Lémbrome que unha vez ós meus primos do piso de abaixo (Marta e Rafa) dóuselles por mercar un hámster. Foi hai uns tres anos, máis ou menos.Como sabedes eu odio os animais e aínda máis se é unha rata doméstica (denominada hámster).
Tiñan unha bola desas nas que metes ós hámsters para telos vixiados e seguros ó mesmo tempo. Un día viñeron á miña casa de visita e, por suposto, trouxeron ó dichoso hámster. Non se lles ocorreu outra cousa que deixar a bola co bicho dentro pola casa.
A min mentres non o sacasen daí dábame igual.
A bola estivo na cociña, no corredor e, por suposto, no meu cuarto.
Cando xa Marta e Rafa marcharan para a súa casa eu fun para o meu cuarto.
Vin que no chan había o que eu pensaba que eran restos de chocolate.
Cagueime en quenqueira que fose a persoa que foi comer chocolate ó meu cuarto e aínda por riba o deixara todo sucio.
Cabreado púxenme a recoller ca man aquel chocolate.
Era un chocolate raro.
Suizo, se cadra? Alí fan verdadeiras delicatessens.
Belga?
Palpeino ben cas mans. Notei a súa textura, pero non sabía por qué era tan raro.
Así que ulino e nese momento dinme conta de que non era precisamente chocolate aquela boliña que eu tiña na man.
Eran excrementos (merda para os menos finos) de hámster.
Estaba o meu cuarto, o corredor e a cociña chea de cagadiñas de hámster. Por todos aqueles sitios nos que estivera a rata doméstica había merda.
O máis simpático era que a bola ía dun lado para outro todo o día. Non quero nin pensar como estaría esa casa.
7 comentarios:
Ramon non olvides,que o rato,cagouse do medo que che tiña na casa non facia eso,era feliz ,cagaba no seu sitio.
ademais podia ser que estuvera marcando un novo territorio
pobre,esta enterrado nunha duna,xusto donde te pos ti cando vas a praia.SI ENCONTRAS CHOCO POR ALI XA SABES,PODE SER BELGA ,SUIZO,MARIHUANA,......MERDA DO RATO....cuidadin.
este blog continua por merito de rosa y mio...
Acho que vou apagar ese comentário porque so me faz pensar quanto mau é o meu blog. Já há tempo que tu nao escrivias nada, entao isto continua graças aos meus fas. Scema!
algo parecido me ocurrió cuando era pequeño con mi hermana. estábamos en un parque y nos encontramos lo que parecían ser unos trozos de tiza, con los que empezamos a dibujar en el suelo. lo que en un principio había parecido ser tiza debía ser otra cosa porque, además de pintar muy mal, empezó a deshacerse muy rápidamente en nuestras manos...
poco después se nos ocurrió llevarnos las manos a la nariz, y descubrimos que si aquella tiza no pintaba demasiado bien era porque no era realmente tiza, sino trozos de mierda reseca prácticamente sólida.
Cuidado con lo que se toca.
Nuestras madres nos enseñaron que no se deben coger cosas del suelo.
Lo tuyo de pequeño se perdona, pero yo ya rondaba la veintena.
Lo mío no tiene perdón de Dios (con perdón).
Esto para R.M.V. la maría es verde mamá!no te referiras al hachís? hay, hay, hay....
Ramón son patri teño asma e empézanme os partidos
Publicar un comentario