Estas historias pasáronme cando vivía en Fuenlabrada.
Cando estaba alí rara vez compraba o abono mensual de transportes porque non me compensaba para o pouco que saía da casa. Así que cando quería ir a Madrid o que facía era comprar nas máquinas automáticas un billete infantil (válido ata os 11 anos). Así aforraba uns 40 céntimos por billete máis ou menos.
Un día estaba en Méndez Álvaro. Levaba unha chaqueta de cor laranxa moi cantosa e non se me ocorre outra cousa que comprar na máquina un billete infantil. Aquelo estaba cheo de seguratas. Un deles estábame vixiando. Comprei o billete, pasei os tornos tranquilamente e xusto cando paso outro segurata, que previamente fora avisado polo que me controlara, díxome que lle ensinara o tíquet. Pilláranme. Intentei facerme o tonto exaxerando aínda máis o acento galego. Non colou e tiven que pagar 6.22 euros de multa. Todo o que aforrara comprando billetes infantiles non me valera para nada porque o gastei todo na multa. O segurata díxome:
- No eres el primero y no vas el ser el último que haga esto.
¡Gracias polos ánimos, ho!
Outro día ía de Fuenlabrada a Madrid. Cheguei á estación de Méndez Álvaro e dinme conta de que non tiña o billete. Tirárao sen querer. Eu, que do bo que son, son tonto, non se me ocorre outra cousa que contarlle a historia ó segurata. El pensaba que lle estaba mintindo, así que fíxome pagar outros 6.22 euros. Reclamaríalle, pero o autobús para A Coruña marchaba, así que, indignado, paguei a inxusta multa.
A terceira historia, e cun final un pouco máis feliz, foi cando viñeron a Madrid mamá e Patri. Íamos para a Warner Bross e eu, en Atocha, comprara billetes infantiles para todos. Chegamos a Pinto (despois de perdernos e esperar media hora por un tren en Valdemoro) e o segurata de turno díxome que tiñamos tres billetes infantiles e alí só había unha nena. A miña nai escandalizouse. Eu, como xa tiña experiencia nestas situacións, puxen o acento máis galego que tiña, fíxenme o tonto, como se nunca saíra da aldea. Calquer cousa para non ter que pagar 6.22 multiplicado por dous (a miña nai e máis eu). Esta vez colou e o segurata só me fixo ir mercar uns billetes novos.
Á terceira vai a vencida. Dende entón non volvín estafar a Renfe. Non me compensa.
Cando estaba alí rara vez compraba o abono mensual de transportes porque non me compensaba para o pouco que saía da casa. Así que cando quería ir a Madrid o que facía era comprar nas máquinas automáticas un billete infantil (válido ata os 11 anos). Así aforraba uns 40 céntimos por billete máis ou menos.
Un día estaba en Méndez Álvaro. Levaba unha chaqueta de cor laranxa moi cantosa e non se me ocorre outra cousa que comprar na máquina un billete infantil. Aquelo estaba cheo de seguratas. Un deles estábame vixiando. Comprei o billete, pasei os tornos tranquilamente e xusto cando paso outro segurata, que previamente fora avisado polo que me controlara, díxome que lle ensinara o tíquet. Pilláranme. Intentei facerme o tonto exaxerando aínda máis o acento galego. Non colou e tiven que pagar 6.22 euros de multa. Todo o que aforrara comprando billetes infantiles non me valera para nada porque o gastei todo na multa. O segurata díxome:
- No eres el primero y no vas el ser el último que haga esto.
¡Gracias polos ánimos, ho!
Outro día ía de Fuenlabrada a Madrid. Cheguei á estación de Méndez Álvaro e dinme conta de que non tiña o billete. Tirárao sen querer. Eu, que do bo que son, son tonto, non se me ocorre outra cousa que contarlle a historia ó segurata. El pensaba que lle estaba mintindo, así que fíxome pagar outros 6.22 euros. Reclamaríalle, pero o autobús para A Coruña marchaba, así que, indignado, paguei a inxusta multa.
A terceira historia, e cun final un pouco máis feliz, foi cando viñeron a Madrid mamá e Patri. Íamos para a Warner Bross e eu, en Atocha, comprara billetes infantiles para todos. Chegamos a Pinto (despois de perdernos e esperar media hora por un tren en Valdemoro) e o segurata de turno díxome que tiñamos tres billetes infantiles e alí só había unha nena. A miña nai escandalizouse. Eu, como xa tiña experiencia nestas situacións, puxen o acento máis galego que tiña, fíxenme o tonto, como se nunca saíra da aldea. Calquer cousa para non ter que pagar 6.22 multiplicado por dous (a miña nai e máis eu). Esta vez colou e o segurata só me fixo ir mercar uns billetes novos.
Á terceira vai a vencida. Dende entón non volvín estafar a Renfe. Non me compensa.
1 comentario:
Q tal el señor 6.22? Así me tiré llamandote algún tiempo, y cada vez nos reíamos mas con la historia. Me alegra saber que me has hecho caso, y has tenido en cuenta mi consejo y que el estilo de tu blog ha cambiado, y ya no sólo tienes experiencias Erasmus, sino que Laxe y Madrid también formaron parte de tu vida. Esta entrada te la sugerí yo, y veo que no ha tenido mucho éxito.. Sólo decirte que la multa ha subido, y que no sé si tendrás q volver a coger el cercanías madrileño, pero si lo haces, atento. Pasalo bien este verano. Alexia
Publicar un comentario