Seguro de vida

O que non me pase min, non lle pasa a ninguén.
Vale, xa sei que me repito no comezo dunha historia, pero é que é verdade.

Un día tiven que ir facer o banking, que é levar os cartos gañados no restaurante o día anterior ó Post Office (Correos). Para aclarárvolo: neste país podes facer de todo tanto nos Post Office como nas bibliotecas. Valen tanto para un roto coma para un descosido. Poslle un posto de hamburguesas e xa non fai falta saír de alí.

Despois de facer a miña correspondente cola (un dos deportes nacionais xunto co fútbol, o rugbi, o críquet e queixarse), dirixinme a unha das ventanillas para que me contaran os cartos. Tiven a mala sorte de que me tocara un señor de orixe paquistaní (unha das nacionalidades que odio, xunto con españois, italianos, polacos, indios, chineses, xaponeses e negros en xeral).
Nesta ocasión, o home portouse ben e fixo o banking bastante rápido.

Chegou entón o momento clave.
Mentres me mostraba un papel que dicía Life insurance (seguro de vida), con cara seria e con ton de predicador estadounidense, preguntoume:

-¿Canto custa a túa vida? (¡Atención á pregunta de quinto de filosofía!)

Eu intentei escaquearme de forma educada, pero non houbo forma.

-Non, non marches. ¿Dime, canto custa a túa vida?, insistiu o paquistaní.
-Moito. Non hai cartos para pagala, contestei eu.

O seguro de vida que me pretendía vender está destinado a persoas de entre 25 e 55 anos. O señor viume co disfraz de manager e debeu pensar que eu era máis vello.

-¿Cantos anos tes?, preguntoume.
-24, dixen eu.
-Ok, digamos que tes 25.

A ver señor, díxenlle que teño 24, non 25, pensei mentres intentaba aguantar a risa.

-¿Es fumador?, continuou el.
-Non, respondín.
-Pois con 25 anos (¡que teño 24!, pensei), e non sendo fumador, por só cinco libras ó mes tes un seguro de vida por se morres (¡que bo rollo!). O meu compañeiro que está alá atrás pódeche dar máis información.

Eu díxenlle que si como ós parvos, collín o papel e intentei marchar.
Pero adiviñade, ¿quen estaba xusto detrás de min cando me din a volta disposto a explicarme todo e máis sobre os seguros de vida?

Pois estaba o seu compañeiro (tamén paquistaní, ou indio, ou daquela zona) Jitendra Mehta-Product Specialist (nome e cargo reais), ca súa tarxeta, listo para darme todo luxo de detalles.

Comeza o cuestionario:

-¿Cantos anos tes? (Xa estamos outra vez ca mesma historia).
-24, dixen eu farto da preguntiña.
-Ok, digamos que tes 25, ¿vale?
-Vale (se eles queren que teña 25, teño 25 y sanseacabó).
- ¿Es fumador? (Por favor, que se salte esas preguntas)
-Non
-¿Sabías que por só cinco libras ó mes bla, bla, bla, bla, bla...? (Claro que o sei).
-Si, pero non estou interesado, gracias.
-Pero espera. ¿Es residente no Reino Unido?
-Non.
-¿Está a túa familia aquí?
-Non.
-¿Vai vir algún familiar teu vivir aquí proximamente?
-Non.
-¿Mándaslle cartos os teus familiares?
-Non. (¡Que non son paki, nin negro, nin sudaca, nin polaco, coño! Que conste que teño amiguetes de todos eses orixes e razas. Eu dígoo con cariño).

Ante tanta resposta negativa, Jitendra Mehta- Product Specialist quedou fóra de xogo e só puido gardar silencio sen saber como continuar.
Aí chegou a miña oportunidade para escaquearme, así que díxenlle:

-I think I’m not the target of this offer. Sorry.

E non lle quedou máis remedio que deixarme marchar.

Ramón 1 - 0 Jitendra Mehta-Product Specialist
Todo isto pásame por levar pintas de inglés con camisa e pantalón de vestir. Se fora con tenis e pintas de turista, seguro que era máis feliz.

Mala pronunciación

Que importante é aprender a pronunciar ben un idioma e non só memorizar palabras a reo.
Sobre todo se nos referimos ó inglés, no que se comen letras cando falan e pronuncian unha mesma vocal de varias formas segundo vaia acompañado de unha ou outra letra.

Desde fai un par de meses temos un novo General Manager en La Tasca (Joe, de orixe irlandés, pero criado en Londres). Eu méxome de risa con el, cos seus xestos, ca súa ironía e os seus vaciles. Un personaje en toda regra que ten que disfrazarse de xefe unhas horas ó día para gañar o soldo.
O pobre moito español non sabe (ou iso creo) e, por suposto, o pouco que sabe non o pronuncia moi ben.
Unha das poucas cousas que sabe dicir en castelán (ademais dos pratos e bebidas) é ‘por favor’. Pero, seguindo a regra do inglés británico de non pronunciar a –r en final de palabra, el pronuncia ‘po favó’ cun marcado British accent.
Un día estabamos os dous na oficina falando de todo e nada cando el me solta un dos seus ‘po favó’. Xa sabedes que a min gústame corrixir máis que a un tonto un lapis, así que ese día non me resistín e díxenlle:

-Joe, in Spanish we don’t eat the ars. (Traducción para Rosa: Joe, en español non comemos as erres).

El miroume estrañado, como se non me entendera.

-We don’t eat the ars!, repetín eu a modiño.

Pero el continuaba ca súa cara de incredulidade, así que expliqueillo:

-You always say ‘po favó’ instead of ‘por favor’

El, entón, respirou aliviado e díxome:

-Ah, I understood you don’t eat the arse! That’s very personal, Ramón! (Rosa: Ah, entendinche que vós non vos comedes o cu. Iso é algo moi persoal, Ramón).

Para que vexades que unha soa letra e unha mala pronunciación poden cambiar completamente o sentido dunha frase.

N91

Non tódalas liñas de autobús en Londres son tan cutres coma a N29.
Existe tamén a N91 (que non é que sexa o colmo do glamour, nin moito menos), pero no que de vez en cando pasan cousas boas (algo impensable na N29).

É unha parvada, pero alguén que te faga sorrir ás tres e pico da mañá en Londres, co frío que facía e despois dunha longa xornada de traballo, ben merece un pequeno oco neste blog.

O autobús ía cheo, como é típico nunha fin de semana, e eu ía na parte de riba.
Unha parella (el branco, ela de orixe indio) subiu ó piso superior, pero tiveron que quedar de pé xa que tódolos asentos estaban ocupados.

Despois duns cantos bicos e arrumacos a rapaza soltou ó mozo e, dirixíndose á audiencia cun bonito sorriso e unha voz moi aguda, berrou:

-Hello, guys! Today is my birthday and I want to celebrate it with all of you! Anybody wants a chocolate?
E púxose a pasear polo autobús repartindo bombóns mentres o seu mozo (ou amante, ou irmán adoptivo con moito dereito a roce) miraba para ela sorrindo e os pasaxeiros lle desexaban un Happy birthday!

Feliz aniversario, anglo-india descoñecida que me fixo sorrir.