Udine, Trieste, Gorizia e Nova Gorica (Friuli e Slovenia, Giugno 09)

Polonia rica

Fai exactamente dous anos estaba eu traballando de camareiro nun hotel en Londres. Unha das miñas compañeiras era unha rapaza polaca, tan simpática e guapa coma ignorante.
Un día estabamos a falar de todo un pouco e saíu o tema dos nosos países: falamos de como eran, da situación económica, etc.
No medio da conversación, a min non se me ocorreu mellor idea que a de dicir que 'dentro de uns dez anos (2017-2020) Polonia podería ser unha potencia dentro de Europa. Que lle pasaría coma a España nos anos 80 grazas ás axudas da UE' bla, bla, bla...
Foi dicirlle iso, e Milena (así se chama a rapaza) olloume con cara de desprecio mentres me dicía:
-Ti non sabes moito sobre o meu país, verdade?

Eu quedei con cara de póquer (poker face, como diría Lady Gaga) e díxenlle:
-Ben, non moito, pero algo da situación de Polonia si sei.

E ela continuou:
-Iso que estás a dicir non pasará dentro duns dez anos. En dous anos xa seremos un dos países máis ricos da UE.

Desde que me soltou esa frase, nunca máis volvín falar de política con ela. Crin que non merecía a pena.

Desde entón, contaba os días para poder escribir esta historia e dicir que Milena non tiña razón. Ou iso creo.
Por favor, non me digades que os polacos son xa dos máis ricos de Europa. Non me amarguedes o Nadal.

Modena, Ferrara, Ravenna, Rimini e San Marino (Emilia-Romagna, Giugno 09)

O móbil de Aida

Aida é unha rapaza mexicana que traballaba de camareira en La Tasca.
Aida tiña un teléfono móbil. Comprou ese móbil en Londres para poder comunicarse ca familia e amigos. E como só era para unha tempada, mercou o modelo máis barato. Era tan económico que o móbil non tiña pantalla a color, nin cámara de fotos,nin internet.
Pero o máis sorprendente do móbil de Aida era a capacidade de memoria: podía gardar un máximo de cinco sms. Así que sempre tiña a memoria saturada. Para ela un sms de máis podía supoñer un colapso na bandexa de entrada, polo que tiña que estar constantemente controlando o móbil. Eu aconselleille que mercara outro no que, alomenos, puidese gardar vinte sms. Pero Aida non quería. Ela era feliz co seu móbil vello no que só podía gardar cinco mensaxes.

Verona (Veneto, Giugno 09)

Multa

Ás veces pórtome mal.
En Milán, dous dos tres meses que estiven alí, non comprei o abono transporte. Simplemente colábame. Por que ía pagar eu cando tódolos inmigrantes mortos de fame se colaban? Eu tamén era un inmigrante morto de fame.
Durante os meses de maio e xuño tiven tanta sorte que non me pillou ningún revisor. Agás un día. E ese día non me pillou. Pillounos.

A miña irmá Julita e a miña prima Marta viñeron a mediados de xuño verme a Milán e, de paso, visitar tamén Venecia e Verona. En Milán estivemos tres días.
Cando chegaron, díxenlles que compraran o billete de dez viaxes e, os que non usaran, recompráballos eu. Así que a idea era usar o menos posible eses billetes.

Un dos días que estivemos en Milán, volvíamos en tranvía para casa despois dunha boa camiñata pola cidade. Eran máis das nove da noite e xa pasaran as horas ‘quentes’. Despois de dous meses de análise, eu chagara a conclusión de que as horas ‘quentes’ (aquelas nas que un revisor podía pillarte) eran pola mañá e ó mediodía. Ás veces tamén se podía atopar algún pola tarde. Moi rara vez. Pero nunca pola noite. Nunca.
Pero ese día de mediados de xuño foi a excepción que confirmaba a regra.
Marta, Julita e eu íamos na parte de atrás dun tranvía case baleiro, falando tranquilamente. Elas ían un pouco asustadas porque ningún dos tres picáramos o billete. Pero eu xuráralles e perxuráralles que non ía pasar nada. Que os revisores pola noite descansan.
Pero non ese día.

Íamos charlando, relaxados, cando, de súpeto, unha delas díxome asustada:
-Ramón, o revisor!
Eu mireinas con cara de incredulidade.
-En serio, Ramón, o revisor acaba de subir!

Ó ver que as dúas ollaban ó fronte fixamente e serias, decidín comprobalo.
Cando mirei xa tiña ó revisor a un par de metros de min. Era imposible escapar ou intentar picar o billete.
Pediunos os tiquets. Nós, tranquilos, démosllos. Como se non pasara nada. Pero pasaba.
Inmediatamente pediunos a documentación. Ningún dos tres picara o billete.

Nese momento comezaron as nosas dotes interpretativas.
Supostamente, éramos turistas, non falábamos italiano, só inglés (dese xeito podíamos gañar, porque se non eles sentíanse superiores. E, por sorte, falaban peor inglés que a miña nai), non tiñamos cartos e ó día seguinte marchabamos. Supostamente.
O billete custaba un euro. A multa era de 34. Se non a pagábamos antes dun certo tempo, cen euros.
En inglés explicámoslle que pensabamos que non tíñamos que picar o billete, que éramos turistas, que se querían podíamos pagar o tiquet no momento, que non tíñamos cartos abondo para pagar a multa, etc. Pero non colou.
Mentres todo isto pasaba, o tranvía seguíase movendo e máis revisores continuaban a subir. Un total de seis só para nós.
O revisor que nos pillou fíxonos unha oferta: en vez de tres multas, pagaríamos só dúas. 68 euros. Pero eu mostreille o billete de 50 euros e expliqueille que non tíñamos abondo.
Última oferta: rebaixounos a multa e só tíñamos que pagar unha. 34 euros. Pero eu negueime de novo e expliqueille que se lle pagabamos 34 euros, só quedabamos con 16, e con eses 16 tíñamos que cear e sobrevivir en Milán. Mentira.

Como nos negamos a todo, multounos e indicounos que o pagamento teriámolo que facer en Correos antes de 60 días. Se non, a multa chegaría á nosa casa a través do consulado español de Milán e aumentaría ata os cen euros.

En agosto fixo os dous meses e aínda sigo esperando a multa.

Venezia (Veneto, Giugno 09)

Un ano, catro cidades

Como sabedes, teño moito tempo libre, e fai pouco dinme conta de que este ano dividino a partes iguais entre catro cidades (ben, tres máis unha vila).

Xaneiro, febreiro e marzal en Londres.
Abril, maio e xuño en Milán.
Xullo, agosto e setembro en Laxe.
E outubro, novembro e decembro en Madrid.

Catro países diferentes, catro linguas, catro lugares que quero e nos que non me importaría vivir, porque son catro lugares que me traen moi boas lembranzas.

Assisi e Perugia (Umbria, Giugno 09)

Pelotas

Pelotas é un Estado, é un Estado que hai no Brasil...
Así cantaba a raíña da canción galega, Ana Kiro. Pero vaiamos ó que vos quero contar.

Eu atraio as pelotas.
Non é unha impresión miña. É oficial.

Un día fun tomar o sol a Parco Sempione (un parque enorme, no centro de Milán no que pasei eu moitas horas. De feito, sempre dicía que Sempione era a miña segunda casa milanesa). Era día festivo en Italia e, aínda por riba, era domingo e soleado, así que había unha cantidade enorme de xente no parque.

Busquei un lugar que non estivera moi saturado para poder estar tranquilo e poder amosar o meu corpazo ó sol, así que fun ata un dos recunchos do parque (que mide 42 hectáreas) onde non había ninguén.
Cando cheguei, naquela grande zona de herba só había unha rapaza tomando o sol. Só unha. Pero pouco despois de chegar eu, comezaron a vir varios grupos de amigos, en concreto cinco grupos. Máis ou menos, unhas trinta persoas que arrebataron a tranquilidade naquel remanso de paz.
Cada un dos grupos púxose en diferentes zonas ó redor de min e, que casualidade, todos puxéronse a xogar a dar toques e pasar o balón. Como se non houbera mellores sitios en todo Sempione.

Estaba visto que, antes ou despois, a dichosa pelotiña íame caer enriba. E así foi.
Eu víaas pasar excesivamente preto de min en numerosas ocasións, pero tiña que facer coma se non me importara. Coma se estivese acostumado a que a xente xogase á pelota a escasos metros de min e os balóns me pasasen rozando a toda velocidade.
Máis ou menos fixen o que fago cando un can se achega a min: fago como que non me importa e que non me dá medo, pero en realidade estou acojonado co canciño. Pois con isto pásame o mesmo.

Eu vía as ameazas por todas partes, pero tiña que disimular facendo que lía o libro de italiano. As primeiras pelotas comezaron a achegarse perigosamente a min e eu, de vez en cando, miraba para os rapaces que viñan buscalas cunha ollada coma dicindo ‘coidadiño ca pelota se non queres quedar sen outras pelotas’, pero ó mesmo tempo un sorriso falso, como se non me importara.

Para colmo, no grupo que estaba mellor situado para golpearme na cabeza, a persoa que estaba máis preto de min era unha rapaza. E xa sabedes como soen ser as rapazas co balón: faslle un pase e escápaselle a pelota, así que as posibilidades de que a ela se lle escapara, e por tanto de que me golpearan, eran maiores.

Poucos minutos despois o primeiro balón golpeoume. Un dos rapaces achegouse para collelo e escusarse. E díxenlle que non pasaba nada... pero si que pasaba.
Pouco despois, outra pelota caeu sobre min. Eu xa levaba tempo véndoa vir, pero a eles dáballes igual. Outro rapaz fixo o mesmo co primeiro: veu recollela e escusarse. Eu xa estaba bastante cabreado, pero non podía dicir nada, porque a pelota procedía doutro grupo.
Tempo despois, outra pelota máis bateu contra min. Mesmo procedemento: rapaz que se achega e pide desculpas. E mesma reacción: non me podía anoxar porque a bola proviña dun terceiro grupo e non tiñan porqué pagar o meu enfado cos dos outros grupos.
Así ata cinco veces. Unha por grupo. E eu, coma un parvo, recibindo balonazos sen poder dicir nada. Cada grupo só me molestara unha vez, pero eu, nembargantes, recibira cinco golpes e moitos sustos, así que o meu humor non estaba precisamente moi calmado.

Claro, co susto, nin podía durmir unha sestiña nin estudiar, así que despois de aguantar durante unha hora, marchei para outro lado do parque, agochándome dos rapaces para que non pensaran que estaba fuxindo deles. Como se a eles lles importara o que eu fago... Son ou non son parvo?

O que ía ser unha pracenteira tarde se sol primaveral, acabou sendo un día no que me acordei da mamma di tutti gli italiani.

Bologna (Emilia-Romagna, Giugno 09)

Mi manca Milano

Mi manca il dolce far niente.
Mi manca prendere il sole a Parco Sempione.
Mi manca viaggiare.
Mi manca Silvia e il suo caffè, parlare con lei.
Mi manca l'aperitivo.
Mi mancano Uomini e Donne, Grande Fratello, la Fattoria...
Mi manca avere 4.000 sms per inviare.
Mi manca Aurora, sebbene ci abbiamo visto due volte a Milano.
Mi manca avere tutto il giorno per fare nulla.
Mi manca la pessima qualità dalla tivù italiana.
Mi manca l'emozione di entrare senza pagare su l´autobus, tram e treno.
Mi manca la gente che mi chiedeva come se io fosse italiano.
Mi manca la settimana a Firenze con Alexia e i suoi amici.
Mi manca il suono dalla lingua italiana.
Mi manca la musica di All Music e MTV.
Mi manca il caldo milanese.
Mi manca sentirmi figo per stare in la città più figa dell mondo.
Mi manca non avere soldi per niente.
Mi mancano i giorni di giugno con Greg.
Mi manca Esselunga, giù i prezzi.
Mi manca Maciachini.

Mi manca Milano... tantissimo!

Genova (Liguria, Maggio 09)

Toponimia italiana

Algunha vez parástesvos a pensar canto sabedes de xeografía de Italia? Seguro que non, pero asegúrovos que, sen querelo, sabedes moita. Grazas, sobre todo, á comida (toda unha relixión en Italia), coñecemos cidades, rexións e o seus topónimos. Aí van algúns exemplos:

Lombarda: aparte de ser unha habitante da rexión de Lombardía, nós coñecémola máis por ser un tipo de leituga.

Milanesa: non só é unha habitante da cidade de Milán, tamén é un bisté empanado e fritido.

Siciliana: así chámanse as mulleres da illa de Sicilia, pero tamén é un tipo de mortadela.

Boloñesa: é o topónimo das que habitan na cidade de Boloña, pero tamén o tipo de salsa máis coñecido para a pasta.

Napolitana: con esta palabra podémonos referir á habitante da cidade de Nápoles, ou ó pastel recheo de chocolate.

Romana: palabra ca que nos podemos referirá á muller que vive na capital de Italia, Roma, ou a un tipo de pizza.

Tarantino: dise do habitante da cidade de Táranto, pero tamén é o apelido dun famoso actor (e director?) de Hollywood.

Parmesano: habitante da cidade de Parma, ou tamén un tipo de queixo con moito prestixio en Italia.

Caprese: palabra empregada para referirse ós habitantes da illa de Capri e tamén a un tipo de ensalada.

Con só estes poucos exemplos, recorremos a xeografía italiana de norte a sur. Seguro que hai máis. Ocórresevos algún?

Torino (Piemonte, Maggio 09)