Asasinato

O outro día cumprín un dos meus soños: atropelar un can.
Pero agora que o fixen síntome un pouco mal (pero só un pouco).

Teño que dicir na miña defensa que non foi adrede e que o can dos collóns ese estaba coma unha chota.

Íamos a miña irmá Patri e máis eu no coche, cando de súpeto vimos un canciño pequeño e marrón que estaba a cruzar a estrada dando pequenos brincos sobre as patas traseiras.
Parecía que estaba tolo ou algo así.
O can cruzou a estrada librándose de que o coche que ía diante nosa o matara, pero chegou á beira, deu a volta e comezou a dar outra vez saltiños estúpidos sobre as patas traseiras, como se estivera feliz, pero sen estalo.
Comezou a cruza-la estrada tan feliz no seu mundo. Non nos mirou nin nos intentou esquivar. Simplemente quería cruza-la rúa.
Ou se cadra quería suicidarse mentres estaba no seu happy-world.

Non o sei. Só sei que escoitamos un pum (o golpe contra o coche) e un cratch (os seus ósos esmagados).
Non parei. Ollei polo espello retrovisor e vin que o canciño dos collóns estaba agonizando.
Deume moita pena, pero no fondo estívolle ben, por parvo.

Sentíame mal e Patri (que na crueldade saíu a min) ríase do canciño.
Por riba, cando cheguei a casa, mentres ceaba, no Telediario, apareceron cans agonizando.
O meu soño converteuse nun pesadelo.

D.E.P., canciño dos collóns.