Kamasutra

A canle de música que había que ter conectada sempre no hotel tiña as súas horas erótico-festivas (¡uuuuuuu, musiquita sepsi!). A iso das 22.30 horas (que é como a unha da mañá para nós) comezaban a aparecer na parte inferior da pantalla diferentes posturas do Kamasutra con imaxes que as exemplificaban.
Aí van os nomes dalgunhas delas (con traducción by me). Déixovos á vosa mente e a vós que imaxinedes as posturas.

Tulips around my organ (Tulipáns arredor do meu órgano). O órgano imaxínome cal é, pero os tulipáns... (?)
Pump handle (Manexa-la bomba). As bombas hainas que manexar con delicadeza, se non, estoupan.
Using a compass to navigate (Usando unha brúxula para guiarse).
Manual 69 (Un 69 manual). Claro, antes hai que saber o que é un 69 (aparte dun número) para despois facelo manual.
You scratch my back (Ráña-las miñas costas). ¡Ui, que paixón!
Double-handed superman (O superhome de dúas mans). ¿A que se refire?
The human hurdle (O home-valla). Tampouco sei a que se refire ;)
Pipe of peace (A pipa da paz). Hai xente á que lle gusta moito fumar. Éche un vicio como calquera outro.
Splitting the atom (Dividindo o átomo). Aquí perdinme un capítulo.
Blue tongue (Lingua azul). Isto sóame ó das vacas tolas.
Balance beam (A viga equilibrada). Carallo que para chamarlle viga ten que ser ben grande. Eu sei dun que lle chamaba Manolo.
The prelude (O prólogo). Os prólogos son aburridos. Pasemos á historia en si.
You’ll believe a girl can fly (Crerás que unha muller pode voar). Eu se non o vexo, non o creo.
Unificate (Unificados). Esta postura parece aburrida.
The hood of the cobra (A capucha da cobra). E esta despistoume. ¿A capucha da cobra? Se cadra traducino mal.
Feeding of the 5001 (O alimento de 5001). ¡Ui, que flipadooooooo!
Kneeling at the throne (Axeonllándose ante o trono). Ós superiores sempre lle hai que ter respecto, e se hai que axeonllarse, pois axeónllase.
The trapezoid (O trapecio). ¿E isto como se fai?
The lady’s driver (O conductor de mulleres). ¡Desta imaxe lémbrome! El ponse por detrás, ela diante de costas e ¡a conducir!
Look ma, no hands! (¡Mira, mamá, sen mans!). !Coidado, non rómpa-los dentes!
Split the bamboo (Parti-lo bambú). Esta debe de ser unha postura chinesa porque eu non a entendo.
Bend over backwards (Dobrarse cara atrás). ¡Que dor, que incómodo!
The aeroplane (O avión). Nin idea de como pode ser.
The buffet (O bufet). Esta si que sei como pode ser.
The flowers in bloom (As flores florecendo). ¿Que podo dicir desta? Pois só que creo que na miña traducción hai unha redundancia, repetición ou cacofonía. Ou se cadra as tres xuntas.
Sharpening the spear (Afiando a lanza). A lanza sei o que pode ser, pero non sei con que a afían.
Tarzan & Jane. Nunca vin a película, así que non sei o que fan.
The morning surprise (A sorpresa matutina). Cada vez que leo o nome desta postura non sei por que sorrío.
Mow the lawn (Corta-lo céspede). ¿Pero que invento es este? ¿Como se fai?
Conveyor belt (Cinta transportadora). Outra que non consigo imaxinar.
Nut cracker (Galletiña salgada). ¡Debe estar boa!

Estas son algunhas das que aparecían, pero aínda había unhas cantas máis. Debe de ser para que os ingleses non se aburran polas noites.
A miña favorita da lista é a de ¡Mira, mamá, sen mans! Espero que todo o que di na frase non sexa literal. É dicir, o de conseguir facer algo sen mans está ben, pero o de que a nai estea vendo como o fan... Por moi liberais que sexan non está bonito que a nai dun estea presente neses momentos. Pero bueno, os ingleses sonche así de raros.

¿Deivos algunha idea para a próxima cita?

Stonehenge, Salisbury, Bath & Bristol (Wessex, July 08)

O verán

O verán é o bo tempo (ou non tan bo, porque en Galicia nunca se sabe).
Son as tardes de praia sen facer absolutamente nada.
Son os días de chuvia nos que non sabes o que facer.
Son os días de nordés, nos que vas á praia comer areas máis que a toma-lo sol.
¿Quen vén comigo bañarse ó Cabo da Area?
Apóstoche unhas tapas a que che gaño ás palas.
¿Quen ten o verán libre este ano? Prácticas, exames de setembro, traballo. Case ninguén, aínda que alguén sempre se libra.
O verán é a noite de San Xoán (¿este ano ca familia, na Coruña ou en Laxe?).
É o olor omnipresente das sardiñas asadas e da madeira queimada.
É o asalto ó castelo de Vimianzo.
¿Quen leva o coche? (no momento da pregunta tódalas miradas diríxense cara Ramón).
¿Xa chegaron os pijos?
É a festa de Serantes (sempre o mesmo día que o Asalto).
É o morenito sepsi despois de tantas horas de sol.
É o Carme do Briño en Borneiro.
É a festa do 21 (de xullo). Para ir abrindo boca.
É o cheiro a mar, a verde, a calor e a fresquiño ó mesmo tempo.
Son (eran) as discusións con Eli para que non me mandara ir traballar ó súper.
¿Quen se apunta este ano ai r ó Apóstolo?
Son as nésporas ou como carallo se chamen os bichos eses que invaden o paseo marítimo.
É a Carballeira de Zas (e este ano pérdome o XXV aniversario)
Son as churrascadas ó lado da piscina con baño ilegal incluido(non pasa nada, Antía é a filla do señor alcalde).
¿Este ano por fin imos a San Fins? Se cadra o próximo.
Outro día máis que non se pode aparcar porque hai moitos turistas.
Son as noites na Ventana. A ver se variamos...
Son as churrascadas no xardín de Serantes, con toda a familia, con baño previo e posterior na piscina, xogar cos nenos, falar cos grandes, rirse, discutir, cotillear...
Son os paseos con Naty polo paseo marítimo, de ganchete, cunha chaquetiña e ata que a miña vexiga mo permita.
Son os concertos e obras de teatro nas prazas.
É estar farto a principios de agosto de tanta praia, festas e tempo libre.
Son as charlas nocturnas na terraza de Lourdes.
Son as pipas, golosinas, flashes e chuminadas varias sentados nun banco do paseo.
¿Imos tomar algo a Carballo?
É unha semana seguida de choiva. ¿E isto é verán?
É o bico diario a abuela cando vou ó súper.
Son horas tirado no sofá vendo a televisión.
É poder levantarme e deitarme á hora que me dea a gana.
É outra semana de calor extremo. ¡Por favor, que volva a choiva!
Son as discusións na casa.
É disfrutar de Patri.
¿Aínda segue habendo cine na praza?
Son as festas do 15 (de agosto). ¿Choverá algún día? Seguro.
¿Facemos botellón este ano o 14? Va, veña.
¿Invitounos Lourdes a comer na súa terraza o 15?
É a procesión dos barcos.
Son os fogos artificiais do 17 que indican que o verán estase acabando.
¿Facemos outra churrascada?¿Que festexamos hoxe?
Festa de Traba, campionato de surf en Soesto.
É a festa do 30. Agora si que é a última (polo menos en Laxe).
¿Imos á Barquiña de Ponteceso?
¿E á Barca de Muxía?
¿A onde imos este ano de vacacións, Julita?

O verán son máis de dous meses que normalmente pasan coma se fose unha semana. Pero este ano pasarán coma se fosen dous séculos.

Os que podedes, disfrutade de todo iso polos que non.

Pop dissasters

Estaba eu un día traballando no hotel, ca canle de música posta, cando de repente escoitei unha canción que se me facía moi coñecida. Dinme conta de que era unha das de Eurovisión (a de Reino Unido do 2006, unha das miñas favoritas dese ano), así que fun correndo vela.
Cando cheguei vin que na parte superior dereita da pantalla indicaba que a canción estaba no número 16 na lista de pop dissasters. E para colmo había un subtítulo no que se lía Euro-shame (eurovergonza). Xa podedes imaxina-la miña indignación.
Aínda así, pareceume curiosa esa lista, así que decidín botarlle unha orella para ve-lo que os británicos consideran malas cancións.

No posto 15 estaba o Aserejé; unha canción que, aínda que Las Ketchup se merezan todo o meu respecto porque foron a Eurovisión, debería estar como mínimo no top 3 da lista porque é mala ata dicir basta. A este éxito de verbenas de aldea subtitulábano así: amazingly bad pop bands, que se podería traducir como grupos pop malos de carallo (traducción libre by Ramón).
No número 7 estaba unha canción preciosa e que para nada se merece estar nesta lista: Let’s go to Ibiza. ¡Como se nota que quen fixo esta lista non pasou a súa infancia-adolescencia escoitando isto!
No posto 6 estaba Saturday night. Outra inxustiza desta clasificación. A todos nos encantaba cantala e bailala. Non mintades. Seguro que aínda vos lembrades da coreografía tantos anos despois.
Pero a miña indignación chegou ó seu límite cando vin quen ocupaba o número un:
Barbie girl. Para nada é a peor canción pop. A min encántame porque é pegadiza (e fresca), porque é divertida, porque é crítica, porque me lembra ó verán, e sobre todo porque un grupo de nenos de 14 anos pasamos en xuño de 1998 17 horas de ida e 17 horas de volta metidos nun autobús escoitándoa mentres íamos de excursión de fin de curso a Salou. ¡Que recordos!

I’m a Barbie girl in a Barbie world
life in plastic is fantastic
...

Pop wonders sería o título que eu lle poñería a esa lista.

Extra cold

¿Coñecedes a alguén máis olvidadizo e despistado ca min?
Seguro que non.
Esta é unha das miles de anécdotas que podería contar con relación a isto.

Un dos tipos de cervexa que vendíamos no bar do hotel no que traballaba era a irlandesa Guinness.
A xente a miúdo pedía unha pinta de Guinness e listo.
Pero de cando en vez a xente dicía:
-Can I’ve a pint of Guinness extra cold, please? E eu con toda a seguridade do mundo dicíalles:
-Yes, sure!
Pero eu sabía de onde viña a cervexa e sabía que os barrís non estaban todo o extra cold (frío) que deberían, así que só me quedaba rezar e soprarlle disimuladamente ó chorro de cervexa que caía para ver se así se arrefríaba un pouquiño máis mentres enchía a pinta de Guinness. Imaxinade a miña cara de parvo soprándolle á cervexa. ¡Como se así conseguise algo!
Eu só quería que a xente non se queixara. Que a cervexa estivese o suficientemente fría para que non viñeran falar comigo, porque despois teríamos dous problemas: unha cervexa quente e un camareiro que non entende o que din os clientes. Eu creo que mesmo suaba mentres estaba a servi-la pinta ó mesmo tempo que pedía a tódolos deuses do mundo que por favor, por favor, por favor, a cervexa estivese extra cold.
O que máis me estrañaba de todo era que só os clientes que pedían Guinness a querían extra cold. Nin os da Carlsberg nin os da Tetley’s parecía importarlles moito a temperatura da cervexa. Non sei, debía ser que os que beben Guinness sonche máis exquisitos.
Por fin, ó cuarto mes de estar alí traballando, dinme conta mentres limpaba de que pola parte de diante do bar estaba escrito Guinness extra cold. Ese era nome completo da cervexa e así o pedían algúns clientes, aínda que non lles importaba moito se estaba fría, do tempo, morniña ou fervendo.

Máis vale tarde que nunca, ¿non?