Cubanos

Cuba

17 horas

Con este título podo falar de calquera cousa.
Da hora de comezo dun partido de Liga, da hora do té en Inglaterra ou do inicio dunha película na sesión infantil.

Pero non. Quérovos falar dun récord. Unha nova marca mundial que conseguiu a miña irmá Julita hai xa uns anos.
Trátase do número de horas seguidas que durmiu dun tirón: 17.
(Si, si. Non pulsei sen querer unha tecla).

A Bela Dormente deitouse ás 22.00 horas dun día calquera, no que non tivera un esgotamento fóra do normal, e espertouse ás 15.00 horas do día seguinte.

Cando a vin abrir a porta do seu cuarto non o podía crer. Por uns intres pensara que morrera, pero non, só durmía plácidamente.

E como eu, cando durmo horas demais, non consigo concilia-lo soño outra vez ata as tantas da mañá, pensaba que ela tampouco podería.
Pero non.
Julita ás 23 horas volveu para a cama e durmiu tranquilamente ata o outro día ás 8 e pico da mañá.

E porque tiña que ir traballar, que se non...

Asasinato

O outro día cumprín un dos meus soños: atropelar un can.
Pero agora que o fixen síntome un pouco mal (pero só un pouco).

Teño que dicir na miña defensa que non foi adrede e que o can dos collóns ese estaba coma unha chota.

Íamos a miña irmá Patri e máis eu no coche, cando de súpeto vimos un canciño pequeño e marrón que estaba a cruzar a estrada dando pequenos brincos sobre as patas traseiras.
Parecía que estaba tolo ou algo así.
O can cruzou a estrada librándose de que o coche que ía diante nosa o matara, pero chegou á beira, deu a volta e comezou a dar outra vez saltiños estúpidos sobre as patas traseiras, como se estivera feliz, pero sen estalo.
Comezou a cruza-la estrada tan feliz no seu mundo. Non nos mirou nin nos intentou esquivar. Simplemente quería cruza-la rúa.
Ou se cadra quería suicidarse mentres estaba no seu happy-world.

Non o sei. Só sei que escoitamos un pum (o golpe contra o coche) e un cratch (os seus ósos esmagados).
Non parei. Ollei polo espello retrovisor e vin que o canciño dos collóns estaba agonizando.
Deume moita pena, pero no fondo estívolle ben, por parvo.

Sentíame mal e Patri (que na crueldade saíu a min) ríase do canciño.
Por riba, cando cheguei a casa, mentres ceaba, no Telediario, apareceron cans agonizando.
O meu soño converteuse nun pesadelo.

D.E.P., canciño dos collóns.