Incesto canino

O pasado inverno, en febreiro máis ou menos, apareceron uns cans nas nosas vidas.
Mellor dito, nas vidas dos meus primiños Iago e Raúl. Non me lembro como lles chamaron, pero recordo que eran nomes nada orixinais. Eran unha femia negra e un macho branco con manchas marróns. Os cans eran un amor: pequeniños, boíños, bonitos, simpáticos... Mesmo a min me gustaban. A min! O anti-animais!

Oito meses despois, en novembro, chégame a nova de que Iago e Lali teñen máis cadeliños.
-Máis?, pregúntome eu.
-Si, pariu a cadela.
-Que cadela?
-A que tiñan?
-A pequena?
-Si
-Pero non era moi nova?
-Si, apenas 8 meses.
-Que xoven! É posible quedar preñada tan nova? E sábese quen é o pai? Ou é desas que van despendoladas por aí?
-Polo que se ve é posible que quede preñada tan cedo. E si, sábese quen é o pai.
-É o can dalguén coñecido?
-Si
-De quen?
-Deles mesmos.
-??? Como que deles, se só teñen outro can e é o irmán da cadela?
-... El é o pai.
-Pero son irmáns!
-Xa
-E son moi novos! Só teñen 8 meses!
-Xa
-E como reaccionaron eles cando se enteraron (os meus primos e tíos)?
-Iago e Raúl non o crían. Os pais, tampouco. Agora non saben que facer con tantos cadelos.

A solución é alonxalos os uns dos outros para que non se volvan dar casos de incesto entre eles. Cans incestuosos adolescentes. Viuse maior escándalo algunha vez?

Desde entón teño que ir pola rúa ca cabeza agachada.

València (Comunitat Valenciana, marzo 11)

Playboys

Isto pasoume no mes de maio ou xuño deste ano. Cando xa rematara a liga de fútbol.
Ía no coche con outro rapaz cara Laxe. Teño que aclarar que ese rapaz ten unha leve discapacidade.
Íamos falando de todo un pouco, para matar o rato. Que se do traballo, do tempo... o típico. E, xa que falabamos de cousas típicas, tivo que saír o tema por antonomasia: o fútbol. Que se ó Dépor lle estivo ben merecido o descenso, que se o Barça é o mellor, etc.
E tamén falamos do Celta. Que a ver se consegue ascender, que se van xogar Celta e Dépor o derbi en Segunda o ano que vén...
Foi entón cando houbo unha palabra que me chirriou. Dixo algo así:
-Contra quen lle tocou ó Celta nos playboys?

Rápidamente o meu cerebro reaxiu, asimilou a palabra, intentou saber o que quería dicir e cando se decatou de que a palabra era play offs e non playboys só puxen todo o meu empeño en non rirme a gargalladas imaxinado ó Celta xogando ós playboys?

Como sería ese xogo? Imaxinádelo?

Xixón e Avilés (Asturias, febreiro 11)

Un home sen cartos no peto

'Un home sempre ten que levar cartos no peto'.
É unha das frases que sempre me dixo o meu pai. E, por unha vez, téñolle que dar a razón. Cóntovos:

Primeira hora da mañá. Decátome de que esquecín os cartos e a tarxeta de crédito na casa. A miña compañeira ofréceme cartos. Dígolle que non, que malo será. Que para ir ata casa non necesito nada.

Mediodía. A xefa dinos que un de nós ten que ir ata A Coruña recoller o novo coche da empresa. Tócame a min.

Pola tarde. Despois do traballo vou cara o concesionario recoller o coche novo. Pérdome. Chego tarde. Aínda non comín nada e son as 17.30h.
Por fin danme o coche e marcho.
Ós poucos metros, doume conta de que o tanque de gasolina está na reserva e teño que ir ata Carballo.
Non teño cartos.
Non teño tarxeta de crédito.
Nin sequera teño o DNI para que alguén me fíe uns euriños porque xusto ese día deixárallo á miña irmá.
Tampouco teño saldo no móbil. Xusto o acabara nunha chamada desde o concesionario.
Pensa, Ramón.
Naty! Se cadra está traballando e quédame preto. Chámoa. Non, non está traballando. Pero consigo quedar con ela. Tiña o saldo necesario no móbil. Abondo para dicirlle o que me pasaba e citarnos.
Quedo con ela. Comeza a chover. E eu con alpargatas.
Por fin a atopo. Déixame 10 euros para ir tirando ata Carballo.
Chego a casa ás 21.00h.
Todo o día perdido.

Desta sobrevivín, pero non volvo saír da casa sen cartos no peto.

Cartaxena, A Manga, Murcia (Rexión de Murcia, setembro 10)

2.27 a.m.

Soa o espertador. Érgome, coma sempre, con présa. Vou ó baño. Logo á cociña. Almorzo. Lavo o pocillo. Volvo ó cuarto. Fago a cama. Preparo a roupa e as cousas. Dúchome. Vístome. Teño un presentimento estrano. Miro o reloxo. Son as 2.27 a.m. Deberían ser as 7.27 a.m. Comprobo tódolos reloxos. Son as 2.27 a.m. Si, son as 2.27 a.m., Ramón. Non hai dúbida. Reacciono ríndome como non o facía desde había moito tempo.
Resignado, quito a roupa, poño o pixama de novo, desfago a cama, leo algo para que me veña o sono e media hora despois quedo durmindo outra vez.

Soa o espertador. Érgome, coma sempre, con présa. Agora si. Son as 7.00 a.m. Comeza o día. Por fin.

Toledo (Castela- A Mancha, setembro 10)

Apelidos

Penseino moitas o ano pasado, pero non o escribín ata agora.
Se nos paramos a pensar, é incrible como os nosos apelidos nos condicionan a vida. E non me refiro e eses que tiveron a mala sorte de se apelidar Calvo, Pajín ou Seisdedos, entre outros moitos. Nin á mala sorte de apelidarte Abad e ser sempre o primeiro en da-la lección na escola, ou Zurbieta e ter que esperar ata o final para todo.

Desde que nacemos estamos condicionados polos apelidos dos nosos pais, pero ás veces sínteste afortunado cando, grazas a iso, che toca estar nun determinado grupo de xente.
Cando Romanos, Silva, Socías, Torres e, engadida a última hora, Moreno teñen que aguantarte e compartir contigo un ano (moi) intenso. É en ocasións coma esas cando te alegras de apelidarte Rivera e non Aznar (neste caso por máis dun motivo). É en ocasións coma esas cando pensas como sería a túa vida se dou meu pai herdara o apelido Botín, por exemplo. Tocaríanme outro grupo, outros compañeiros, outras experiencias, outras vivencias, outras discusións, outras gargalladas. Sería todo diferente. Se cadra mellor, se cadra peor, sen dúbida distinto.

Guadalaxara (Castela- A Mancha, agosto 10)

O colchón no eixo

Era unha noite de verán. De verán madrileño. Ou sexa, do 2010. Non sei que día exactamente. Tanto dá. Volvíamos a casa despois dunha noite de farra. Camiñabamos cara Cibeles para colle-lo 'búho'. Íamos de leria, falando dunhas cousas e doutras. Parvadas. Entramos na Gran Vía e, no medio do xa abundante tráfico que había malia ser as tantas da mañá, vimos un autobús urbano no que o conductor e os pasaxeiros ían ollando cara o outro lado, a parte que nós non víamos. Miraban moi atentos, como se pasara algo. O conductor do autobús avisou sobre algo ó do coche que estaba ó seu carón. O coche adiantouno e veu parar xusto onde nós.
O turismo circulaba con normalidade, pero levaba algo enganchado na roda.
Era...
... un colchón!!!
Si! Un colchón!!!
Parece incrible, pero era certo. Non sabemos como o fixo nin de onde viña nin cara onde ía, pero levaba un colchón na roda!
Nós, primeiro, quedamos abraiados. Depois intentamos saír do shock. Logo rímonos un bo anaco e, cando quedamos ben a gusto, intentamos axudar ó pobre home (que debía ir ben drogado para non enterarse de que levaba un colchón e para reaccionar como reaccionou: ca maior tranquilidade que xamais vin nun caso así).

Fixemos forza. Púxemonos os tres enriba. Tiramos del. Probamos a desenganchalo. Mesmo o conductor intentouno connosco. Pero nada. Non ía de ningún dos xeitos.
A solución que lle demos: meterse na primeira rúa que atope (algunha menos transitada que a Gran Vía) e chamar ós bombeiros ou a quen sexa, porque tiña o colchón enganchado ó eixo do coche. Despois dun cuarto de hora tirando, démolo por imposible.

Pero aínda hoxe sígome preguntando: como c****** se meteu un colchou na roda dese coche? De onde viña? E como llo quitaron?

Hai preguntas que nunca terán resposta.

Aranxuez e Alcalá de Henares (Madrid, agosto 10)