Como xa sabedes, porque o teño contado noutras historias, a miña dieta non é moi variada por varios motivos: por que non sei, porque non quero e porque non teño tempo para cociñar.Para variar, desde que cheguei a Londres a miña dieta básase en comida precociñada do hotel, pizzas, polo e pies. Todo, ou case todo, conxelado.
Desas pies é do que vos quero falar.
Fixeime nelas o primeiro día que fun ó supermercado porque parecían sinxelas de cociñar (para min, en Londres, cociñar redúcese a mete-la comida no microondas) e porque eran baratas. Había unha oferta de 3x2, así que collín unha caixa de cada sabor, que traía catro pies. En total, doce.
Había o vegetable pie, o chicken pie e o kidney pie. Ou sexa, pastel de vexetais, de polo e de… Non sabía o que era kidney, pero pola foto que aparecía na caixa debía de ser algo de carne, e xa sabedes que cando hai fame, hai fame, así merqueino. Ademais, a palabra kidney soaba moi ben como para sospeitar dela.
Comín os pasteis de vexetais, os de polo e, por fin, varios días máis tarde os de kidney.
Aínda non mirara no diccionario o que significaba, pero decidín comelos. Sabía que matarratos non era, así que malo sería.
O primeiro día comín dous deses pasteis. O primeiro sóubome a gloria porque tiña moita fame. O segundo xa o saboreei máis e sabíame a algo familiar. A algo que xa comera anteriormente. Así que pensei: cando acabe de comer vou ver no diccionario o que significa kidney. Pero xa sabedes que teño unha memoria que Deus me conserve a pouca que me queda, así que cando acabei de comer non me acordei máis do asunto.
Pasou o día, pasou a romaría.
Días máis tarde fun come-los dous últimos pasteis que me quedaban.
Pensei o mesmo: cando acabe vou mirar o que significa kidney, pero non vou ir agora, non vaia ser que o significado non me guste.
Sen dúbida a ignorancia dá a felicidade.
Comín o primeiro pastel con bastante fame, así que non me centrei demasiado no sabor. Aínda así, foi entón cando me din conta de que aquel sabor era o do fígado. De pequeno encantábame o fígado con cebola que facía a miña nai, pero agora dáme moito asco. Xa sabedes que na casa do ferreiro, coitelo de pao. Aínda así pensei: Ramón, en Londres somo pobres así que a comida non se tira. Se de pequeno o comiches, tamén o podes comer agora. Así que continuei degustando aquelo.
Pero cada vez sabíame peor, probablemente porque xa cría saber o que era. Con dificultade conseguín remata-lo segundo pastel mentres pensaba que estaba a comer fígado. Por fin rematei e fun comprobar no diccionario que, efectivamente, o que comera era fígado.
Busquei k, ki, kid, kidn, kidney. Aí estaba. Vexo o significado:
kidney /´kidni/ n (pl –eys) riñón.
¡¡¡¡¡¡Aaaaaaaaaaaaaaaagggggggggggggggggggghhhhh!!!!!!
¡Comín catro pasteis de riles de porco inglés!
Sentín tanto asco que, se non fora polo pobre que era, vomitaría todo. Pero había que aforrar, así que non podía andar devolvendo a comida por nauseabunda que fose.
Xa sei que isto os meus avós e os meus pais non o comprenderían porque eles comen pé, rabo, morro e orella de porco entre outras cousas, pero para min era repugnante.
Desde entón non sei se os riles de porco inglés me seguen a onde queira que vou, pero xa vin varios productos ca palabra kidney na etiqueta, como para chama-la atención. E o peor é que a xente cómprao con naturalidade.
Definitivamente, polo que comen, os ingleses deben estar podres por dentro.
