O Nadal

O Nadal é erguerse o día 22 de decembro ás oito da mañá para vela lotería e pasar varias horas aparvado mentres esperas que che toque o décimo que compraches;
é que abuela volva gaña-la cesta do súper (prometemos que non está amañado);
é celebra-lo aniversario de Bibi (que manda carallo, xusto foi nacer o día 24);
é o discurso do Rei, que nunca lle facemos nin puto caso;
é comer caldeirada de bacallao en Noiteboa e que a casa de abuela apeste a coliflor;
é dicirlle a miña nai que non faga os langostinos á prancha porque non merece a pena cheirar toda a noite;
o Nadal é celebra-lo aniversario de abuela (que eu sempre penso que ten 63 anos e xa vai polos 68);
é fartarse a comer vieiras en fin de ano como se non as houbera o resto do ano e deixarlle unhas pouquiñas para Josi;
é Ramón García ca súa capa e Anne Igartiburu desde a Porta do Sol;
é poñerse nervioso antes das doce badaladas e ter ganas de chorar non sei por que mentres acabo de traga-las uvas;
o Nadal son os especiais dos Morancos, de Cruz y Raya, de Martes y 13 y de la madre que los parió a todos;
é dicirlle a abuela que se como as torrijas de postre estoupo e deixalas para o día seguinte;
é que chamen tódolos familiares de Arxentina e ninguén se queira levantar para colle-lo teléfono (-Corre, colle aí a ver quen é- é a frase favorita do meu avó mentres el está cómodamente sentado);
é intentar chamar á familia de Barcelona e Madrid e que unha voz diga que ‘todas las líneas están ocupadas, inténtelo de nuevo en unos minutos’;
é ‘pon na ghallegha que está Jayoso’;
é que tía Consuelo e tío Paco veñan xoga-la partidiña en fin de ano;
é emborracharse para darlle a benvida ó ano novo;
é enfadarme con Patri porque quere marchar cedo para casa para abri-los agasallos;
é que Marta entre cos nenos na casa berrando o día de Reis ás nove da mañá e eu os mande a cagar (¡veña, Ramón, que xa viñaron os Reis!);
é ver como os pequenos da familia abren os agasallos mentres ti esperas atopar un que teña o teu nome;
é entristecerse cinco minutos despois porque ves que ninguén se acordou de ti;
é ir a casa de tía Rosa e ver que alí os Reis volveron traer un pixama (xa teño cinco);
é ir a casa de Lourdes e comprobar que alí os Reis, coma sempre, me trouxeron unha bufanda (xa van tres);
o Nadal son esas bandexas horribles en Serantes cheas de mazapán, turrón, polvoróns, pasas, noces, clementinas (que non mandarinas) e ananás;
son as abelás que sempre se tiran porque ninguén sabe como abrilas e comelas;
é frío e choiva fóra e calor, moito calor dentro;
é festa, risas e resaca.

Pero este ano non vou ter ningunha desas cousas.
Bo Nadal.

Ruta dos estadios

Bragas da feira

As historias de x (censurado pola sensibilidade dun grupo de xente) non rematan aquí.
O momento álxido da nosa relasión foi o 30 de agosto, cando me mandaron como super enviado especial de La Voz de Galicia a cubri-lo gran acto de presentación da reunión anual de peñas de Deportivo en El Corte Inglés. Unha merda, vamos.
O acto en sí, que foi cutre, con pouca xente, e curto, celebrouse nun cuarto que hai na planta de roupa de homes. ¿E quen estaba alí? A miña amija x.
Antes de entrar estivemos falando un pouco de todo. Entre outras cousas, eu pedinlle perdón por non responderlle á mensaxe (a primeira que transcribín na historia anterior) porque non tivera tempo neses catro días. Mentira.
Falando, falando, chegoume a contar intimidades súas. Intimidades como que compra a bragas na feira.

A historia foi así.
Estabamos esperando a que chegara a xente para a reunión e estabamos ó lado da roupa de Ralph Lauren.
Eu dixen:
-¡Bua! Que chaqueta máis fea. Seguro que só por ser de Ralph Lauren xa custa polo menos 200 euros.
Mirámolo prezo e custaba máis de 400. Quedamos flipados.
-Eu non pago 400 euros por unha chaqueta a non ser que sexa millonario, dixen.
E aí comezou ela a falar:
-Pois eu teño unha vesiña que é muy fina e se non compra a roupa de marca, non lle vale. Sempre anda cas marcas e se non, non lle justa. Ela, por ejemplo, ten que compra-la roupa interior de marca. E se cadra jasta sen ou dousentos euros en cada conjunto. E eu (díxomo coma se nada e con toda a razón do mundo) compro as brajas e os sujetadores no mercadillo de Vimianso por des ou dose euros. ¡E valenme ijual!

¡¿Como tiña que reaccionar ante iso?! ¡¡¡¿¿¿¿¿¿¿¿Coooooooooommoooooooo???????????!!!
Creo que quedei pálido e cos ollos ben abertos. Aguantei a risa como puiden mentres intentaba quitarme da cabeza a imaxe dela con un conxunto de roupa interior da feira. Eses típicos conxuntos de faixa e sostén de cor carne que custan cinco euros e levas tres. Era o que me faltaba para remata-la imaxe que tiña dela.

Eu, con toda a sinceridade e tacto do mundo, respondinlle:
-Perdoa se te ofendo, debe ser que eu tamén son moi fino, pero a min a roupa do mercadillo non me vale. Tampouco compro cousas de marca. Co de Inditex váleme.

Creo que foi aí cando se deu conta de que falara máis do debido e que non debía contarlle a un rapaz que coñecera uns días antes o tipo de bragas que ela usa.

Tres meses despois, continúo en estado de shock e aínda sigo tendo pesadelos e arcadas cada vez que imaxino a x toda sepsi cunhas bragas e sostén da feira de Vimianzo.

Acoso

Este verán gracias a ou por culpa das prácticas en La Voz de Galicia coñecín a x (censurado debido á sensibilidade de un grande grupo de xente), unha chavala que se me presentou en Riazor na rolda de prensa posterior ó primeiro partido de Liga do Deportivo.
¿Como é x?
X é dunha aldea de Vimianzo (perdón, Vimianso) cuxo nome non me quero acordar. X é difícil de mirar (¡toma eufemismo!), sosa, apagada, desganada, encorvada, peluda, paleta e aburrida. Podería decir máis cousas, pero non quero ofender. Polo menos era agradable para falar, porque para mirala terían que cobrar unha tarifa especial.

A nosa relación comezou o domingo 26 de agosto, que por se alguén non o sabe é o día do seu aniversario. Ela encargouse de dicirmo unhas vinte veces, por se se me esquecía de aquí ó ano 2053.
Que se hoxe cumplo 22 anos. Que se que pena que o día do meu aniversario xusto perda o Dépor. Que se que pena que me amargaron o aniversario. Que se que rabia un 0-3 o día no que cumplo 22 anos. ¡Tiña un repertorio interminable!
Que unha persoa xa che pareza cansina o primeira día non é nada bo.

O grande momento da noite chegou antes da comparecencia de Lotina, cando me dixo:
-¿Daríasme, se non é moita molestia, o teu número de móbil…
E eu, que son moi espabilado, adianteime ó final da frase pensando que ía dicir algo así como ‘para que a próxima vez que teñamos unha cousa destas nos avisemos e nos facilitemos o traballo’. Así que eu dixen con ímpetu:
-Si, si, claro que si, toma.
Pero ela rematou dicindo:
-… e así podemos quedar aljún día para tomar aljo en Laxe ou en Vimianso?

¡Placa! Caín para o lado cunha gota enorme.
Claro, eu xa lle dixera que si, así que non me podía volver atrás. O que fixen foi darlle o meu número, facerme crente de tódalas relixións deste mundo e rezar para que ese suposto día non chegara.

O caso é que desde entón, depois de pasárno-los móbiles, recibín varias mensaxes súas e que en moitas películas estadounidenses considerarían acoso. Acoso por ser fea, que se non encantaríame.
E porque aínda non existen os marcos para as mensaxes, que se non poñíalle un. Se vírades aquelo (ca palabra ‘aquelo’ estoume a referir a x), non vos extrañaría o que estou dicindo dela. Toda ela poderíase resumir cas palabras antiestético e antigusto.

Aínda conservo dúas perlas súas no meu móbil como proba para un posible xuízo:

Domingo, 26 de agosto (día D) á 1.41 horas (literal).
¡Ola! Son x, de Vimianzo e do x (xornal no que traballaba). Só quería dicirche que foi un pracer coñecerte. Alomenos coñecín a un rapaz simpático nunha tarde de fútbol aburrida (o Dépor perdera 0-3 contra o Almería). Unha aperta.
¡A ver se adiviñades o que lle faltou dicir!
¡Si, un gallifante para vós! Despois de ‘…unha tarde de fútbol aburrida…’ tiña que incluir ‘…na que cumplín 22 anos…’!

O comezo foi suave, pero mandoume outras mensaxes que poderían rozar o acoso:

Domingo, 16 de setembro ás 23.35 horas.
¡Ola! Hoxe non te vin en Riazor… ¿Non foches? ¡Que mágoa! (Si, vamos, unha pena enorme). Apetecíame falar contigo… (Non podo dici-lo mesmo). (Aquí chega un dos grandes momentos) A ver se un día intercambiámo-los nosos e-mails e/ou quedamos para tomar algo. Estaría ben (Si, si). Unha aperta. Forza Dépor. (Forza, forza).
E a ver se adiviñades o que lle faltou neste. ¡Moi ben, outro gallifante para vós! Despois de ‘… quedamos para tomar algo…’ tiña que dicir ‘… e así celebramo-lo meu 22 aniversario…’!

Evidentemente fíxenme o sueco e pasei dela porque sabía que non a ía volver a ver. Días máis tarde mandaríame outras mensaxes preguntándome se estaba enoxado con ela, ou algo así.

Ó final mandeille unha explicándolle que marchaba para Londres e que ía ser imposible a nosa relasión de amijos e-mail-teléfono Vimianso-Laxe. Unha pena, vamos. A pobre rapasa quería lijar cun pesco juapo e jarboso e non lle saíu ben. ¡Mecachis!
Se cadra, se fora outra rapaza estaría babeando, pero como era máis fea que pegarlle a un pai, non quería saber nada dela. Lástima non ter unha foto para mostrárvola e así daríadesme toda a razón. É cruel, xa o sei, pero todos faríamo-lo mesmo.

A miña dúbida despois de todo este rollo é, ¿considérase isto acoso?

Propina

O día 12 de outubro (nada que festexar) estabamos Julita e eu na Habana dispostos a coñecer un pouco máis desa cidade. Pero tras pasa-la mañá na piscina como cada día, a miña irmá pediume que quedáramos no hotel porque ela encontrábase mal.
Antes disto pedíramos algo para comer (como podedes ver na foto de abaixo) mentres disfrutábamos do clima cubano.
Julita marchou para o noso cuarto e eu quedei só.

Cando acabei de comer, pedinlle ó camareiro que me trouxera a conta, e depois dun certo tempo (o ritmo cubano é unhas dez veces máis lento que o español e unhas vinte veces máis que o galego) chegou con ela.

Creo recordar que eran uns 12.80 CUC (peso cubano convertible), así que o troco eran 7.20 (un billete de 5 CUC, dúas moedas de 1 CUC e outras dúas de 10 centavos).
O camarareiro, moi amable el, tróuxomo xunto ca factura e unha carpetiña.

En Cuba e moi típico deixar propina. Déixase propina en todo, mesmo se che rouban hai que deixar propina. É algo fóra do normal.

Como ía dicindo, o camareiro tróuxome o troco e quedou ó meu lado de pé esperando.
Eu pensei:
-¡Que morro ten! Se quero déixolle propina, pero que non me presione esperando á miña beira.

Pero aínda pensando isto, dinlle os 20 centavos.

Ó camareiro debeulle parecer pouco porque continuou de pé o meu lado, así que eu dinlle tamén as dúas moedas de 1 CUC mentres dicía, con xesto de opulencia:
-Quédese con esto también.

O camareiro cubano estábase a facer de ouro. Déralle 2.20 CUC, que para el era como para nós ter uns 50 euros, así que estaba encantado.

Despois de coller a propina, e só despois, espetoume:
-Señor, yo sólo quería la carpetita.

¡Caín para atrás!
Eu dándolle propinas e el, sen dicir nada, colléndoas mentres esperaba pola dichosa carpetiña.
Se non me chega a dicir nada acabaríalle dando o billete de 5 CUC, e xa case me sairía máis cara a propina que a propia comida.

Despois de pasarme isto fun correndo ó noso cuarto contarllo a Julita mentres ela agonizaba.

A xente non ten corazón. Venme cara de parvo e aprovéitanse de min.

Cubanos

Cuba

17 horas

Con este título podo falar de calquera cousa.
Da hora de comezo dun partido de Liga, da hora do té en Inglaterra ou do inicio dunha película na sesión infantil.

Pero non. Quérovos falar dun récord. Unha nova marca mundial que conseguiu a miña irmá Julita hai xa uns anos.
Trátase do número de horas seguidas que durmiu dun tirón: 17.
(Si, si. Non pulsei sen querer unha tecla).

A Bela Dormente deitouse ás 22.00 horas dun día calquera, no que non tivera un esgotamento fóra do normal, e espertouse ás 15.00 horas do día seguinte.

Cando a vin abrir a porta do seu cuarto non o podía crer. Por uns intres pensara que morrera, pero non, só durmía plácidamente.

E como eu, cando durmo horas demais, non consigo concilia-lo soño outra vez ata as tantas da mañá, pensaba que ela tampouco podería.
Pero non.
Julita ás 23 horas volveu para a cama e durmiu tranquilamente ata o outro día ás 8 e pico da mañá.

E porque tiña que ir traballar, que se non...

Asasinato

O outro día cumprín un dos meus soños: atropelar un can.
Pero agora que o fixen síntome un pouco mal (pero só un pouco).

Teño que dicir na miña defensa que non foi adrede e que o can dos collóns ese estaba coma unha chota.

Íamos a miña irmá Patri e máis eu no coche, cando de súpeto vimos un canciño pequeño e marrón que estaba a cruzar a estrada dando pequenos brincos sobre as patas traseiras.
Parecía que estaba tolo ou algo así.
O can cruzou a estrada librándose de que o coche que ía diante nosa o matara, pero chegou á beira, deu a volta e comezou a dar outra vez saltiños estúpidos sobre as patas traseiras, como se estivera feliz, pero sen estalo.
Comezou a cruza-la estrada tan feliz no seu mundo. Non nos mirou nin nos intentou esquivar. Simplemente quería cruza-la rúa.
Ou se cadra quería suicidarse mentres estaba no seu happy-world.

Non o sei. Só sei que escoitamos un pum (o golpe contra o coche) e un cratch (os seus ósos esmagados).
Non parei. Ollei polo espello retrovisor e vin que o canciño dos collóns estaba agonizando.
Deume moita pena, pero no fondo estívolle ben, por parvo.

Sentíame mal e Patri (que na crueldade saíu a min) ríase do canciño.
Por riba, cando cheguei a casa, mentres ceaba, no Telediario, apareceron cans agonizando.
O meu soño converteuse nun pesadelo.

D.E.P., canciño dos collóns.

Contactos relax

Todos coñecemos esas páxinas dos xornais nas que están os anuncios por palabras.
E todos sabemos que a maior parte deses anuncios son ou de venda e aluguer de pisos ou de contactos de relax, ou sexa, sexo.
Todos sabemos perfectamente onde están situadas esas páxinas que nunca ninguén le.

Non sei por que cada vez que leo o xornal en público pásame unha cousa curiosa.
Chupo un pouco o dedo para pasa-las páxinas ben e de vez en cando teño que ir renovando saliva.
Casualmente, sempre se me seca o dedo xusto cando estou nas páxinas de contactos e pasan uns intres (non máis de dous segundos) nos que a folla mostra todo o seu esplendor.
Aí están Vanessa, rubia, 21 añitos, 140 de pecho, francés a tu gusto, masajes, atiendo sola, salidas, juguetes, 24 horas, foto real 609776786; Gatitas, todas nuevas miau miau, principiante, hacemos todo, salidas, hotel-domicilio, noche-día, aceptamos tajetas, 981244747; ou tamén Nórdicas, azafatas, etiqueta negra, suite-yacuzzy, cama redonda, salidas, hotel-domicilio, 24 horas, visas-amex, 981240584.

Nese momento só quero pasa-la páxina, pero casualmente sempre se atranca, así que pasan uns segundos máis ata que consigo pasa-la folla.
Intento que ninguén me mire para que non pensen que son un salido mental e intento non levanta-la cabeza para non sentirme observado. Pero sinto que todo o mundo me olla nese momento.

Que vergonza que a xente pense que un rapaz tan guapo e decente coma min teña que recorrer a ese tipo de servizos.

5.10 am

Era unha noite de inverno calquera no piso de Fuenlabrada, hai dous anos.
Tíñame que erguer ás 8.00, como cada día, para ir a clase. Era unha mañá (mellor dito, unha noite) escura e fría, como todas a esas alturas do ano.

Esperteime sen que soara o espertador e vin que eran as 8.20 horas da mañá.
Chegaba tarde a clase, así que, angustiado e sobresaltado, levanteime rapidísimo da cama, collín o albornoz e fun cara o baño disposto a ducharme.
Rápidamente abrín a billa e comezou a correr a auga para que se quentase mentres comezaba a espirme.

Non sabía por que, pero o ambiente parecíame raro.
Non parecía que fosen as 8.20 horas, pero xuraría que vira o espertador marcando esa hora. Pensei que eran parvadas miñas, así que continuei quitando o pixama.
Metín un pé na bañeira, pero como me parecía unha mañá rara, decidín ir asegurarme da hora que era.
Cheguei ó meu cuarto. Mirei o espertador e vin que marcaba as 5.10 horas. Pensei que se parara.
Ollei o meu reloxo. Marcaba as 5.10 horas. Pensei que tamén se parara. Pero era moi estraño que se pararan os dous ó mesmo tempo.
Non o podía crer. ¡Espertárame tres horas antes!

Volvín ó baño, cerrei a billa, puxen de novo o pixama e deiteime. Aínda me quedaban case tres horas para durmir. Esperaba que os meus compañeiros de piso non se enteraran.

Sentíame coma un parvo.

Beizos húmidos

Imaxina que necesitas varias fotos carné para a matrícula do instituto ou algo así.
Como corren certa présa, decides ir ó novo fotógrafo que hai na vila, aínda sabendo que che van clavar por iso de ou o fas aquí ou tes que ir a varios quilómetros de distancia.
Resignado, decides ir a esa tenda de fotografía, sabendo que vas pagar seis euros por catro fotos, de mala calidade e na que, aínda por riba, non saes nada agraciado.

Entras, dislle ó fotógrafo o que queres e despois duns intres chega o teu turno.
O fotógrafo (o home máis feo e con cara de saído de toda a volta, ese que olla páxinas porno mentres está só na tenda) curiosea un pouco na túa vida.
-¿Cántas fotos queres?.
-Catro son abondo.
-¿Para que son?.
-Para o instituto.
-¿Aínda vas ó instituto?
-Si, por iso chas pido.
Parece que ó fotógrafo gustoulle esa imaxe túa no instituto. Unha Lolita sempre é unha Lolita...

Despois das preguntas de rigor, convídate a tomar asento.
Séntaste, el prepara a cámara e ti preparas a túa mellor pose. Esa que practicaches durante horas diante do espello e con diferentes modelitos.

Cando xa estás listo para que salte o flash sen pecha-los ollos o fotógrafo diche:
-¿Podes humedece-los beizos un pouco, por favor?

Ti humedécelos, sen máis.
Pero a el non lle debe parecer abondo e insiste en que volvas a humedecelos mentres che fai unha demostración de como debes facelo. Así.
Ti imitas o seu xesto.

Despois diso e de varias olladas que ti intepretas que son lascivas, el remata, móstrache a foto e, aínda que saes horrible, dislle que che encanta. Pagas os teus seis euros por catro míseras fotos e liscas dalí rezando para que el non dea renda solta ó onanismo mentres pensa en ti no instituto e humecendo os beizos.


.......................................................Baseado en feitos reais. ........Adicado a Naty e Rocío, por eses momentos de sufrimento.

Suelen

Onte morreu Jane Wyman, unha das actrices de Falcon Crest. En realidade, non sei quen era nin que personaxe interpretaba, pero sérveme como percha para falarvos de Suelen.
Si, Suelen e non Sue Ellen (que nos deu tan bos momentos, como cando lle dixeron: ¿Estás bébeda, Sue Ellen?).
Porque en Laxe hai unha rapaza, agora xa muller e nai dun Jonhatan, Kevin ou Jessica (xa vos podedes imaxinar como é de ordinaria e verduleira), que se chama Suelen.
Non sei de onde sacarían os pais o nome, se cadra dun diccionario de nomes xaponeses ou zulúes, pero eu creo que a nai de Suelen era unha desas enfervorizadas fans da mítica telenovela estadounidense que sempre pensou que o nome de Sue Ellen era bonito e que lle chamaría así á primeira filla que tivera.
Pero claro, a ignorancia é así de ousada e chamouna como soaba: Suelen e non Sue Ellen.
Por certo, Suelen non se parece en absolutamente nada a Sue Ellen.

E falando de todo un pouco, eu flipo cos cubanos porque no mundial de atletismo de Osaka vin varios atletas dese país que teñen unhas nais como as de Suelen: o que escoitan, adáptano ó español.
Había nomes como Yumileidi (you my lady), Misleydis (miss ladies) ou Yipsi (gipsy).
Segundo esta teoría naidesuelen-cubana, nuns anos haberá nenos que se chamen Guanchuzrí (one two three) ou Ailóviu (I love you).

Máis que persoas, parecen cans.

Carballeira de Zas

Dende hai uns anos imos o primeiro sábado de agosto á Carballeira de Zas onde se celebra un festival de música folk. Pero a de 2005 foi especial.

Só Rocío, Naty e eu fomos á Carballeira dese ano. Levamos o coche da miña irmá Julita, pero ca condición de que á volta conducía Rocío, algo que ela quería saltarse á toreira.
Despois dunha divertida noite decidimos marchar para casa. Eu ía un pouco-bastante afectado polos líquidos dos meus amigos os deuses Dionisio e Baco, así que fun detrás delas facendo o parvo.
Pasamos por unha parella á que lle roubaran no coche e eu dinlle ánimos e ofrecinlle-la miña axuda. Logo continuei o camiño.
Cando elas dúas chegaron a xunta o coche berráronme:
-¡Ramón, roubáronche no coche!

Pero calquera que coñecera mínimamente a esas dúas lurpias faría o mesmo ca min e pasaría delas porque son unhas mentireiras (e máis comigo, porque o creo todo). Así que eu non lles fixen caso e continuei traquilamente camiñando cara o coche. Pero elas insistían e insistían en que me roubaran.
Cheguei a xunta o Corsita e si, roubáranme.
Tiña os vidros rotos, todo remexido, creo que unha luz rota... non me lembro ben.
Unha persoa normal estaría triste ou cabreada, pero xa dixen que eu ía afectado por Baco Dionisio, así que tomeino de coña.
Só tiña dúas preocupacións: que Naty non me rompera o mapa de estradas que intentaba poñer no asento para non cortarse cos cristais e verlle o cu a Rocío.
Si, o cu. Porque a Rocío, no medio do non-saber-que-facer, viñéronlle as ganas de mexar, así que alí se puxo, ó lado do coche, a miccionar. Eu fun pola volta sen que ela se dera conta. Foi entón cando Rocío dixo, enoxada e medio levantada, unha grande frase que pasará á posteridade:
-¡Algunha vez tiñas que ver un cu!

Pois si, algunha vez tiña que ser a primeira. Non puidemos parar de rir.

Despois de falar ca policía local e de asegurarlles de que volveríamos á Carballeira de Zas aínda que nos pasase iso, arrancamos para Laxe.
Pero non foi doado. Tivemos que convencer a Rocío para que levara o coche, porque ela negábase. Que eu estivese borracho e que Naty aínda non tivese o carné de conducir non lle parecían razóns de peso para ter que levarnos. Sen dúbida, o seu motivo era moi razoable: non era o seu coche e era de noite. Dúas grandes razóns para non conducir.

Finalmente, Rocío cedeu. Pero o traxecto que normalmente leva 15 minutos, a ela levoulle media hora, porque non ía a máis de 40 ou 50km/h. Aínda por riba, facía un frío que pelaba e, como nos romperan os cristais, tivemos que papar frío durante todo o camiño.

Para colmo, eu estaba a facer prácticas en La Voz de Galicia e na tira cómica do luns o chiste ía referido ós 15 coches ós que lle roubaron. Eu, por suposto, teñoo gardado.

Unha noite para recordar.
¡Ei, Carballeira!

Apuntamentos

Agora que xa rematei a carreira podo falar de algo que me ocorreu dende o primeiro ano.
Eu, por aplicado ou por tonto, ía sempre a clase porque consideraba que esa era a única obrigación en Madrid, e por iso, eu tiña os apuntamentos de tódalas aignaturas.
Moita xente pedíamos e eu, encantado ou non, deixáballos. Sempre me dicían:
-Los fotocopio hoy y mañana te los traigo.

Eu respondía que non tiña présa e case sempre mos devolvían cedo.

Pero pasoume unha cantas veces algo moi curioso.
Despois de varios días, eu botaba de menos os apuntamentos (normalmente porque os necesitaba para estudar) así que pedíallos a quen eu cría que fora o último que llos deixara. Pero non os tiña, así que sempre acababa preguntándolle a media clase. E ninguén os tiña. De repente os meus apuntamentos eran absorbidos por unha forza estraña e desaparecían da Terra. Ninguén os tiña e como a miña memoria (que Deus me conserve a pouca que teño) non daba para máis, acababa facendo algo moi humillante: pedirlle a algunha das persoas ás que lle deixara os meus apuntamentos que mos prestara para ir fotocopialos. Así que, alí me víades a min fotocopiando as follas que eu mesmo escribira e que lle deixara a media clase.
Pero para colmo, co tiquismiquis que eu son, non me valía estudar pola fotocopia da fotocopia dos meus apuntamentos. Non. Tiña que volver a pasar a limpo o que estaba escrito ca miña propia letra.
É dicir, que non son máis parvo porque non me fixeron. A xente aproveitábase de min e eu acababa facendo traballo dobre.

Polo menos, ó deixar os meus apuntamentos, facía amigos. Ou iso quero crer.

Can salchicha

¿Queredes saber como enfadar rápidamente a Antía?
Non é moi difícil conseguilo, a verdade (perdoa Antía, pero sabes que teño razón), pero, sen dúbida, unha forma rápida de logralo é dicirlle que o seu can (Hugo) é un can salchicha.
¡Salta no aire!

-Antía, ¿Hugo é un can salchicha, non?
E ela, escandalizada e con cara de quererte matar, di:
-¡No es un perro salchicha, es un nosequé (unha raza rara!

Ó principio eu pensaba que era salchicha. Agora, como sei como vai reaccionar, dígollo adrede para rirme un anaco.

Encántame facer rabiar á xente.

Lembranzas dos 80

Os anos 80 foron anos de cambios políticos, foron anos de drogas, da movida madrileña, de laca, de abelorios, de pantalóns tobilleros, de calcetíns brancos, de Naranjito e Tejero.
Os que nacemos naquela época xa comemos cereais e petit suisse para almorzar. Xa eran outros mundos. Horteras, pero outros mundos.
Todos lembramos esas series, debuxos, programas e músicas que nos marcaron para sempre.
A continuación vou recordar algúns exemplos que seguro vos fan sorrir e poñe-los pelos de punta. (Tía Rosa e demáis ineptos co ordenador: se pinchades nos nomes poderedes ver os exemplos).

Para comezar, todo un clásico. Oliver y Benji, os debuxos cos que aprendemos a ter paciencia. Un gol podía durar varios capítulos e un partido podía ser un mes enteiro diante da televisión.

Outro clásico é Bola do Dragón, máis popularmente coñecido como Songoku. Por suposto, en galego. ¡Arriba esa xeración de rapaces educados co Xabarín Club! ¿Que galego da nosa xeración non coñece as cancións do inicio (¿parécemo a min ou o home desentoa?) e do final da serie? A miña favorita é a do final polo ritmiño e a voz da cantante.

Continuando con debuxos, sen dúbida os mellores eran Caballeros del Zodiaco. Un grupo de machotes medio travestidos que defendían ó mundo do mal. Este foi inicio do movemento travesti en España. Coroas, melenas, caras e corpos afeminados, e sobre todo moito brillante.

Agora, unha de empacho de bondade. David el gnomo eran tan bo que tódolos nenos da nosa idade fartámonos e rebelámonos contra iso. Así vai o país.

En canto a series, esta era a miña favorita. Las chicas de oro. En realidade non sabía de que trataba, pero gustábame a música e xa está. Ademais, a señora loura parecíame moi entrañable.

Outra serie cunha música preciosa, sen dúbida a máis bonita era Los problemas crecen. Unha serie que pasaron en La2 o verán pasado ás tantas da mañá e que eu vía con toda a ilusión do mundo.

Lémbrome que cando tiña catro anos, a miña avoa tiña un posto no mercado de Laxe. Cada vez que ía visitala, ela estaba vendo unha telenovela nunha televisión en branco e negro. Era Santa Bárbara. Non sei de que ía, só me lembro dos arcos que aparecían ó inicio.

Un dos concursos que ninguén lembra, pero eu si, é Juegos sin fronteras, unha especie de Gran Prix a nivel europeo. Creo que desta mestura de países competindo por algo, veume a miña afición por Eurovisión.

Outra ración de debuxos en galego. Gracias ó Capitán Planeta comezámonos a concienciar sobre os problemas da Terra. En realidade importábanos unha merda a contaminación. Non lle facíamos nin caso. Só flipábamos cos poderes que tiñan. Para que despois digan en Polonia que os nenos vanse volver homosexuais por ver os Teletubbies.

Un programa que nunca vin, pero que tiña unha música que me encantaba era Con las manos en la masa. Unha mestura de cultura e idiosincrasia española na cociña. O antecedente de Arguiñano.

El show de Bill Cosby, Alf, Un, dos, tres, Barrio Sésamo, Fraggle Rock, Los mundos de Yupi, La aldea del arce (nunca entendín por que dúas coellas levaban unha pulseira na orella), Willy Fog, Los Fruittis, Dartacán, Alfred J. Kwak, Sherlock Holmes, El gato Isidoro, Cazafantasmas, Los diminutos, Os picapedra (en galego, claro), Calimero, Daniel el travieso, Mofli, Los trotamúsicos, Garfield, Chip y Chop, Delfy ou Chicho terremoto, pero creo que xa me estou metendo nos 90.

Estes son algúns dos moitos exemplos dunha década que deu moito de si.
Seguro que vós lembrádesvos de outros moitos. Dicídemo e eu incluireinos.

Espero que vos gustara este pequeno repaso.

Crueldade

Teño un problema. Grave.
Creo que son cruel. Moi cruel.

Non fai falta que volo conte a moitos de vós, pero a veces a miña crueldade chega a límites insospeitados.
Gústame ver fotos e imaxes de mortos e feridos en accidentes, guerras ou asasinatos.
Unha das ilusións da miña vida é saír vivo dun atentado terrorista. Que estoupe a bomba perto e que non me pase nada. Como moito que quede ferido de levedade, pero os que estean ó meu redor (obviamente que non sexan persoas que eu quero) morran e queden en anacos.
Xa sei que resulta moi macabro o que estou a contar, pero paréceme que ten que ser unha experiencia única. Sen dúbida.

Pero a miña crueldade xa comezou cando eu era pequeno.
Estaba en quinto de EXB. Doña Rosa Brea era a nosa profesora.
Un día na clase contounos que saíra no xornal ou no parte unha noticia moi triste.

Unha familia de Coristanco tiña un pozo negro (lugar aonde van para-las heces dos animais). O pai da familia caeu dentro; un irmán foino rescatar e tamén caeu dentro; logo a nai pretendía axudar e tamén caeu dentro do pozo; e finalmente, outro dos irmáns foi na súa axuda e tamén caeu.
Ó final, catro mortos da mesma familia. Só sobreviviron o irmá pequeno e o segundo maior, que non pasaban por alí, se non tamén caerían.

Despois de conta-la historia, toda a clase quedou seria e triste, pero eu non podía parar de rirme ca imaxe que tiña na cabeza. Imaxinábame á familia nunha fila e caendo un por un no pozo cheo de merda.
¿Hai algo máis humillante que dicir que toda a túa familia morreu nun pozo de merda?
Imaxino ó fillo menor dicindo na escola:
-Os meus irmásn e os meus pais morreron ca merda ata as orellas.

Pobre neno. Pero pobre por tódalas collejas que debeu comer na súa adolescencia.
O recordo que teña da súa familia será chea de merda de vaca.
E o peor de todo son os traballadores da funeraria. ¡Quen vería ós pobres quitándolle a merda do corpo! ¡Meus galáns!

Pasaron doce anos dende que Doña Rosa Brea nos contou a historia, pero aínda hoxe me segue facendo gracia.

Por suposto, Doña Rosa enoxouse comigo e castigoume. Pero eu aínda non aprendín.


http://www.elmundo.es/papel/hemeroteca/1994/05/03/sociedad/712767.html
Casualmente atopei a noticia daquel día.
El Mundo, 3 de maio de 1994.

Día da patria

Feliz día da patria, galegos.
Festexemos o día da nosa terra.

Coimbra, xuño de 2006

Presentación

Levo apenas tres semanas facendo prácticas en La Voz de Galicia e xa hai costumes que se me están pegando.

Cada vez que chamo por teléfono a alguén teño que indentificarme. Iso é normal.
Pero cando vou a algunha rolda de prensa preséntome igual que por teléfono, da seguinte forma, mentres dou a man:

Ramón Rivera, La Voz de Galicia, encantado.

O que engandín na miña forma de presentarme é o apelido -ó estilo estadounidense- e o medio para o que traballo.
No meu caso aínda ten xeito, pero podería ser:
Pepe Ribagorda, Pesticidas El bicho muerto, encantado.

Así que agora, se me presentades a alguén, que nos vos estrañe que diga Ramón Rivera, La Voz de Galicia, encantado.

Todo se pega; tanto o bo como o malo.

Televisión

O amor dos pais é o máis grande que hai neste mundo. E neste caso, o amor da miña nai cara min.

Eu, obviamente, xa sabía que me quería moito aínda que non o demostre case nunca.
Pero en setembro de 2005 a miña nai fixo algo moi bonito por min.
O cariño por un fillo pódese demostrar de moitas formas, pero, sen dúbida, para min esta foi a mellor.

Como dicía, en setembro de 2005 eu marchei de Erasmus a Aveiro e entre outras moitas cousas levei (mellor dito, trouxéronme) unha televisión. Pero non unha televisión calquera. Non. Era a televisión que os meus pais teñen no seu cuarto e que a miña nai utiliza para quedar durmindo. Sen ela cústalle moitísimo concilia-lo sono.

Pero a miña nai fixo unha grande demostración de altruismo e cedeume a televisión durante dez meses eternos para ela.
O seu cuarto tivo durante todo ese tempo un valeiro que nada nin ninguén podía encher.
Unha soedade que ela aceptou ter para que o seu fillo non sufrise no estranxeiro (600 km. da casa).
Tiña que deitarse cada día faltándolle algo na súa vida, e non era o seu fillo. Era Dolce Vita. Era Los hombres de Paco, Los Serrano ou a serie de turno da galega.
A miña nai aceptou que, na súa ausencia, eu estivese polo menos acompañado pola miña outra nai -a televisón-, ca que tantas horas pasei na miña infancia e adolescencia, a que tanto me educou e ensinou.
Permitiu que o seu cariño fose suplido polo dun aparato que tantas alegrías e penas me deu.
Cedeu a súa custodia durante dez meses para que eu non tivese morriña e me sentise querido.
Iso si que é compartir e dar cariño. Unha cousa tan importante na vida da miña familia como a televisión demostra cánto me quere a miña nai.

Gracias televisión. Gracias mamá.

Veo, veo

Ía eu unha vez no autobús dende Santiago a Carballo -se non lembro mal- e diante miña ían unha neniña duns sete anos e a súa avoa.
A nena non paraba de preguntarlle á nana se xogaban a algo. Xogaron a todo canto podía xogar nun autobús, ata que se lles ocorreu xogar ó veo, veo.
Despois de varias partidas nas que eu mentalmente tamén participaba, tocoulle o turno á avoa:
-Veo, veo.
-¿Qué ves?
-Una cosita
-¿Y qué cosita es?
-Empieza por la D...

Supoñíase que eran cousas que tiñan que estar vendo.
A nena comezou a dicir palabras:
-Dedo, dunas, diente, distancia...

Dicía todo o que vía ou o que se lle viña á imaxinación.
De repente a rapaciña di:
-¡Dilatado!

A avoa quedou abraiada e eu comecei a rir sen parar.
¿Onde aprendera a nena esa palabra?
Eu á súa idade non sabía o que era dilatarse.
Pero sobre todo, ¿onde vira a nena algo dilatado naquel autobús?
¿Mirou debaixo da saia da avoa ou qué?
Non o entendín e fun o resto da viaxe ríndome só.

Os nenos de hoxe en día saben cousas que nós non sabemos que saben.

Tres días, dous coches

A primeira semana de xullo de 2007 é para esquecer.

As prácticas en La Voz de Galicia non son o que esperaba, o ambiente na redacción non é o mellor, os avisos de Endesa de que en calquer momento podíame deixar sen luz por non pagar unha factura dende outubro non me deixaba moi tranquilo...

Pero, sen dúbida, o peor da semana foron as miñas aventuras cos coches.

Luns, 2 de xullo. Comezo as prácticas ás 16 horas. Saio da casa con unha hora de antelación (Sabón está a 15-20 minutos) por se pasa algo. E, como non, pasaba por alí Murphy e a súa lei. Ía entrar nun cruce, despisteime e unha camioneta levoume por diante. Resultado: dende o faro ata a roda esquerda do coche do meu pai quedou todo desfeito. Polo menos a min non me pasou nada. Despois das prácticas fun ata a casa, deixei o coche do meu pai (que deu saltos de alegría porque tiña a excusa perfecta para cambia-lo coche), collín o da miña irmá Julita e marchei de novo para A Coruña.

Mércores, 4 de xullo. Volvo de La Voz de Galicia, ceo con Antía, vouna levar ó seu novo piso, cargámo-la equipaxe no maleteiro, encendo o coche e noto que a panca de cambios está solta. Non o podo crer. Era o segundo coche que fodía en 48 horas. Chamo á guindastre. Vén e vexo cómo levan ó pequeniño Corsita para un depósito frío, feo e lonxano. Pobriño.Pronto estarás de volta comigo, pensei eu mentres a guindastre levaba ó meu pequeniño. Sentía como se me quitaran a un fillo.

As cousas agora xa están máis ou menos arranxadas. O meu pai por fin mercará un coche novo e o Corsita está en perfecto estado despois de apoquinar 103,12 eurazos por cambiar un 'sistema de varillaje que, hablando en plata, era una mierda', segundo palabras do mecánico.

Non sei cal é a conclusión que debo sacar disto, pero algunha haberá, ¿non?

Vida de rico

Levo só uns días no piso da Coruña e deime conta de que levo vida de rico.
Vivo nun piso enorme; non sei cánto medirá pero é moi grande para min só.
Teño cama de matrimonio; un dos maiores praceres desta vida.
Teño baño dentro do cuarto; outro dos praceres.
Vivo só; a miña grande ilusión.
Podo durmir ata mediodía porque teño as prácticas pola tarde.
E como ben, ou polo menos mellor que en Madrid porque aquí traio comida da casa.
O máis destacado é o menú que estou tendo esta semana:

Ameixas.
Polbo.
Tenreira asada.
Pescada ou merluza.

Estes son os catro pratos a escoller durante estes días no meu piso de estudiante. Pero non vos estranedes, son sobras da comida da festa da casa dos meus avós.

E é que algúns nacemos para ser e levar vida de ricos. ¡Aih...!

Alguien que me quiere mucho...

Estaba na festa na casa dos meus avós en Serantes e os meus primos Iago e Raul tiñan unhas camisetas das que vos quero falar.

Seguro que todos as coñecedes. Son esas que din:

Alguien que me quiere mucho y que se acordó de mí me ha traido esta camiseta de...

Pero eu creo que se alguén realmente te quere non che regala iso. Para comezar é antiestético e anti-gusto comprar, agasallar ou poñer esas camisetas.
Pero aínda que o pense e repense, sigo sen comprender cómo se pode comprar iso. Se polo menos ó final da frase dixese Estambul, Nova Iorque ou Tokyo aínda tería algo de glamour, exotismo, ou polo menos valería para chulear; pero normalmente ó final adoita dicir Benidorm, Matalascañas, Antequera ou Tenerife, como era o caso dos meus primos, vamos, todo menos glamouroso, exótico ou chulesco.

Douvos un consello: é mellor que non regaledes nada antes que presentarse con iso. Metedes nun apuro á persoa a quen llo dades.

Espaguetes con glamour

Como sabedes tódolos que me coñecedes un pouquiño, unha das miñas especialidades culinarias, por non dicir a única, son os espaguetes con atún, dos que xa falei anteriormente neste blog.
Un día, haberá dous anos máis ou menos, estaba eu na miña casa, en Laxe, e non había nada para cear -¡oh, qué raro!-. Así que decidín facer uns espaguetes con tomate e atún. Pregunteille á miña irmá Patri se ela tamén quería e díxome que si. Comecei a facelos e, de repente, apareceron por alí os meus primos David -que tamén é o meu afillado- e Nair. Pregunteilles se eles tamén ían querer espaguetes. Dixéronme que si, así que puxen uns poucos máis na pota.

Cando xa os tiña case listos pregunteilles ós dous mini-convidados:
-¿Vais a querer los espaguetis con mucho atún o con mucho tomate? (A eles fálolles en español porque os pais edúcanos na lingua opresora. Un saúdo Lourdes e Nano, eu tamén vos quero).

Eles contestáronme a coro, estrañados:
-¡¿Qué?! En casa los tomamos con nata y gambas.

¡Carallo, que me saíron ben finos!
Con cara de asombro e aguantando a risa díxenlles:
-Pues aquí sólo hay tomate y atún.
-¿Y no tienes noséqué?, preguntaron eles. Es que mamá también le echa de eso.
-No. Contestei.
-¿Y no tienes nosécuánto?, replicaron. Es que a veces mamá también le pone de eso otro.
-Tampoco. Aquí sólo hay tomate y atún, insistín eu.
- Pues no queremos, gracias. E marcharon.
Mexeime da risa, e Patri e eu tivemos que comer tódolos espaguetes con atún.

E é que eu teño uns primos moi sofisticados.

Chipiróns e boqueróns

Boqueróns.
Chipiróns.
Qué palabras tan confusas, ¿verdade?. Os dous son animais. Os dous viven no mar. Os dous acaban en -róns. E os dous sírvenos de tapas en moitos bares. Si, sen dúbida poden levar a confusión (hai dúas persoas que xa saben por onde vai a historia).

Foi no verán pasado, en 2006. Naty e eu apostamos xogando ás palas na praia varias cousas: cartos, un día como escravo, tapas... Eu perdía sempre, así que debíalle ata a vida. Pero ela perdooume e só me fixo convidala a unhas tapiñas na cervexería que está ó lado da miña casa.

Por fin chegou o día e connosco tamén veu Rocío.
-Escolle o que queiras, díxenlle.
-Ummm. Pues... una de ensaladilla, otra de pimientos de Padrón, una de croquetas (non me lembro se pedira iso exactamente) y dos de boquerones (xuraría que foron dúas tapas).
¡Mmmmm, qué ricos e qué frescos e crus, co seu vinagre e o seu alliño!

Ben, se ela quería boqueróns e aínda por riba por ración dobre, parecíame perfecto. Non sabía que lle gustaran tanto, pero ela era a convidada.
Pouco a pouco foron chegando as cousas: os pementos de Padrón, a ensaladilla... E por fin chegaron os boqueróns.
Naty quedou con cara de incredulidade, como dicindo yo no he pedido esto.
Pero si, Naty, perdiches boqueróns e non chipiróns. E non unha tapa, non, ¡dúas!.
-Esto no es lo que yo he pedido, dixo.
E de repente deuse conta:
-¡Ah, sí, que esto son boquerones y yo pensaba que había pedido chipirones!Non puidemos parar de rir. Intentou comelos todos, pero non o conseguiu. Non me estraña.

Pero como din que o home -neste caso a muller- é o único animal que tropeza dúas veces na mesma pedra, Naty non podía ser menos.
Parece ser que hai pouco tempo volveu ir por aí de tapas e volveulle a pasar o mesmo (¿ou isto soñeino eu?). Encantaríame estar alí para verlle a cara cando viu aparecer outra vez unha tapa de boqueróns e ela pensaba que se ía atopar con chipiróns.

Hai que ter moito coidado co que se pide.

Micky

Ocorreu un día en Radio Nacional de España. Íamos correndo a miña compañeira e mais eu porque tiñamos que emitir en directo un boletín.
De súpeto, no corredor encontrámonos con Micky. Non Mickey (Mouse), non. Con Micky, unha desas vellas glorias da canción española dos anos 70. O grande Micky, que representou a España en Eurovisión ca archicoñecida Enséñame a cantar (dúas palmas e sorriso de parvo). Seguro que xa todos sabedes de quén falo, ¿non si?.

Ben. Pois, como dicía, encontrámonos con Micky polo corredor e o pobre, que andaba perdido pola casa, preguntounos ónde estaba non sei qué ou non sei quén.
A min, como bo frickie e eurofan, non se me ocorreu outra cousa que contestarlle cantando a uns centímetros da súa cara:
-Enséñame a cantar (dúas palmas e sorriso de parvo), enséñame a cantar (dúas palmas e sorriso de parvo)...
Mentras, a miña compañeira indicáballe o sitio e eu continuaba cantando de fondo:
-Que tengo triste el corazón y necesito amar...
Por suposto, eu continuaba ca miña cara de subnormal.

E Micky, con cara de ¡no-dios-por-qué-a-mí! (ou sexa, sorriso falso, ollos ben abertos e asentindo), contestoume:
-¡Ese mismo!

Eu quedei satisfeito e dando saltos de alegría porque coñecera a un cantante de Eurovisión (dos anos nos que España aínda tiña posibilidades de gañar), pero, ó mesmo tempo pensei: ¡Qué gilipollas es!. Quedaches coma un estúpido.

Sen dúbida.

Tupper

20 de abril de 2007. Concerto do grupo portugués The Gift na sala Joy Eslava de Madrid. Ese día estivera na capital do reino Joana, a portuguesa, e unha amiga súa. Estivéramos xantando os tres no parque do Retiro, ó sol, como vós turistas. Joana mercara sándwiches, froita e magdalenas que, non sei por qué, viñan metidas nun tupper. Cando acabamos de comer, Joana dixérame que levara eu o tupper para casa, así que gardeino no bolso e paseei con el toda a tarde.
20 horas dese mesmo día. Guiomar e eu íamos entra na sala Joy Eslava para ve-lo ansiado concerto. Chegamos á porta onde había catro ou cinco seguratas-gorilas-controladores. Mostreilles as nosas entradas e un deles, moi amablemente, díxome:
-Caballero, ¿me puede mostrar el bolso, por favor?

¡Claro que si, ho!, pensei eu.
Abribo e alí estaba o tupper.
Pensaba que me ía mirar con cara de borde, como dicindo: xa sabes que con iso non podes entrar aquí. Que me ía mandar tiralo o deixalo fóra. Así que eu adianteime ás súas palabras e xa o estaba sacando para tiralo nunh caixiña que había alí, cando me di:
-No, no. Puedes entrar con él.

Pero non mo dixo serio. Díxomo rindo. Non. Peor. Estábase mexando da risa. Como dicindo: ¿para qué carallo quererá este un tupper no concerto? Anda, ho, entra...

Eu, con cara de tonto, vermello coma un tomate e cun sorriso falso, díxenlle:
-Es que vengo directamente de la facultad y tuve que comer allí...

¡Como se ó segurata lle importara algo onde comera eu!

Finalmente, entramos. Guiomar e eu rímonos. Pero o máis importante é que conseguín entrar co meu tupper.

Por certo, creo que o vou tirar. Non vale para nada.

Macarróns

Cando somos pequenos, por natureza somos tontos.
Seguro que todos vós podedes contar miles de historias de estupideces que facíades cando érades pequenos.
Cando aínda estaba no colexio de Laxe, creo que con 13 anos, tíñamos que xantar no comedor. As mesas eran de oito persoas e os da pandilla estábamos colocados os nenos nunha mesa e as nenas noutra. Pero, algunhas veces, ía comer con elas e lémbrome que facíamos campionatos de macarróns.
O concurso consistía en ver quén tragaba máis macarróns dunha soa vez e sen masticar. Creo que Raquel estaba nesa mesa e era ela a miña rival máis dura. Cada día que había macarróns para comer, nós competíamos.
Primeiro un comezaba, por exemplo, con 7 macarróns. Se conseguía tragalos o outro tiña que engadir, polo menos, un máis. E así ata que un dos competidores se rendese. Non sei quén ten o récord nin cal foi a cantidade máxima, pero sei que chegamos a tragar ata 14 macarróns xuntos sen masticar. Algo que agora non podería facer.

Pipas Facundo

Y dijo el toro al morir:

- Siento dejar este mundo sin comer pipas Facundo.

Currículum II

Seguimos falando de currículos. O mesmo día saíu isto:

La revista Fortune enumera algunos de los errores encontrados en currículos:

1. Añadir una carta de recomendación de la madre.
2. Usar un rotulador azul pálido para dibujar encantadores ositos en los bordes del texto de presentación.
3. Confesar que los últimos meses no tenías trabajo porque estabas superando la muerte de tu gato.
4. Exigir que tu disponibilidad está limitada de lunes a jueves porque el viernes, sábado y domingo es tiempo de bebida.
5. Incluir una imagen de la candidata al puesto con el uniforme de cheerleader.
6. Dibujar un coche en el sobre y afirmar que podría ser un regalo para el jefe.
7. Afirmar que una de las aficiones es sentarse en un dique para ver caimanes.
8. Mencionar que una hermana fue ganadora, en una ocasión, de una competición de comer fresas.
9. Destacar que trabaja muy bien el desnudo.
10. Recordar tener antecedentes penales por robar un cerdo, 'pero era muy pequeño'.

O peor de todo isto é que son casos reais.

Currículum I

Isto que poño a continuación é parte dunha reportaxe que apareceu no diario Metro o 7 de maio e que me fixo moita gracia:

En uno de los capítulos de Friends, el surrealista personaje de Phoebe Buffay busca una oportunidad laboral como masajista: 'Ya que en el último sitio donde trabajé me echaron porque creían que era una puta'. Los guionistas de esta popular serie se han quedado cortos después de leer lo que ha publicado la revista Fortune sobre lo que nunca debe aparecer encima de la mesa de un jefe de RR.HH.: confesar antecedentes penales, adjuntar una carta de recomendación de la madre...

Madre no hay más que una y la española lo ejerce mucho más si su hijo se busca un porvenir. 'Hace poco, una candidata nos pidió el teléfono para decirle a su madre cuántas paradas de metro había desde su casa a su nuevo lugar de trabajo. Delante nuestro iba enumerando las estaciones y le pedía permiso para firmar el contrato', relata la responsable de selección de Adecco. 'Algunos se presentan con sus madres o novias y parece que son ellas las que lo saben todo. Una vez se le preguntó al colaborador su estado civil y la madre respondió: No tiene ni novia, pero yo ya tengo ganas'.

Estas agencias de trabajo también coinciden en las imágenes poco apropiadas que se adjuntan a la carta de presentación: fotos realizadas con un móvil en un bar, en el sofá de sua casa y junto al perro, en la cocina... Recuerdan una muy especial: 'En un currículum de una página había una foto de 13x18, donde aparecía el candidato en la proa de un barco y con el siguiente pie: Palma de Mallorca, verano del 84'. Además, a algunos se les ve que están de borrachera y que sólo les falta la copa en la mano. Me acuerdo de una chica que estaba muy descocada, de medio cuerpo, y como si estuviera bailando en una discoteca'.

El sexo también es importante en la toma de decisiones para elegir al mejor. O eso piensan los que optan a un trabajo. 'Es muy típico encontrar las medidas corporales. Recuerdo que una chica me escribía: Me gusta mucho bailar salsa, rumba, etc y también disfruto con otras actividades que implican movimiento'.

La sinceridad también está muy presente en las entrevistas de trabajo en España. Un director financiero buscaba a un administrativo para su empresa 'y leo que la persona que optaba al puesto había trabajado en un conocido centro comercial. Le pregunté cuál era el mejor momento de su labor: Cuando no atendía a nadie, respondió. En otro currículum me encontré algo así: Busco un trabajo que no me canse mucho porque también tengo vida personal'.
No hay que contarlo todo. 'Una chica confesaba que era señorita de compañía, otra destacaba que fue Miss Asturias. Y una dependienta de una tienda de animales sólo aceptaba salarios por encima de los 30.000 euros anuales'.

Otro tipo de errores, aún peores, son los cometidos generalmente por aquellos estudiantes que, recién titulados, buscan trabajo por primera vez. Al no tener experiencia laboral, engordan su CV escribiendo su signo del zodiaco. Lo mejor está al final, cuando en los datos de contacto escriben correos electrónicos poco afortunados como pelaoauditor@, revolucionario666@, ardillita@, gatita_miau24@, kamasutra-99@, tommyboy_t@ ;).

Eurovisión 2007

Unha que se presentou 11 veces á preselección do seu país e por fin este ano conseguiu gañar (Malta).
Dous travestis (Dinamarca e Ucrania)
Cancións polémicas contra Rusia e Irán (Ucrania e Israel, respectivamente)
Imitadores de Il Divo (Letonia)
Irmáns de antigos gañadores de Eurovisión (Estonia)
Unha canción acusada de promove-lo satanismo (Suiza)
Récord de países participantes (42), cas novidades de República Checa, Montenegro, Georgia e Serbia.
Canción-orquestra cutre (Portugal)
Cantantes que repiten no festival (Macedonia, Holanda)
Récord de grupos (11)
Mestura de idiomas: Letonia canta en italiano; Ucrania en ruso, ucraniano e mongol; Chipre en francés; Rumanía en rumano, inglés, ruso, italiano, francés e español; Noruega un anaquiño en español; Israel canta en inglés, francés, hebreo e árabe… E todo isto en só 3 minutos.
Cancións ecoloxistas (Andorra)
etc…
Récord de países, récord de linguas, récord de estilos (ópera, rock, heavy, pop, latino, baladas, celta, disco, blues, swing, música indescriptible...).
¿Alguén dá máis? Isto é Eurovisión 2007.

E España... como case sempre, unha merda... I love you, mi vida. Con esa canción pretende TVE que gañemos. Unha das compositoras da canción é Rebeca, a cantante de Duro de pelar, ese éxito dos noventa que cantabamos cando éramos pequenos (non o neguedes, todos temos un pasado escuro). Por certo, a comentarista española, Beatriz Pécker, a muller que sustitúe a Uribarri (a mítica voz de Eurovisión), é a miña compañeira en RNE.

¿E quen nos votará este ano?
¿Portugal por ser veciño?
¿Suiza polos emigrantes?
¿Grecia porque a raíña é dalí?
¿Bosnia porque as tropas españolas estiveron colaborando durante moitos anos?
¿Alemaña porque Franco apoiouna na II Guerra Mundial?
¿Francia porque os Borbón son de orixe galo?
¿Rusia porque promovémo-la súa cultura cas ensaladillas e montañas rusas?
Calquer excusa é boa.
Non nos fagamos ilusións que despois sempre dicimos o mesmo: ‘’sempre gaña un país do norte ou do este’’. Evidentemente. Tódolos países agás Portugal están máis ó norte e/ou ó este que España. ¡Que mal perder temos!

E aí van as miñas favoritas:
1. Suecia. 2. Irlanda. 3. Bielorrusia. 4. Andorra. 5 Eslovenia. 6. Suiza. 7. Bosnia-Herzegovina.

Benvidos ó maior espectáculo de música do mundo. Péselle a quen lle pese.

Letizia

¡Que alegría!
¡Que alboroto!
O domingo pola tarde naceu a segunda filla dos Príncipes. Sofía.
Pero o que eu quero analizar aquí é o respetuosa que é Letizia.
Mirade se é boa (debe ser algo que temos todos os xornalistas) que só pare nas vésperas de pontes.
Leonor naceu o 31 de outubro de 2005, véspera de Tódolos Santos.
Sofía Naceu o 29 de maio de 2007, véspera da véspera do 1 de maio.

Ben, podemos interpretalo así ou que as nenas van ser máis preguiceiras, máis mancoleteiras que ninguén. Porque nacen en véspera de ponte e, aínda por riba, esta última naceu en domingo... Hai que ser vaga para nacer nesa data.
E Letizia vaise pillar unhas vacacións, que máis que ponte iso é un acueducto.

Que boa é a vida da realeza...

Valladolid

- Llevamos tres años por ahí abajo comiéndonos de todo y es normal esta alegría.

Esta frase, que pode parecer que fala de outra cousa, díxoa un xogador do Valladolid mentras festexaba o ascenso a primeira división. A declaración apareceu en Antena 3.
A miña dúbida é:
¿En qué pensaba o xornalista que escolleu a frase?
Hai moita guasa nas redaccións, paréceme a min...
E sobre todo, ¿qué comeron durante tres anos os xogadores do Valladolid por aí abaixo?

Pensade, pensade...

6.22

Estas historias pasáronme cando vivía en Fuenlabrada.
Cando estaba alí rara vez compraba o abono mensual de transportes porque non me compensaba para o pouco que saía da casa. Así que cando quería ir a Madrid o que facía era comprar nas máquinas automáticas un billete infantil (válido ata os 11 anos). Así aforraba uns 40 céntimos por billete máis ou menos.

Un día estaba en Méndez Álvaro. Levaba unha chaqueta de cor laranxa moi cantosa e non se me ocorre outra cousa que comprar na máquina un billete infantil. Aquelo estaba cheo de seguratas. Un deles estábame vixiando. Comprei o billete, pasei os tornos tranquilamente e xusto cando paso outro segurata, que previamente fora avisado polo que me controlara, díxome que lle ensinara o tíquet. Pilláranme. Intentei facerme o tonto exaxerando aínda máis o acento galego. Non colou e tiven que pagar 6.22 euros de multa. Todo o que aforrara comprando billetes infantiles non me valera para nada porque o gastei todo na multa. O segurata díxome:
- No eres el primero y no vas el ser el último que haga esto.
¡Gracias polos ánimos, ho!

Outro día ía de Fuenlabrada a Madrid. Cheguei á estación de Méndez Álvaro e dinme conta de que non tiña o billete. Tirárao sen querer. Eu, que do bo que son, son tonto, non se me ocorre outra cousa que contarlle a historia ó segurata. El pensaba que lle estaba mintindo, así que fíxome pagar outros 6.22 euros. Reclamaríalle, pero o autobús para A Coruña marchaba, así que, indignado, paguei a inxusta multa.

A terceira historia, e cun final un pouco máis feliz, foi cando viñeron a Madrid mamá e Patri. Íamos para a Warner Bross e eu, en Atocha, comprara billetes infantiles para todos. Chegamos a Pinto (despois de perdernos e esperar media hora por un tren en Valdemoro) e o segurata de turno díxome que tiñamos tres billetes infantiles e alí só había unha nena. A miña nai escandalizouse. Eu, como xa tiña experiencia nestas situacións, puxen o acento máis galego que tiña, fíxenme o tonto, como se nunca saíra da aldea. Calquer cousa para non ter que pagar 6.22 multiplicado por dous (a miña nai e máis eu). Esta vez colou e o segurata só me fixo ir mercar uns billetes novos.

Á terceira vai a vencida. Dende entón non volvín estafar a Renfe. Non me compensa.

Coches de choque

Sitúovos: estabamos a miña irmá Julita e eu na Warner Bross hai uns días.
Era o primeiro día da tempada, non había case ninguén no parque e por iso podíamos ir en tódalas atraccións cantas veces quixéramos.
Xa de noite decidimos ir ós coches de choque porque estabamos fartos de tanta montaña rusa. Había pouca xente. Pero esa pouca xente era un grupo de entre 10 e 15 adolescentes xitanos.
Xa os xitanos son difíciles de levar, pero se aínda por riba son un grupo de nenos adolescentes...

Entramos nos coche de choque Julita, eu e uns 8 xitanos.
Comeza a atracción.
Sen querer, o primeiro que fago é chocar contra o cabecilla do grupo, o que tiña máis pinta de malo.
Choquei e díxome:
-¡Uy, la cagaste!

Eu pensei: mira neno, tedes que vir todos vós xuntos e mailos vosos irmáns maiores para darme medo.
Pero, ¿e se viñan?

O cabecilla, despois do choque, berroulle ós outros:
-¡¡¡A por el payo!!!

¡Tódolos xitanos viñan a por min!

Eu facíame o tonto, como se non me dese conta, pero chegábanme golpes por tódos lados. Era imposible non darse conta de que todos me estaban atacando e non precisamente con suavidade e con boa cara.
A situación era como nos debuxos animados: Julita diante, eu detrás dela e 10 adolescentes xitanos detrás de min en manada.

Cansáronse de darme golpes por todas partes. Por fin, despois de dous minutos eternos pitou a serea e fuxín dalí.
Eles, aínda que foran un grupo grande, non me daban moito medo, pero a ver se tiñan ós irmáns por aí e...
Xa sabedes que entre os xitanos iso da honra familiar e racial é moi importante para eles. Tiña medo de que me estivesen esperando todos na saída.
De aí si que non me salvaba ninguén.

Imaxinádeo: Saio da Warner Bross e un grupo de uns 50 xitanos estame esperando para dar unha malleira. Botan a correr e berran:
-¡¡¡A por el payo!!!

Miss España

Un ano máis o espectáculo cutre de Miss España volveu á televisión (para que logo digan de Eurovisión... Alí polo menos actualízanse).
Como vén sendo costume dende hai uns anos, Marina D'Or, ciudad de vacaciones acolleu este evento ó que lle poderían chamar Miss tongo, en vez de Miss España.
Pero para tongo, tongo o dos míster, pero ese xa é outro tema.

Despois de ver desfilar en biquini ás 52 candidatas representando a beleza desta grande nación (hai mulleres moito máis guapas na rúa) fíxose o primeiro corte.
Só 26 pasarían e aí chegou un dos grandes momentos da noite: a cara de Miss Valladolid cando lle deron a mala noticia.
Dende agora hai unha nova expresión: Cara miss-valladolid. Dise de aquela persoa que pon cara de asombro, de sorpresa e de indignación cando recibe unha información que non esperaba.
Pensaba que me mexaba por min cando vin aquel momentaaasso.

Continúa a gala. A reporteira do Tomate, que non sei que facía alí, estaba no backstage (parte traseira do escenario) facendo preguntas estúpidas ás desafortunadas misses.
Unha delas, entre bágoas, dixo que non choraba por estar eliminada, senon polas súas compañeiras que pasaran. ¿Pódese ser máis falsa? ¿Alguén creu a esa muller?
Despois dela a reporteira preguntoulle a outra miss de Castilla (parece que aí están as mulleres máis feas do mundo porque é incrible a representación que levan tódolos anos). Probablemente era a máis fea do certame e á do Tomate non se lle ocorreu outra cousa que preguntarlle:
-¿Te ha soprendido tu eliminación?
Eu pensei, a ver que di esta. Pero ela moi honesta dixo que non. Non me extraña miña filla. ¡Vergonza che tiña que dar presentarte!

Despois do momento tongo que foi eliminar a miss A Coruña (era moi guapa) chegou a final.
Alí as seis finalistas tiñan que pasar pola gran proba de falar en público.
Turno de miss Gipuzkoa. Despois do rollo repetitivo que soltan todas dixo:
-Sobre todo se lo agradezco a mi hermana y a mi novio que están aquí conmigo.
E aí chegou o grande momento da noite.
A cámara dirixiuse ó público e viuse á irmá da miss e ó suposto mozo dándose un morreo de varios segundos.
Quedei morto.
¡A irmá e o mozo dándose o lote diante de toda España e, o que é peor, diante de miss Gipuzkoa!
Despois de uns minutos flipando a organización encargouse de sentar ó verdadeiro mozo da miss ó lado da irmá (que, por certo, era máis guapa que a miss). A quen estaba bicando a irmá máis odiada de España nese momento era ó seu verdadeiro mozo, non ó da miss.
Respirei tranquilo.

Se tódolos anos vai ser así eu declárome dende hoxe fan do concurso Miss España.

Todólogos

Todólogo é aquela persoa que opina de todo, que cre saber de todo aínda que, en realidade, non saiba nada.
Sempre se dixo que é mellor saber un pouco de todo e non moito de un pouco. Pero hai xente que cre saber demasiado de todo.
Todos algunha vez pecamos diso. Eu o primeiro.
Pero hai verdadeiros expertos na televisión:

O meu ‘favorito’ é Ramoncín (agora queren que lle chamen Ramón porque un todólogo como el non se pode chamar Ramoncín). El sabe de todo.
Boto de menos aquelas noites de Crónicas Marcianas nas que sempre estaba opinando. Profesión: opinador.
¿Sobre relixión? Alí estaba Ramoncín (perdón, Ramón).
¿Sobre política? Ramoncín sabe.
¿Educación? Tamén.
¿Economía? ¿Televisión? ¿Marujeos? ¿Ciencia? ¿Moda? ¿Deportes? ¡Todo! Sabe de todo!
¿Como é posible que un home saiba tanto de todo e estea tan desaproveitado? Por algo será… Ramoncín, un consello: adícate á música, que nin sequera iso fas ben.

Outra todóloga é Belén Esteban. A min esta cáeme mellor (por certo vina en Telecinco e é tan ordinaria ou máis que na tele).
Ela polo menos, a diferencia de Ramoncín, só opina desas cousas que se contan na perruquería, verdulería e tódalas ‘erías’ que poidades imaxinar.
¿Quen sabe máis de marujeos que ela en España? ¡Ninguén!
É gracioso ver o ‘documentada’ que ela vai a xunto Ana Rosa. E, sen dúbida, ten os mellores argumentos: porque-si, ou tamén, porque-o-digo-eu.
Con ela polo menos ríome.

Hai moitos máis dos que poderíamos falar eternamente, pero non hai espacio.
Con isto xa vos podedes facer unha idea do que para min é un todólogo.

Nesta lista están tamén o Conde Lecquio, Jesús del Pozo, a catalana independentista esta (non me lembro do nome), etc, etc, etc.
Unha pila de xente que ten como profesión opinar.
Un todólogo.