Ladrón

Unha das facetas que desenvolvín (e moito) en Aveiro foi a de cleptómano.
O meu único antecedente era ter roubado 100 pesetas (60 céntimos, para os estranxeiros, para os que sexades demasiado novos e para aqueles que xa non se lembran da nosa amada moeda) para ir ó tiovivo cando era pequeno.

Pero foi chegar alí e, non sei por que, unha forza interior facía que roubara todo. Daba igual o que fose. Cousas bonitas ou feas, útiles e inútiles, grandes ou pequenas, nas rúas ou en lugares privados. Todo valía.

Entrei en xardíns para roubar unhas flores preciosas que parecían paxaros.
Roubei culleres no Bombordo para os pisos de Silvia e Claire.
Roubei cuncas e pratos para o café (tamén no Bombordo) ca excusa de que quería facerlle un agasallo á miña nai e ata que conseguise seis de cada non pararía.
Roubei un banco infantil no Forum 'sen querer'.
Roubei múltiples elementos decorativos (unha vez máis no Bombordo).
Roubei vasos en varios bares para o noso piso.
Fun cómplice do roubo dunha careta no Jumbo que fixo Joric.
Roubei carteis do 25 de abril para decora-lo piso.
Roubei finos e outras bebidas en varios bares.
Roubei posters no DeCA.
Roubei cinceiros e toallas (tamén no Bombordo).
Roubei partes do empedrado da rúa.

E, por suposto, roubei corazóns ;)

Clases de limpeza

A verdade é que un ano Aveiro dá para moitas historias das que pouco a pouco me vou lembrando.

Un día cheguei a casa e estaba Andrea (o meu compañeiro de piso italiano do primeiro semestre) limpando a cociña. Fun alí para felicitalo xa que para el era grande esforzo limpar. Anteriormente xa me tiña contado que era a primeira vez que vivía fóra da casa e non sabía nin cociñar nin limpar.
Como dicía, cheguei á cociña e vin que había moita auga polo chan. Parecía que houbera unha fuga ou que lle caera o caldeiro cheo de auga.
Pregunteille por que había tanta auga no chan e el, tranquilamente, díxome que estaba fregando. Eu díxenlle:
-¿Podo quedar aquí un momento para ver como fregas?

A el pareceulle ben, así que alí quedei.

Colleu o caldeiro e comezou a tirar auga pola cociña. Evidentemente aquelo estaba completamente encharcado, así que o que el facía era absorber ca fregona a auga que antes tirara.
Eu estaba flipando vendo aquel espectáculo. Pero o mellor era que para escurrir a auga que absorbía el tiña unha técnica: apretaba cas mans a parte de abaixo da fregona.

Aquelo era demasiado para min e non podía parar de rir.
Como o bo samaritano, expliqueille como debía de facer para limpar ben. El quedou asombrado e foi entón cando comprendeu para que estaba o escurridor enriba do caldeiro de auga. Comprendeu para que estaba, pero non o sabía usar. Intentaba escurrir a auga, pero ca forza envorcába o caldeiro e había que volver a comezar de novo a absorber.

Era desesperante, pero simpático.

El sempre dicía que algún día aprendería e sería unha verdadeira ama de casa e que a súa nai algún día estaría encantada de ver todo o que aprendeu en Aveiro.

¡Ánimo Andrea!

Corazóns

Un día en Aveiro tiven un trauma.

Imaxinade que durante seis anos pensades que estades facendo unha cousa ben e, de repente, enterádesvos de que está mal.
Explícome.

Un día cheguei a casa e Joric (o meu compañeiro de piso francés) estaba naquela inmensa sala (na que chegaron a estar máis de 90 persoas segundo cálculos oficiais) co seu ordenador xogando ós Corazóns.
Eu díxenlle:
-¿Como podes estar xogando a iso co sinxelo que é?

El miroume extrañado porque para el non era tan sinxelo.
Mirei para o resultado e vin que tiña a mínima puntuación. Díxenlle:
-Joric, eres un inútil. ¿Como podes estar perdendo co fácil que é?

El volveu a mirarme extrañado:
-Non estou perdendo. Estou gañando.

-¿Como carallo vas estar gañando se tes a mínima puntuación?. Dixen eu.

Joric volveu a mirarme con cara de incredulidade e díxome:
-Xoga unha partida a ver como gañas.

Eu xoguei e demostreille como gañaba.
El non podía parar de rir e mirarme con cara de este-chaval-é-subnormal cando vía que eu estaba a falar en serio.
Cando conseguiu parar humillarme, explicoume como se xogaba realmente ós Corazóns. Ese xogo tan simple no que perdín partidas durante seis anos e no que aínda non conseguín entender nin gañar.

Merci, Joric

Ovos

Outra categoría que poderían incluir no libro Guiness dos Récords (do que xa falei anteriormente) é a da persoa que máis ovos comeu de unha soa vez.
Se cadra dábanme o premio.

Hai uns meses, no piso no que estou agora en Madrid, estaba facendo a cea.
Apetecíame tortilla, pero sempre se me rompe, así que decidín facer un revolto.
Pensei:
-Vou facer moito e así quédame para outra vez.

Así que comecei a bater ovos.
Un ovo, dous ovos, tres ovos, catro ovos, cinco ovos, seis ovos, sete ovos e oito ovos.
O peor non foi facer tanta comida. O peor foi que, ó final, comín os oito ovos.
¡Imaxinade o colesterol que debo ter!

Pero ese récord supereino en Aveiro.
Un día dinme conta de que os ovos que tiña íanme caducar ó día seguinte, así que ou comíaos ou tirábaos.
¡Evidentemente, cominos!

Pero, ¿cantos había a punto a de caducar?

¡Nove!

Fritinos todos e pensaba comelos todos, pero por sorte estaba alí Roberto (o meu compañeiro de piso italiano, di Bérgamo capitale dil mondo) que me axudou e comeu tres.
Por tanto, eu só comín seis ovos fritos.

Acabei cun empacho incrible e pensei:
-Nunca máis vou comer ovos.

Á mañá seguinte fun comprar unha ducia ó supermercado.

Hámster

Lémbrome que unha vez ós meus primos do piso de abaixo (Marta e Rafa) dóuselles por mercar un hámster. Foi hai uns tres anos, máis ou menos.
Como sabedes eu odio os animais e aínda máis se é unha rata doméstica (denominada hámster).

Tiñan unha bola desas nas que metes ós hámsters para telos vixiados e seguros ó mesmo tempo. Un día viñeron á miña casa de visita e, por suposto, trouxeron ó dichoso hámster. Non se lles ocorreu outra cousa que deixar a bola co bicho dentro pola casa.
A min mentres non o sacasen daí dábame igual.

A bola estivo na cociña, no corredor e, por suposto, no meu cuarto.
Cando xa Marta e Rafa marcharan para a súa casa eu fun para o meu cuarto.
Vin que no chan había o que eu pensaba que eran restos de chocolate.
Cagueime en quenqueira que fose a persoa que foi comer chocolate ó meu cuarto e aínda por riba o deixara todo sucio.
Cabreado púxenme a recoller ca man aquel chocolate.

Era un chocolate raro.
Suizo, se cadra? Alí fan verdadeiras delicatessens.
Belga?
Palpeino ben cas mans. Notei a súa textura, pero non sabía por qué era tan raro.
Así que ulino e nese momento dinme conta de que non era precisamente chocolate aquela boliña que eu tiña na man.
Eran excrementos (merda para os menos finos) de hámster.
Estaba o meu cuarto, o corredor e a cociña chea de cagadiñas de hámster. Por todos aqueles sitios nos que estivera a rata doméstica había merda.

O máis simpático era que a bola ía dun lado para outro todo o día. Non quero nin pensar como estaría esa casa.

Incontinencia

Outra característica miña é a incontinencia que sufro e que sufrín, sobre todo, durante o ano que pasei en Aveiro.

Son memorables dúas escenas:

Unha noite calquera saímos do Bombordo (o bar onde íamos sempre) xa con ganas de mexar. Logo aínda estivemos un bo anaco na Praça do Peixe falando e eu pensei:

-Ben, non mexes na rúa que en breve chegamos a casa.

Pero non chegamos.
Éramos un grupo bastante grande de xente e cada un ía quedando na súa casa segundo íamos pasando. Ó final eu empeñeime en acompañar a Silvia ata a súa casa, que era a última. Despedinme e marchei. Pero cando estaba na praza que había xusto detrás do seu edificio comecei a notar algo húmido no meu pantalón. Rápidamente dinme conta de que me estaba mexando pero non podía facer nada para evitalo.
Tranquilamente acabei de miccionar (forma dina de dicir mexar, para que vexades que non son un ordinario) e marchei durmir. Eran as 5 da mañá e facía dúas horas que saíramos do Bombordo. Eu estaba borracho. (Esta útima frase que non a lea a miña familia, por favor).

Outra anécdota curiosa foi cando íamos de excursión á Serra da Estrela.
Eu tiña ganas de cambiarlle a auga ó canario (outra forma dina de dicir mexar) pero non tíñamos previsto parar ata chegar ó cume.
Ademais non podíamos parar o autobús naquela estrada porque entorpeceríamo-lo paso de outros coches, así que a aguantar.
Entre os ánimos de tódolos erasmus (incluso a nixeriana e as rusas me apoiaban) conseguín chegar a Serra da Estrela.
Na media hora que estivemos alí mexei dúas veces e máis ou menos un litro de ouriña.

¡Menudos apuros paso por culpa da vexiga!