Veo, veo

Ía eu unha vez no autobús dende Santiago a Carballo -se non lembro mal- e diante miña ían unha neniña duns sete anos e a súa avoa.
A nena non paraba de preguntarlle á nana se xogaban a algo. Xogaron a todo canto podía xogar nun autobús, ata que se lles ocorreu xogar ó veo, veo.
Despois de varias partidas nas que eu mentalmente tamén participaba, tocoulle o turno á avoa:
-Veo, veo.
-¿Qué ves?
-Una cosita
-¿Y qué cosita es?
-Empieza por la D...

Supoñíase que eran cousas que tiñan que estar vendo.
A nena comezou a dicir palabras:
-Dedo, dunas, diente, distancia...

Dicía todo o que vía ou o que se lle viña á imaxinación.
De repente a rapaciña di:
-¡Dilatado!

A avoa quedou abraiada e eu comecei a rir sen parar.
¿Onde aprendera a nena esa palabra?
Eu á súa idade non sabía o que era dilatarse.
Pero sobre todo, ¿onde vira a nena algo dilatado naquel autobús?
¿Mirou debaixo da saia da avoa ou qué?
Non o entendín e fun o resto da viaxe ríndome só.

Os nenos de hoxe en día saben cousas que nós non sabemos que saben.