O Nadal

O Nadal é erguerse o día 22 de decembro ás oito da mañá para vela lotería e pasar varias horas aparvado mentres esperas que che toque o décimo que compraches;
é que abuela volva gaña-la cesta do súper (prometemos que non está amañado);
é celebra-lo aniversario de Bibi (que manda carallo, xusto foi nacer o día 24);
é o discurso do Rei, que nunca lle facemos nin puto caso;
é comer caldeirada de bacallao en Noiteboa e que a casa de abuela apeste a coliflor;
é dicirlle a miña nai que non faga os langostinos á prancha porque non merece a pena cheirar toda a noite;
o Nadal é celebra-lo aniversario de abuela (que eu sempre penso que ten 63 anos e xa vai polos 68);
é fartarse a comer vieiras en fin de ano como se non as houbera o resto do ano e deixarlle unhas pouquiñas para Josi;
é Ramón García ca súa capa e Anne Igartiburu desde a Porta do Sol;
é poñerse nervioso antes das doce badaladas e ter ganas de chorar non sei por que mentres acabo de traga-las uvas;
o Nadal son os especiais dos Morancos, de Cruz y Raya, de Martes y 13 y de la madre que los parió a todos;
é dicirlle a abuela que se como as torrijas de postre estoupo e deixalas para o día seguinte;
é que chamen tódolos familiares de Arxentina e ninguén se queira levantar para colle-lo teléfono (-Corre, colle aí a ver quen é- é a frase favorita do meu avó mentres el está cómodamente sentado);
é intentar chamar á familia de Barcelona e Madrid e que unha voz diga que ‘todas las líneas están ocupadas, inténtelo de nuevo en unos minutos’;
é ‘pon na ghallegha que está Jayoso’;
é que tía Consuelo e tío Paco veñan xoga-la partidiña en fin de ano;
é emborracharse para darlle a benvida ó ano novo;
é enfadarme con Patri porque quere marchar cedo para casa para abri-los agasallos;
é que Marta entre cos nenos na casa berrando o día de Reis ás nove da mañá e eu os mande a cagar (¡veña, Ramón, que xa viñaron os Reis!);
é ver como os pequenos da familia abren os agasallos mentres ti esperas atopar un que teña o teu nome;
é entristecerse cinco minutos despois porque ves que ninguén se acordou de ti;
é ir a casa de tía Rosa e ver que alí os Reis volveron traer un pixama (xa teño cinco);
é ir a casa de Lourdes e comprobar que alí os Reis, coma sempre, me trouxeron unha bufanda (xa van tres);
o Nadal son esas bandexas horribles en Serantes cheas de mazapán, turrón, polvoróns, pasas, noces, clementinas (que non mandarinas) e ananás;
son as abelás que sempre se tiran porque ninguén sabe como abrilas e comelas;
é frío e choiva fóra e calor, moito calor dentro;
é festa, risas e resaca.

Pero este ano non vou ter ningunha desas cousas.
Bo Nadal.

Ruta dos estadios

Bragas da feira

As historias de x (censurado pola sensibilidade dun grupo de xente) non rematan aquí.
O momento álxido da nosa relasión foi o 30 de agosto, cando me mandaron como super enviado especial de La Voz de Galicia a cubri-lo gran acto de presentación da reunión anual de peñas de Deportivo en El Corte Inglés. Unha merda, vamos.
O acto en sí, que foi cutre, con pouca xente, e curto, celebrouse nun cuarto que hai na planta de roupa de homes. ¿E quen estaba alí? A miña amija x.
Antes de entrar estivemos falando un pouco de todo. Entre outras cousas, eu pedinlle perdón por non responderlle á mensaxe (a primeira que transcribín na historia anterior) porque non tivera tempo neses catro días. Mentira.
Falando, falando, chegoume a contar intimidades súas. Intimidades como que compra a bragas na feira.

A historia foi así.
Estabamos esperando a que chegara a xente para a reunión e estabamos ó lado da roupa de Ralph Lauren.
Eu dixen:
-¡Bua! Que chaqueta máis fea. Seguro que só por ser de Ralph Lauren xa custa polo menos 200 euros.
Mirámolo prezo e custaba máis de 400. Quedamos flipados.
-Eu non pago 400 euros por unha chaqueta a non ser que sexa millonario, dixen.
E aí comezou ela a falar:
-Pois eu teño unha vesiña que é muy fina e se non compra a roupa de marca, non lle vale. Sempre anda cas marcas e se non, non lle justa. Ela, por ejemplo, ten que compra-la roupa interior de marca. E se cadra jasta sen ou dousentos euros en cada conjunto. E eu (díxomo coma se nada e con toda a razón do mundo) compro as brajas e os sujetadores no mercadillo de Vimianso por des ou dose euros. ¡E valenme ijual!

¡¿Como tiña que reaccionar ante iso?! ¡¡¡¿¿¿¿¿¿¿¿Coooooooooommoooooooo???????????!!!
Creo que quedei pálido e cos ollos ben abertos. Aguantei a risa como puiden mentres intentaba quitarme da cabeza a imaxe dela con un conxunto de roupa interior da feira. Eses típicos conxuntos de faixa e sostén de cor carne que custan cinco euros e levas tres. Era o que me faltaba para remata-la imaxe que tiña dela.

Eu, con toda a sinceridade e tacto do mundo, respondinlle:
-Perdoa se te ofendo, debe ser que eu tamén son moi fino, pero a min a roupa do mercadillo non me vale. Tampouco compro cousas de marca. Co de Inditex váleme.

Creo que foi aí cando se deu conta de que falara máis do debido e que non debía contarlle a un rapaz que coñecera uns días antes o tipo de bragas que ela usa.

Tres meses despois, continúo en estado de shock e aínda sigo tendo pesadelos e arcadas cada vez que imaxino a x toda sepsi cunhas bragas e sostén da feira de Vimianzo.