Iruña- sanfermíns (Nafarroa, xullo 10)

Cagada en Asís

Unha das viaxes que fixen cando vivía en Milán foi a Perugia e Asís. Esta última é unha pequena localidade italiana coñecida polo santo que naceu alí (San Francisco). É unha vila moi bonita (unha das miñas favoritas en toda Italia), moi ben conservada e chea de turistas por tódalas partes e de tódalas partes do mundo.
Alí pasoume unha cousa curiosa. Cheguei unha calorosa mañá de xuño despois de pegarme unha boa camiñata desde a estación do tren. Subín ata a vila. Abrín a miña guía e, xusto cando ía comezar a camiñar, notei que algo me caía desde o ceo na cabeza. Algo húmido. Intentei secarme e saber o que era. Seguro que algún paxaro me cagou, pensei. Pero ollei ó ceo e non había paxaros. Mirei arredor, pero nada. Non vía nada e tampouco estaba manchado, pero si un pouco mollado. Se cadra era auga que caera desde algún balcón, sentenciei.
Non lle dei máis importancia, así que comecei a miña xornada turística.
Veña Asís para arriba, veña Asís para abaixo. E corre, corre, que pola tarde hai que ir a Perugia. Veña Perugia para arriba, veña Perugia para abaixo. E corre, corre, que hai que volver a Florencia á noite. Cheguei á capital toscana despois dunha xornada con moito mambo. Conteille a Alexia (que estaba alí de Erasmus e que me acolleu no seu ‘zulo’) cómo me fora o día.
Cando xa levabamos un anaco falando preguntoume estrañada:
-¿Qué es esto blanco que tienes aquí en la nuca?

Eu fiquei pensando. Non me lembraba.
De súpeto dinme conta.
-Es como si te cagase un pájaro!, continuou ela.

Non é ‘como se’. É que me cagou un paxaro! E eu non me dera conta! A cagada secara, puxérase de cor branca e eu leveina na caluga todo o día! Que vergonza!

Foi aí cando comprendín por qué a San Francisco de Asís lle gustaban tanto os animais.

Camiño de Santiago (xuño 10)