Eu odiaba esa serie. ¿A alguén lle gustaba?
Esta historia non ten nada que ver con a serie.
Isto pasou o día 9 de outubro.
Eran as 3 da mañá e eu volvía a casa despois dunha (longa) xornada de traballo.
Uns trinta metros antes de chegar á miña casa vin a un grupo duns seis homes ó outro lado da rúa. Non me asustei porque había unha furgoneta da policía ó lado. Pensei que sería calquera liorta típica de Wood Green entre negros.
Un par de segundos despois un dos homes berroume:
-
Excuse me, mate!Eu levantei a vista, vin que se dirixía a min e eu ollei ó meu redor, como buscando a outra persoa á que se estivese referindo.
-
Wait five minutes there if you don´t want to get shot!Eu sonche bastante rariño cos meus gustos, pero
to get shot non me gusta moito, así que esperei como un neno boíño na beirarrúa ata que o perigo pasase.
Desde ese momento parecía que estaba nunha película.
Entre o grupo de homes había un en camiseta, pantalóns curtos e descalzo. Non paraba de queixarse do frío que facía. Pobre chaval, pensei eu, seguro que este foi o prexudicado nesta historia.
Un par de minutos despois comezaron a saír da casa (que era xustamente a que estaba enfronte da miña) varios policías (sete en concreto) enfundados con chalecos, cascos, botas e metralladoras. Igualiño, igualiño que os das películas de Hollywood.
Eu continuaba ca miña cara de isto-non-me-asombra-porque-eu-teño-moito-mundo, pero por dentro tiña unha mestura de medo, emoción e nervios. Vamos, que estaba flipando.
Pouco despois, o policía vestido de paisano deixoume ir para a miña casa.
Como todo o espectáculo estaba xusto enfronte do meu cuarto, aínda que eran máis das tres da mañá e ó día seguinte tiña que madrugar, non puiden evitar estar na fiestra un bo anaco para ver o que pasaba e inventar a miña película.
Despois de analizalo durante unha hora, cheguei á conclusión de que o que debeu pasar foi que comezaron a discutir dúas ou máis persoas, un deles fartouse, sacou a pistola que tiña no caixón e comezou a pegar tiros. Non houbo víctimas mortais. Só feridos leves e un detido. Nada disto é oficial. Todo son suposicións miñas, pero seguro que non vou moi desencamiñado.
Agora xa ‘sabemos o que pasou’.
Pois resulta que o tipo que estaba medio espido na rúa e que tanta pena me daba foi o que disparou, porque uns minutos máis tarde metérono esposado na furgoneta da policía.
Durante toda a noite foi un
ir y venir de coches e furgonetas da policía, coches camuflados, xente entrando e saíndo da casa (menos os dos policías en prácticas, que os tiveron, ós pobres, toda a noite na porta vixiando). A miña furgoneta preferida foi a que tiña escrito por fóra
Crime Scene Support Unit. Flipei cando a vin. Íalle sacar fotos e todo, pero non era plan.
Logo de unha hora realizando xornalismo de investigación decidín durmir porque daquela casa non saía cadáver ningún.
Aínda así, podo dicir que foi unha
non-stop of emotions’ night. Parecía
CSI London.
Despois de todo dinme conta de que David tiña razón cando dixo
no seu blog que en Londres, se soan as sereas da policía (que o fan constantemente), significa que todo vai ben. Os problemas chegan cando non se oen as sereas. Canto máis silenciosa está a policía, máis delitos hai.
E para rematar, unha adiviñanza:
¿De que raza era o home medio espido e causante de todo o problema?
¡Moi ben! ¡Un gallifante para vós!
Uns dos meus compañeiros de traballo (Assistant Manager, como ce moi) estivo a punto de morrer, parece ser.
