Mala pronunciación

Que importante é aprender a pronunciar ben un idioma e non só memorizar palabras a reo.
Sobre todo se nos referimos ó inglés, no que se comen letras cando falan e pronuncian unha mesma vocal de varias formas segundo vaia acompañado de unha ou outra letra.

Desde fai un par de meses temos un novo General Manager en La Tasca (Joe, de orixe irlandés, pero criado en Londres). Eu méxome de risa con el, cos seus xestos, ca súa ironía e os seus vaciles. Un personaje en toda regra que ten que disfrazarse de xefe unhas horas ó día para gañar o soldo.
O pobre moito español non sabe (ou iso creo) e, por suposto, o pouco que sabe non o pronuncia moi ben.
Unha das poucas cousas que sabe dicir en castelán (ademais dos pratos e bebidas) é ‘por favor’. Pero, seguindo a regra do inglés británico de non pronunciar a –r en final de palabra, el pronuncia ‘po favó’ cun marcado British accent.
Un día estabamos os dous na oficina falando de todo e nada cando el me solta un dos seus ‘po favó’. Xa sabedes que a min gústame corrixir máis que a un tonto un lapis, así que ese día non me resistín e díxenlle:

-Joe, in Spanish we don’t eat the ars. (Traducción para Rosa: Joe, en español non comemos as erres).

El miroume estrañado, como se non me entendera.

-We don’t eat the ars!, repetín eu a modiño.

Pero el continuaba ca súa cara de incredulidade, así que expliqueillo:

-You always say ‘po favó’ instead of ‘por favor’

El, entón, respirou aliviado e díxome:

-Ah, I understood you don’t eat the arse! That’s very personal, Ramón! (Rosa: Ah, entendinche que vós non vos comedes o cu. Iso é algo moi persoal, Ramón).

Para que vexades que unha soa letra e unha mala pronunciación poden cambiar completamente o sentido dunha frase.