Gapos

A cousa que máis me sorprendeu de Irlanda foi, sen dúbida, a cantidade de gapos que había pola rúa.
En España estamos acostumados a ver a maleducados cuspir na rúa como se nada e non é moi agradable ter que pisalos ou mesmo sentarte neles porque a veces tamén cuspen en xardíns ou bancos.
Pero o de Irlanda era unha cousa sen xeito.
Parecíame imposible que nun país rico e moderno, e sobre todo nuha capital, a xente fose tan porca. Non quería crer que todas aquelas manchas que había no chan era gapos, pero si. Eran.
Tiña que ir esquivando os gapos se non os quería pisar.
Habíaos de tódolos tipos: con flema, sen flema, só baba...
Fixen un pequeno estudio sobre os cuspidos e cheguei a conclusión de que é unha costume nacional. Como a cervexa, o rugby ou a música celta.
En moitos casos, máis que cuspir, o que facían era deixar cae-la baba, coma se quixeran evacuar porque lles molestara na boca.
Comecei a fixarme na xente e vía como os homes, de tódalas clases e tipos, cuspían como se nada. Dáballes igual onde estivesen.
E supoño que eran só os homes porque nunha muller non queda fino. A verdade é que cheguei a dubidar. Tendo en conta que en Dublín viven 1.000.000 de persoas e a metade son homes, a min non me daban as contas. Algunha muller tiña que cuspir para que houbera semellante cantidade de gapos nas rúas.

E por fin chegou o grande momento. Por fin vin a un home (despois vin a varios máis) fabricar esa sustancia dende o fondo da gorxa con un son que lembraba a un león, prepararse para botalo fóra e cuspilo cun pequeno impulso cara diante. Todo en apenas un ou dous segundos. Despois o home continuou tan tranquilo e eu fun rápidamente (non sei por que) ver a súa obra de arte.

Era feliz. Por fin vira algo típico de Irlanda.

Lost in Dublin

Unha viaxe nunca pode ser perfecta.
Parecía que todo ía acabar ben en Irlanda despois de catro días nos que visitei, con Antía, Dublín e Galway.
Pero Murphy e a súa lei apareceron por alí: se algo ten a posibilidade de saír mal, sairá mal.

Despois dun fin de semana con bo tempo, o luns non parou de chover. Tería que pasar toda a mañá só e mollándome. Antía chamoume para cambia-los plans. En vez de vir ela ó centro, ía eu ata a súa casa. De maneira entrecortada e rápida deume algúns datos para chegar alí. Non lle entendín moi ben, pero pensaba chamala máis tarde.
A mediodía, cando collín o autobús para ir á súa casa, comezaron os problemas.
Non sabía onde tiña que parar, pero unha señora axudoume con un inglés bastante entendible.
Baixei na parada onde a simpática irlandesa me dixera e, non sei por que, nese momento sentín que todo ía saír mal.
Intentei recorda-las palabras de Antía para chegar á súa casa, pero non me lembraba. Podería chamala, pero estaba sen batería no móbil e tampouco sabía o seu número para chamala dende unha cabina. Non paraba de chover e eu andaba na súa búsqueda con unha maleta e varias bolsas. Non tiña forma de comunicarme con ela. Pensei en preguntar a alguén: ¿Coñece a unha española que traballa na casa dunha ecuatoriana e un irlandés? Pero iso non ía dar resultado, así que desistín.
Estaba desesperado, empapado e perdido. Despois de cagarme en Irlanda, Saint Patrick, os tréboles y la madre que los parió a todos, decidín colle-lo primeiro autobús de volta ó centro e alí outro ata o aeroporto. Claváronme 6 eurazos, pero polo menos estaría a salvo.

Cheguei ó aeroporto e o primeiro que fixen foi chamar a casa para que contactasen con Antía e lle contasen todo. Despois eu tamén intentei falar con ela. Por fin tiña o seu teléfono. Pero foi imposible. Despois de que a cabina me tragara varios euros, farteime e deixeino. Antía, polo menos, estaba avisada.
Todo solucionado aínda que sen poder despedirme dela.

Pero aínda non acabou aí o conto.
Vou facturar e a azafata dime que o avión vaise retrasar unha hora e media.
¿Qué podía facer? Respirar profundo, rir e esperar.
Por fin, á 1.30 da mañá cheguei ó meu querido pisiño de Madrid. Nunca tiven tantas ganas de chegar.

O peor de todo isto é que, por culpa da chuvia, despeiteeime.

O baño das mulleres

Unha das grandes incógnitas deste mundo, sobre todo para os homes, é o que fan as mulleres no baño.
Todos algunha vez estivemos con un grupo de mulleres cando, de repente, unha delas anuncia (porque non o din, anúnciano):
-¡Vou ó baño!

Nese momento o resto de mulleres súmase á proposta como se levaran horas aguantando o pis e ninguén lles deixara levantarse.
¿Que hai no cuarto de baño das mulleres?
¿Teñen un boy que lles ameniza a espera? ¿Regalan algo? ¿Hai un buraquiño na parede co que poden espiar o baño dos homes (se houbese ese buraco seguro que estaría feito no sentido contrario)?

Seguramente todos pasáchedes por esta situación.
O mellor de todo é que, cando ocorre, quedas pasmado vendo como un grupo de cinco ou seis chavalas se levantan e van encantadas mexar ou facer non-sei-que. Quedas mirándoas con envexa e pensando por que ti non eres muller para poder ir e coñecer ese submundo que é o baño femenino.
¿Será ese o terceiro segredo de Fátima?

¿E que me dicides desas filas que se organizan nos baños das mulleres?
Xunto ca regla e o embarazo, ese é uns dos motivos polos que me alegro de ser home.
Se teño que esperar semellante cola para ir mexar xa se me pasan as ganas ou rebento antes.
¡Co fácil que é saca-lo paxariño en calquer lugar e quedar aliviado!
O primeiro que ten que facer unha muller cando chega a un sitio público é poñerse na fila do baño porque así, cando realmente teña ganas de orinar, poderá entrar. Esas colas que se forman en calquer bar, discoteca ou evento en xeral non son normais. É máis fácil entrar dúas veces no Dragon Kahn de Port Aventura en plena temporada alta que ir ó baño das mulleres.

Segundo estudios científicos perdemos un tercio da nosa vida durmindo e moitas horas de desplazamento para ir e volver do traballo (que mo digan a min). Pero, ¿cantas horas da súa vida perden as mulleres esperando para mexar? Se lle pagaran un céntimo por cada minuto serían todas ricas.
Resulta moi gracioso notar as miradas asasinas que as mulleres lle botan ós homes cando, por exemplo, nun pub elas levas minutos esperando mentres no baño do lado non paran de entrar e saír rapaces.
Tamén hai algunhas intelixentes que, en vez de esperar, entran no lavabo masculino. É bastante embarazoso que entre unha muller cando estás mexando, pero elas, con toda a naturalidade do mundo, entran, saúdante e mexan tranquilamente. Cando acaban saen aliviadas, cun sorriso na cara e con moito garbo mentres ti, calado, miras para elas e pensas como farían (co finas que son) para orinar neses inodoros tan sucios. Iso é outro segredo da humanidade. ¿Son as mulleres equilibristas?

Grandes misterios que sempre quedarán sen resolver.

Folga

Declárome en folga.

Estou farto de que todo o mundo critique este blog e de que non haxa comentarios.
Uns dinme que escribo moitas cousas dos outros e os outros dinme que escribo moito dos uns.
Que as historias non teñen gracia (¿pensades que son Miliki e sempre fago gracia?), que non teñen interés (iso é moi subxectivo e depende do interés que lle preste cada un) e que non se sinten identificados.
Pero neste blog hai cabida para todo. Cousas boas e malas, de uns ou de outros, de un sitio ou de outro, simpáticas ou tristes.
Ademais, ¿tanto vos custa facer un mísero comentario?
¡Meus galáns..., estarades estresados de tanto traballar! E non me digades que é difícil poñer un comentario ou que non vos deixa.

Por todo isto, dende hoxe e ata que me dé a gana non vou escribir.
Xa botaredes de menos este blog (espero que non me saia o tiro pola culata e non pasades todos de min como da merda).

Ben, en realidade tampouco vou escribir porque non teño ideas, pero estou enfadado con todos vós: galegos, universitarios, erasmus e demáis fans que pasades por aquí.

Ata que vós queirades.