Nomes españolizados

Fai uns anos estaba tomando o sol na praia de Laxe con Antía.
Pasou un autobús da empresa Queijeiro e iso fíxome pensar.
Desde entón non paran de doerme os ollos e os oídos cada vez que vexo aberracións coma esa (malia que Antía me dixera entón que eu non tiña razón. Espero que desde aquela pensara mellor o que dixo, porque eu fíxeno).

A deturpación da nosa identidade galega levámola padecendo moito tempo. Moitos quixeron españolizar todo (que non traducir) para, de seguido, dicir que o deturpado é o correcto e o orixinal, un invento.

Vouvos poñer algúns exemplos do ridículas que son algunhas españolizacións dos apelidos ou nomes propios:

orixinal..............españolizado ............tradución correcta

ameixeiras............ameijeiras...............ciruelos
feixó.................feijóo...................frijol
laxe..................lage.....................losa
queixeiro.............queijeiro................quesero
sanxenxo..............sangenjo.................sanginés
sanxurxo..............sanjurjo.................sanjorge
seixo.................seijo....................guijarro


Estes son algúns exemplos das ducias que hai. E pensar que aínda hai xente que as ve normais...
Canto dano lle fixo (e lle fai) o español ó galego!

Ávila (Castela e León, agosto 10)

Mortes de libro

O que pasou neste mes de agosto non ten xeito ningún.
Se cadra pasou máis veces. Se cadra houbo casos máis estraños no mundo. Se cadra entereime, simplemente, porque estaba traballando en boletíns e sempre te fixas máis. Sexa polo que sexa, este mes de agosto deu tres casos de violencia de libro.

20.08.10 Unha muller é asasinada en Madrid, no medio da rúa, por unha discusión de tráfico.

23.08.10 Unha pelexa nun karaoke acaba con catro feridos en Madrid.

24.08.10 Só un día despois, un home apuñalaba a outro en Mallorca porque o seu compañeiro ensuciáralle o bocadillo de pó.

A xente está hipersusceptible. Hai que ter moito coidadiño co que se di, non vaia ser que alguén se enoxe.

Cuenca (Castela- A Mancha, xullo 10)

máster XXI RNE

Despois dun ano de máster (probablemente o mellor da miña vida) comeza a vida real, a vida profesional á que me vai custar adaptarme despois de 26 anos de estudante. Deste ano académico que acaba de rematar (15 outubro de 2009- 30 setembro 2010) vou botar de menos moitas cousas:

Botarei de menos os tubos (o bar máis cutre de Madrid ó que prometín que nunca ía volver e ó que, por certo, nunca lle souben o verdadeiro nome).
Botarei de menos non ter plans ata o ultimísimo minuto.
Botarei de menos ir polas rúas de noite e escoitar: selvesa, selvesa!
Botarei de menos pasar ou moita calor ou moito frío (non hai termo medio).
Botarei de menos saír (algunhas veces) de mércores a domingo (ámbolos dous inclusive).
Botarei de menos a Casa de la Radio.
Botarei de menos á secretaria do máster, Mª Ángeles, e a descoordinación durante todo o ano.
Botarei de menos as viaxes de cada fin de semana durante o verán.
Botarei de menos pasar 12 horas ó día co mesmo grupo de persoas.
Botarei de menos ir tomar algo a casa de Carme antes de saír.
Botarei de menos que Gonzalo me humille por case todo.
Botarei de menos poder contar sempre co mexicano para calquera plan.
Botarei de menos o sorriso de Cris Ganuza.
Botarei de menos a confianza con Álex Silva.
Botarei de menos o humor de Toño.
Botarei de menos os tics de María Vanini.
Botarei de menos falar en galego en Madrid con Carolina e Cris Moreno.
Botarei de menos ós que se convertiron na miña familia en Madrid durante este último ano.

Botarei todo isto tanto de menos que xa o estou botando de menos.

Segovia (Castela e León, xullo 10)

Mafia colombiana

Era un día soleado de mediados de setembro en Madrid.
Eu estaba bronceándome na piscina antes de ir traballar. Era mediodía.
So estabamos a socorrista e máis eu.
Eu aproveitaba para le-lo xornal mentres gozaba dos raios do sol.

Un home grande, robusto, con traxe e maletín entrou no recinto do edificio.
Algún empregado dunha axencia de aluguer de pisos, pensei eu.
Poucos minutos despois, outros catro homes entraron e saudaron ó do traxe dándolle-la man. Nada estrano. Catro homes con cara de suramericanos.
Un grupo de inmigrantes buscando piso, pensei eu.

Uns quinces minutos despois escóitanse berros.
Viñan do 3ºA (eu vivía no 2ºA). Unha muller suramericana, coa súa filla no colo, berraba que uns homes querían levar á súa nena e que roubaran na súa casa. Pedía axuda chorando e berrando sen parar.
Eu non o podía crer.
Erguinme, perdido, sen saber ben que facer.
Collín o móbil, como querendo chamar á policía, pero non sabía o número. Dirixinme cara a entrada do edificio e, nese intre, catro dos homes de antes pasaron rápido diante de min. Todo encaixaba, pero eu fíxenme o parvo. Eran eles os 'ladróns' e semellaba que eu estaba nunha película. A típica escea de mafiosos nas que sabes ben o que vai pasar. Sabes que van comezar a disparar en calquer momento.
Deixeinos ir e fun cara a porta de entrada, pero dinme conta de que non collera as chaves.
Nese intre, o último dos 'ladróns' saíu do edificio e, facéndose o despistado, preguntoume que que pasaba. Eu, facéndome o parvo, respondín que non sabía e, como non tiña chaves para entrar, agocheime detrás dunha columna mentres os deixaba escapar. Vin como, nada máis saír polo portal, botaban a correr e pensei que era entón cando ían comezar a disparar (se cadra o meu pensamento estaba influenciado polas películas estadounidenses). Eu, por se acaso, mantívenme agochadiño detrás da columna durante uns segundos.

Pouco despois, con moito medo no corpo, fun cara a piscina de novo, para intentar entender algo do que pasara.

Segundo a socorrista, a muller que berraba era venezolana e o seu home (colombiano) ten unha pequena tenda no barrio. Só unha pequena tenda que lle dá moitos cartos.
Iso, ou trafican con droga, que é o que todo o barrio sabe (supón). A socorrista díxome que iso era un axuste de contas.

Pouco despois do incidente, o marido colombiano chegou coxeando. Probablemente se atopara cos 'ladróns' polo camiño e recibira unha pequena malleira de aviso.

A versión da venezolana diante da policía foi que uns descoñecidos queríanlle roubar e violala.

Fora o que fora eu levei un susto sen comelo nin bebelo, vin a miña vida en perigo e, durante varios días, deume medo saír á rúa.

Chamádeme esaxerado se queredes.

Iruña- sanfermíns (Nafarroa, xullo 10)

Cagada en Asís

Unha das viaxes que fixen cando vivía en Milán foi a Perugia e Asís. Esta última é unha pequena localidade italiana coñecida polo santo que naceu alí (San Francisco). É unha vila moi bonita (unha das miñas favoritas en toda Italia), moi ben conservada e chea de turistas por tódalas partes e de tódalas partes do mundo.
Alí pasoume unha cousa curiosa. Cheguei unha calorosa mañá de xuño despois de pegarme unha boa camiñata desde a estación do tren. Subín ata a vila. Abrín a miña guía e, xusto cando ía comezar a camiñar, notei que algo me caía desde o ceo na cabeza. Algo húmido. Intentei secarme e saber o que era. Seguro que algún paxaro me cagou, pensei. Pero ollei ó ceo e non había paxaros. Mirei arredor, pero nada. Non vía nada e tampouco estaba manchado, pero si un pouco mollado. Se cadra era auga que caera desde algún balcón, sentenciei.
Non lle dei máis importancia, así que comecei a miña xornada turística.
Veña Asís para arriba, veña Asís para abaixo. E corre, corre, que pola tarde hai que ir a Perugia. Veña Perugia para arriba, veña Perugia para abaixo. E corre, corre, que hai que volver a Florencia á noite. Cheguei á capital toscana despois dunha xornada con moito mambo. Conteille a Alexia (que estaba alí de Erasmus e que me acolleu no seu ‘zulo’) cómo me fora o día.
Cando xa levabamos un anaco falando preguntoume estrañada:
-¿Qué es esto blanco que tienes aquí en la nuca?

Eu fiquei pensando. Non me lembraba.
De súpeto dinme conta.
-Es como si te cagase un pájaro!, continuou ela.

Non é ‘como se’. É que me cagou un paxaro! E eu non me dera conta! A cagada secara, puxérase de cor branca e eu leveina na caluga todo o día! Que vergonza!

Foi aí cando comprendín por qué a San Francisco de Asís lle gustaban tanto os animais.

Camiño de Santiago (xuño 10)

Bicos de nai

Que ós españois non se lles dá moi ben iso de falar outras linguas está máis que demostrado e seguro que todos tedes moreas de exemplos na vosa cabeza. Aquí vouvos poñer un máis dos milleiros que hai.

Fai uns meses estaba escoitando a Cope (non me preguntedes por que). Era un programa calquera, cunha presentadora calquera que de inglés so coñecía as palabras parking, stop e hello (léase ‘jelou’).
Despois dun sermón sobre non sei que, deu paso a unha canción de $%&=@3!// (non escoitei o nome do/a cantante ou grupo) que se chamaba ‘Bicos de nai’.
Ah, pensei eu estrañado, van poñer música galega na Cope. E a presentadora debe de ser galega porque pronunciou moi ben o título: ‘Bicos de nai’. Que bonito.
Prestei toda a miña atención para escoita-la canción e adiviñar de quen era.
Comeza a canción. Os primeiros acordes sóanme. Sóanme moito. Comezo a tarareala. Sóame demasiado...
De súpeto, dinme conta. Iso non era ‘Bicos de nai’, era ‘Because the night’ de Patti Smith.

Só podía facer unha cousa: rirme moito doutra española pepeira ignorante.
Outra vaca máis no millo.

Eivissa, Tunicia, Catania, Nápoles, Florencia, Montecarlo e Valencia (setembro 09)

Eurovisión 2010

Un ano máis, esta vez máis tarde que nunca, volve o maior festival de música do mundo: Eurovisión.
Oslo acolle a 55 edición despois de que o seu representante do ano pasado gañase en Moscova ca maior puntuación da historia (a máis de cen puntos de diferencia do segundo).
Despois dunha década, o festival volve a un país occidental, moderno, rico e que xa gañara anteriormente (nos anos 85 e 95).
Noruega recibe a un festival afectado pola crise económica. Se cadra por iso, o nivel deste ano é, segundo a miña opinión, un dos peores dos últimos anos. Cheo de baladas, bastantes cancións malas e pouca innovación en xeral. Semella que ninguén quere gañar este ano porque sabe que, se o fai, a que se lle vén enriba é tremenda.

As favoritas nas apostas desta edición son, despois de moitos anos, os países occidentais: Alemaña, Dinamarca ou Noruega, entre outros. Pero, por riba de todas elas está a súperfavorita Azerbaián, un país empeñado en gañar para que o mundo saiba situala no mapa. ¿Veremos Eurovisión 2011 en Baku?

Eu, entre outras, aposto por Estocolmo, Tallin ou Bruxelas 2011. Por esa orde, Suecia, Estonia e Bélxica son as miñas favoritas, por ser cancións nada típicas en Eurovisión e por apostar pola calidade, aínda sabendo que é moi arriscado para un festival no que prevalece, por sorte cada vez menos, o espectáculo.

Compartide o momento! Share the moment!

Negro alterado

Volvíamos Carme (unha compañeira do máster) e máis eu para casa no metro unha noite calquera. Na parada de Legazpi tiñamos que facer transbordo. Polo corredoiro do metro, entre a xente, ía diante nosa un negro golpeando de cando en vez, de forma violenta, todo aquelo que atopaba. Xa coincidiramos no mesmo vagón antes de chegar a esa parada e xa o negro ía montando o espectáculo batendo forte nos cristais. Realmente daba un pouco de medo, pero é relativamente normal atoparse con xente estraña en cidades coma esta.

De súpeto, perdemos ó negro de vista. Esquecémonos del. Carme e eu separámonos porque cada un ía nunha dirección. Cando por fin chegou o meu tren, subinme e situeime no medio do vagón, de pé porque ía cheo de xente, entre os asentos, agarrado ó ferro que hai no centro. Había un asento baleiro xusto diante miña e estiven a piques de collelo, pero nese segundo de dúbida unha persoa adiantóuseme. Negro tiña que ser, pensei. Decateime de que era o mesmo negro que ía batendo en todo canto atopaba e que perdera de vista facía dez ou quince minutos.

Só había dúas paradas ata a miña casa. Arrancou o tren.
Hai xente que se marea nos coches, nos autobuses, nos barcos e mesmo nos avións. Pero vese que isto dos mareos non ten límites e hai a xente que tamén lle pasa no metro.
Ben, iso ou que levaba unha melopea enriba sen xeito ningún. Porque ós poucos segundos de poñerse en marcha o tren, o negro comezou a vomitar coma un descosido.
Lembrade que o negro estaba xusto enfronte miña e nin se molestou en apartarse. Obviamente, fuxín de alí como puiden.
Sorprendentemente, non me caeu nada de vómito enriba. E iso que era a persoa que máis preto estaba del. Estrañoume tanto que mirei varias veces se me manchara. Mesmo cando cheguei a casa fixen un repaso á roupa, e nada. Ás veces as milagres existen.

Pero o máis curioso foi que, malia que o vagón estaba completamente cheo, a xente apertouse coma sardiñas para que o vómito non os alcanzase. Saltaron (saltamos) no aire!

Alí quedou o negro, vomitando en soidade. Cando parecía que xa non podía expulsar máis, volvíalle a dar unha arroutada (tipo a nena do Exorcista) e vomitaba. Así unhas cinco ou seis veces. En cada unha delas escoitábase o son dun líquido mesturado con sólidos golpeando no chan, e un ‘aggghhhh’ a coro dos viaxeiros do metro. Unha situación moi agradable.

Por certo, o negro esa noite ceara macarróns con carne picada.
E outro dato: ese home non mastica a comida porque lle saían os macarróns enteiros. Se a alguén non lle dera noxo, podía colle-los macarróns do chan, pasarlles unha auguiña e volvelos a comer, porque estaban en perfecto estado.
Se cadra o negro ese facía coma nós no comedor do colexio: competicións para ver quen tragaba máis macarróns xuntos sen masticar.

El debeu se-lo gañador esa noite.
Parabéns, negro.

Verán 09

De paseo polo polígono

Xoves. Faltaba un día para marchar de vacacións de Semana Santa. Eses últimos sete días foran moi duros porque me tocara dirixir un programa do máster. De feito, o día anterior quedara afónico despois de espirrar (a xente explicoume que ás veces pasa que ficas afónico polos nervios ou estrés). Levaba varios días durmindo moi pouco e traballando moito, pero era a última noite en Madrid antes das vacacións e quería aproveitala, así que fun tomar algo con algúns compañeiros despois das clases.
Segundo ía pasando a noite a miña afonía aumentaba e mesmo, por momentos, nin podía falar. Tiña que murmurar no medio de todo o barullo. Pero a min dábame igual.
Tomamos varias cañas, convidáronnos a un vermú, bebín a cervexa quente que tiña do comedor e fomos a non-sei-onde facer non-sei-que. Tanto dá.
Só lembro que estaba tan esgotado que decidín marchar. Eran as 3.30 da mañá e tíñame que erguer ás 7.30 para ir ó último día de prácticas na radio. Só faltaban catro horas.
Ás 3.40 cheguei a Cibeles para colle-lo ‘búho’ (moucho) que me levara a casa.
Ás 4.00 por fin saíu. Máis ou menos en quince minutos debería estar na casa.
Estaba esgotado... Moi esgotado...

Esperto. Non vexo a ninguén. Miro arredor. Ninguén. Levántome e coa miña voz afónica pregúntolle ó conductor se fai moito tempo que pasamos polo hospital 12 de Octubre (onde eu vivo). Resposta do conductor:
-Uuuuuuyy! Ya hace mucho que lo pasamos!

Pensei: vale, séntate, Ramón, que este autobús baixa, pero despois ten que subir ata o centro de Madrid. Así que senteime e esperei.
Un minuto despois o autobús frea. E escoito:
-Chaval, fin del trayecto. Tienes que bajarte aquí.

Intentei convencer ó conductor de que me deixara ir con el ás cocheiras. De que un polígono industrial nunha zoa perigosa de Madrid ás 4.40 da mañá non era o mellor lugar para estar só esperando o seguinte autobús. Pero tanto lle deu. Díxome que baixara, que ás 5.00 pasaría outro.

Baixei. Esperei vinte minutos eternos papando frío. Alí estaba eu, nun polígono industrial escuro e solitario, e sen saber seguro se pasaría por alí outro autobús antes de que alguén me violara.

5.00h. Chega un autobús. A miña salvación. Frea. Abre a porta. Saúdo ó conductor. El olla para min sorrindo. Era o mesmo que vinte minutos antes me deixara alí tirado. Senteime e non volvín ficar durmido ata que cheguei á miña camiña. Eran as 5.45 horas.

7.30h. Soa o espertador...

Milano (Lombardia, Aprile-Giugno 09)