxano. Pobriño.Pronto estarás de volta comigo, pensei eu mentres a guindastre levaba ó meu pequeniño. Sentía como se me quitaran a un fillo.

As cousas agora xa están máis ou menos arranxadas. O meu pai por fin mercará un coche novo e o Corsita está en perfecto estado despois de apoquinar 103,12 eurazos por cambiar un 'sistema de varillaje que, hablando en plata, era una mierda', segundo palabras do mecánico.

Non sei cal é a conclusión que debo sacar disto, pero algunha haberá, ¿non?

Vida de rico

Levo só uns días no piso da Coruña e deime conta de que levo vida de rico.
Vivo nun piso enorme; non sei cánto medirá pero é moi grande para min só.
Teño cama de matrimonio; un dos maiores praceres desta vida.
Teño baño dentro do cuarto; outro dos praceres.
Vivo só; a miña grande ilusión.
Podo durmir ata mediodía porque teño as prácticas pola tarde.
E como ben, ou polo menos mellor que en Madrid porque aquí traio comida da casa.
O máis destacado é o menú que estou tendo esta semana:

Ameixas.
Polbo.
Tenreira asada.
Pescada ou merluza.

Estes son os catro pratos a escoller durante estes días no meu piso de estudiante. Pero non vos estranedes, son sobras da comida da festa da casa dos meus avós.

E é que algúns nacemos para ser e levar vida de ricos. ¡Aih...!

Alguien que me quiere mucho...

Estaba na festa na casa dos meus avós en Serantes e os meus primos Iago e Raul tiñan unhas camisetas das que vos quero falar.

Seguro que todos as coñecedes. Son esas que din:

Alguien que me quiere mucho y que se acordó de mí me ha traido esta camiseta de...

Pero eu creo que se alguén realmente te quere non che regala iso. Para comezar é antiestético e anti-gusto comprar, agasallar ou poñer esas camisetas.
Pero aínda que o pense e repense, sigo sen comprender cómo se pode comprar iso. Se polo menos ó final da frase dixese Estambul, Nova Iorque ou Tokyo aínda tería algo de glamour, exotismo, ou polo menos valería para chulear; pero normalmente ó final adoita dicir Benidorm, Matalascañas, Antequera ou Tenerife, como era o caso dos meus primos, vamos, todo menos glamouroso, exótico ou chulesco.

Douvos un consello: é mellor que non regaledes nada antes que presentarse con iso. Metedes nun apuro á persoa a quen llo dades.