Seguro de vida

O que non me pase min, non lle pasa a ninguén.
Vale, xa sei que me repito no comezo dunha historia, pero é que é verdade.

Un día tiven que ir facer o banking, que é levar os cartos gañados no restaurante o día anterior ó Post Office (Correos). Para aclarárvolo: neste país podes facer de todo tanto nos Post Office como nas bibliotecas. Valen tanto para un roto coma para un descosido. Poslle un posto de hamburguesas e xa non fai falta saír de alí.

Despois de facer a miña correspondente cola (un dos deportes nacionais xunto co fútbol, o rugbi, o críquet e queixarse), dirixinme a unha das ventanillas para que me contaran os cartos. Tiven a mala sorte de que me tocara un señor de orixe paquistaní (unha das nacionalidades que odio, xunto con españois, italianos, polacos, indios, chineses, xaponeses e negros en xeral).
Nesta ocasión, o home portouse ben e fixo o banking bastante rápido.

Chegou entón o momento clave.
Mentres me mostraba un papel que dicía Life insurance (seguro de vida), con cara seria e con ton de predicador estadounidense, preguntoume:

-¿Canto custa a túa vida? (¡Atención á pregunta de quinto de filosofía!)

Eu intentei escaquearme de forma educada, pero non houbo forma.

-Non, non marches. ¿Dime, canto custa a túa vida?, insistiu o paquistaní.
-Moito. Non hai cartos para pagala, contestei eu.

O seguro de vida que me pretendía vender está destinado a persoas de entre 25 e 55 anos. O señor viume co disfraz de manager e debeu pensar que eu era máis vello.

-¿Cantos anos tes?, preguntoume.
-24, dixen eu.
-Ok, digamos que tes 25.

A ver señor, díxenlle que teño 24, non 25, pensei mentres intentaba aguantar a risa.

-¿Es fumador?, continuou el.
-Non, respondín.
-Pois con 25 anos (¡que teño 24!, pensei), e non sendo fumador, por só cinco libras ó mes tes un seguro de vida por se morres (¡que bo rollo!). O meu compañeiro que está alá atrás pódeche dar máis información.

Eu díxenlle que si como ós parvos, collín o papel e intentei marchar.
Pero adiviñade, ¿quen estaba xusto detrás de min cando me din a volta disposto a explicarme todo e máis sobre os seguros de vida?

Pois estaba o seu compañeiro (tamén paquistaní, ou indio, ou daquela zona) Jitendra Mehta-Product Specialist (nome e cargo reais), ca súa tarxeta, listo para darme todo luxo de detalles.

Comeza o cuestionario:

-¿Cantos anos tes? (Xa estamos outra vez ca mesma historia).
-24, dixen eu farto da preguntiña.
-Ok, digamos que tes 25, ¿vale?
-Vale (se eles queren que teña 25, teño 25 y sanseacabó).
- ¿Es fumador? (Por favor, que se salte esas preguntas)
-Non
-¿Sabías que por só cinco libras ó mes bla, bla, bla, bla, bla...? (Claro que o sei).
-Si, pero non estou interesado, gracias.
-Pero espera. ¿Es residente no Reino Unido?
-Non.
-¿Está a túa familia aquí?
-Non.
-¿Vai vir algún familiar teu vivir aquí proximamente?
-Non.
-¿Mándaslle cartos os teus familiares?
-Non. (¡Que non son paki, nin negro, nin sudaca, nin polaco, coño! Que conste que teño amiguetes de todos eses orixes e razas. Eu dígoo con cariño).

Ante tanta resposta negativa, Jitendra Mehta- Product Specialist quedou fóra de xogo e só puido gardar silencio sen saber como continuar.
Aí chegou a miña oportunidade para escaquearme, así que díxenlle:

-I think I’m not the target of this offer. Sorry.

E non lle quedou máis remedio que deixarme marchar.

Ramón 1 - 0 Jitendra Mehta-Product Specialist
Todo isto pásame por levar pintas de inglés con camisa e pantalón de vestir. Se fora con tenis e pintas de turista, seguro que era máis feliz.