Famoso no aeroporto

Na historia anterior contei que case non chego a colle-lo avión que me levaba a Copenhague.
Sete días despois case perdo o avión de volta.

O sábado pola noite, despois da final de Eurovisión, fomos de festa ó Euroclub de Malmö. Como eran as últimas horas dunha semana excepcional, algúns de nós decidimos non durmir. Bailamos, rimos e bebemos ata que nos botaron de alí, xa de día.

Casualmente, dous amigos alemáns collían o seu avión á mesma hora ca min no aeroporto da capital danesa, así que decidimos quedar ás 8.00h na estación de Malmö para ir xuntos ata o país veciño.
Chegamos ó aeroporto, facturamos, e, como nos sobraba moito tempo, sentámonos a falar e tomar algo.

Media hora antes de que saíran os nosos voos, despedímonos. Eles cara Frankfurt. Eu cara Londres.

Fun amodo cara os controis de seguridade. Paseinos. E mesmo me permitín botar unha ollada ás tendas.
Logo buscquei unha pantalla para saber a que porta debía dirixirme. A miña sorpresa foi cando vin que poñía CLOSED. A porta de embarque estaba pechada. Ía perde-lo voo de volta a Londres por estar de leria.

Botei outra das carreiras da miña vida (ás que xa me estaba acostumando coas anécdotas que me estaban pasando ultimamente). Tiven sorte que os corredores estaban baleiros.
Faltaban uns metros para chegar e escoitei por megafonía o meu nome. Nunca me fixo ilusión ser coñecido nin que souberan como me chamo. E menos nunha situación coma esa. Un azafato berrou: Ramón?! Era por min, claro. E o policía de aduanas díxome con sorna: están esperando por ti; case non chegas.

Pero cheguei.
Segunda vez en 7 días que case perdo o meu voo. Segunda vez que o collo (por moi pouco).

(Por certo que, esa tarde, contándolle a aventura a un dos alemáns cos que estaba, díxome que lles parecera oí-lo meu nome por megafonía, pero que non crían que fose eu.
Pois si, era eu).

Chego ou non chego?

Como contei hai uns días, a experiencia en Malmö foi excepcional. Pero non tódalas cousas.
De feito, estiven a piques de non vivir nada diso.

O avión de Londres-Gatwick cara Copenhague saía ás 7.00 da mañá do domingo. O sábado traballei ata tarde e cheguei a casa pasadas as 2.00h. Tiña apenas unha hora para face-la maleta, ducharme e largarme, porque a conexión de autobuses nocturnos non é a ideal.
Correndo, conseguín facelo todo. Cheguei a Victoria con tempo abondo para colle-lo autobús cara o aeroporto, que tiña que saír ás 4.30h.
Saían autobuses cara Luton e Stansted. Pero o de Gatwick non chegaba. O motivo: break down. É dicir: avariado. E non sabían cando podería vir o seguinte.

Eu ía co tempo xusto para un aeroporto que non coñecía, así que fun correndo cara a cercana estación de trens e collín o primeiro que saía. Pero o primeiro rexional, non o express, porque era máis barato e chegaba a tempo. Ou iso cría.
Co chiste de perde-lo bus e coller un tren, xa pasaban das 5 da mañá, pero aínda tempo abondo para facturar.
Sae o tren. Son cinco paradas ata Gatwick nunha viaxe que duraría entre 45 e 50 minutos. Iso significaba que chegaría pouco antes das 6.00. E a porta de embarque pechaba ás 6.20h. Crucei os dedos para que todo fose ben.

De súpeto, á metade do camiño, o condutor do tren anuncia que imos tardar un pouco en saír dunha das estacións porque había traballos de mellora na vía. Un domingo ás cinco e pico da mañá hai traballos de mellora na vía?!?!?
Exactamente, 11 minutos (que corrían na miña contra) foi o que tardou o tren en poñerse en marcha de novo. Sinceramente, pensei que non chegaba. Era case imposible.

Finalmente, o tren chegou a Gatwick ás 6.02 horas. Corrín como puiden entre a multitude. Botei unha das carreiras da miña vida coa maleta ó lombo. Fun cara as portas de embarque e atopeime con 10 filas (10!) de uns 50 metros de lonxitude completamente cheas de xente. Cando pensaba que xa todo estaba arranxado, descubrín que aínda tiña que esperar unha moi longa cola. Comenteille o meu caso a unha azafata, e díxome cunha admirable tranquilidade que todo iría ben.
Pero, cando ía pola oitava fila, tiven que berrar e dicir que me colaran. Se non, nunca chegaría.
Ás 6.20 en punto estaba facturando. Xusto no límite.
Logo fun correndo cara a porta de embarque. Cheguei suando. Pero cheguei.
E (incriblemente) a aventura de Eurovisión 2013 comezou.