A verdade é que un ano Aveiro dá para moitas historias das que pouco a pouco me vou lembrando.
Un día cheguei a casa e estaba Andrea (o meu compañeiro de piso italiano do primeiro semestre) limpando a cociña. Fun alí para felicitalo xa que para el era grande esforzo limpar. Anteriormente xa me tiña contado que era a primeira vez que vivía fóra da casa e non sabía nin cociñar nin limpar.
Como dicía, cheguei á cociña e vin que había moita auga polo chan. Parecía que houbera unha fuga ou que lle caera o caldeiro cheo de auga.
Pregunteille por que había tanta auga no chan e el, tranquilamente, díxome que estaba fregando. Eu díxenlle:
-¿Podo quedar aquí un momento para ver como fregas?
A el pareceulle ben, así que alí quedei.
Colleu o caldeiro e comezou a tirar auga pola cociña. Evidentemente aquelo estaba completamente encharcado, así que o que el facía era absorber ca fregona a auga que antes tirara.
Eu estaba flipando vendo aquel espectáculo. Pero o mellor era que para escurrir a auga que absorbía el tiña unha técnica: apretaba cas mans a parte de abaixo da fregona.
Aquelo era demasiado para min e non podía parar de rir.
Como o bo samaritano, expliqueille como debía de facer para limpar ben. El quedou asombrado e foi entón cando comprendeu para que estaba o escurridor enriba do caldeiro de auga. Comprendeu para que estaba, pero non o sabía usar. Intentaba escurrir a auga, pero ca forza envorcába o caldeiro e había que volver a comezar de novo a absorber.
Era desesperante, pero simpático.
El sempre dicía que algún día aprendería e sería unha verdadeira ama de casa e que a súa nai algún día estaría encantada de ver todo o que aprendeu en Aveiro.
¡Ánimo Andrea!
Un día cheguei a casa e estaba Andrea (o meu compañeiro de piso italiano do primeiro semestre) limpando a cociña. Fun alí para felicitalo xa que para el era grande esforzo limpar. Anteriormente xa me tiña contado que era a primeira vez que vivía fóra da casa e non sabía nin cociñar nin limpar.
Como dicía, cheguei á cociña e vin que había moita auga polo chan. Parecía que houbera unha fuga ou que lle caera o caldeiro cheo de auga.
Pregunteille por que había tanta auga no chan e el, tranquilamente, díxome que estaba fregando. Eu díxenlle:
-¿Podo quedar aquí un momento para ver como fregas?
A el pareceulle ben, así que alí quedei.
Colleu o caldeiro e comezou a tirar auga pola cociña. Evidentemente aquelo estaba completamente encharcado, así que o que el facía era absorber ca fregona a auga que antes tirara.
Eu estaba flipando vendo aquel espectáculo. Pero o mellor era que para escurrir a auga que absorbía el tiña unha técnica: apretaba cas mans a parte de abaixo da fregona.
Aquelo era demasiado para min e non podía parar de rir.
Como o bo samaritano, expliqueille como debía de facer para limpar ben. El quedou asombrado e foi entón cando comprendeu para que estaba o escurridor enriba do caldeiro de auga. Comprendeu para que estaba, pero non o sabía usar. Intentaba escurrir a auga, pero ca forza envorcába o caldeiro e había que volver a comezar de novo a absorber.
Era desesperante, pero simpático.
El sempre dicía que algún día aprendería e sería unha verdadeira ama de casa e que a súa nai algún día estaría encantada de ver todo o que aprendeu en Aveiro.
¡Ánimo Andrea!
6 comentarios:
no sé si reirme por la escena o llorar por las saudades...
aun me sigue sorprendiendo esta historia: Grande Andrea!!!!(o Andrea quente)
Alfinal se transformo en una autentica maruja,limpiando la mirilla encuanto escuchaba ruidos en la escalera y llenado su cuarto de polvos de talco...jeje
nunca me cansaré de oir/leer esta anécdota...
pero Ra non sabías que a fregona e un invento español? igual que o chupa chups jaja! todos os nosos grandes inventos consisten en meterlle un pao as cousas. Un bico primi
non estaba tan mal o deste chaval antes si que se fregaba ben,preguntalle a tua abuela ,de rodillas e con rascon,e recolliase a agua con un trapo e retorciase,cheiraba a lejia que non vexas e as rodillas ,non che conto.
SILVIA,te hecho de menos.
ay!!! rmvp, me haces llorar!!!!! menos mal que hay alguien que me quiere en esa familia... :)
abre un blog!!!
bicos italianos
Publicar un comentario