O pasado inverno, en febreiro máis ou menos, apareceron uns cans nas nosas vidas.Mellor dito, nas vidas dos meus primiños Iago e Raúl. Non me lembro como lles chamaron, pero recordo que eran nomes nada orixinais. Eran unha femia negra e un macho branco con manchas marróns. Os cans eran un amor: pequeniños, boíños, bonitos, simpáticos... Mesmo a min me gustaban. A min! O anti-animais!
Oito meses despois, en novembro, chégame a nova de que Iago e Lali teñen máis cadeliños.
-Máis?, pregúntome eu.
-Si, pariu a cadela.
-Que cadela?
-A que tiñan?
-A pequena?
-Si
-Pero non era moi nova?
-Si, apenas 8 meses.
-Que xoven! É posible quedar preñada tan nova? E sábese quen é o pai? Ou é desas que van despendoladas por aí?
-Polo que se ve é posible que quede preñada tan cedo. E si, sábese quen é o pai.
-É o can dalguén coñecido?
-Si
-De quen?
-Deles mesmos.
-??? Como que deles, se só teñen outro can e é o irmán da cadela?
-... El é o pai.
-Pero son irmáns!
-Xa
-E son moi novos! Só teñen 8 meses!
-Xa
-E como reaccionaron eles cando se enteraron (os meus primos e tíos)?
-Iago e Raúl non o crían. Os pais, tampouco. Agora non saben que facer con tantos cadelos.
A solución é alonxalos os uns dos outros para que non se volvan dar casos de incesto entre eles. Cans incestuosos adolescentes. Viuse maior escándalo algunha vez?
Desde entón teño que ir pola rúa ca cabeza agachada.