N29 V (25 pounds)

Xa botabades de menos as aventuras do N29, ¿non si?

Isto pasou uns días atrás. Era unha viaxe normal na liña máis anecdótica de Londres despois dunha xornada de traballo, cando unha parada antes da estación de metro de Turnpike Lane sóbense dous rapaces (un italiano e un español) e unha rapaza (española).

Antes de nada quérovos explicar, para os que non o saibades, que a estación de Turnpike Lane é a anterior a Wood Green (onde eu vivo). En realidade, a miña casa fica a medio camiño entre as dúas estacións. Para que vos fagades unha idea, Turnpike Lane sería Santiago, Wood Green sería A Coruña, e a miña casa está en Laxe. ¿Entendido así? Entre ámbalas dúas debe haber uns 500 metros, un paseo que se fai perfectamente nuns dez minutos camiñando.

Pois o trío en cuestión, montouse xusto antes de Turnpike Lane falando das súas cousas, entre outras, que ían parar pouco despois de Wood Green. Se o fixeran andando, levaríalles un cuarto de hora. Pero esa noite decidiran coller o autobús. Mal feito.
Xusto na parada seguinte, ou sexa Turnpike Lane tube station, subiron tres revisores para comprobar os billetes do persoal. Normalmente, encántame ese momento porque os negros vense negros (vala a redundancia) para buscar unha escusa para non pagar.
Pero ese día non lle tocou ós meus amigos africanos e caribeños, senón ó trío que acababa de entrar.
A rapaza, María (sóubeno porque non paraban de repetir o seu nome), rapidamente díxolle ó rapaz español:
-Tío, yo no cliqué cuando entré. ¿Y tú?

Non. El tampouco clicou, quixen dicirlles eu, mentres facía que lía un libro.

-Tío, qué fuerte, que yo no cliqué y nos han pillado, insistiu María.
Aí debeu ser o momento no que se me escapou o primeiro sorriso.

Entón, un dos revisores acercouse a eles, pediulles as Oyter (abono transporte) e comprobou que, efectivamente, non clicaran.

-The fine is gonna be ....(barullo do autobús) five pounds, dixo o revisor tranquilamente.
-What!?!?!?! Five pounds!!!!!!!, berrou María indignada e sorprendida.
-No, no, no, respondeu o revisor. María suspirou tranquila por medio segundo. I said twenty five pounds, dixo o home, remarcando a palabra twenty.

Nese momento a María caéuselle o mundo enriba e a min creo que se me escapou unha gargallada. A rapaza tiña que pagar 25 libras por unha viaxe que normalmente custa 90 peniques e que ben se podía facer a pé. Pero por preguiceiros, mangoleteiros e demais sinónimos de vago, tiveron que pagar o que normalmente pagarían por un mes.

-¿Tú tienes suelto, tío? ¡Qué fuerte! No sé si tendré suficiente, dicíalle María ó seu amigo. Tengo un billete de diez y uno... dos... tres... cincuenta... cuatro...veinte...treinta... ¿Me dejas 70 peniques? ¡Qué fuerte, tío! Yo lo flipo. Y así son cinco...
E vai e dállos ó revisor.
Por se non fixestes as contas, María deulle quince libras. El, obviamente, deuse conta e díxolle:
-And another one like this, dixo o señor mentres ondeaba o billete de dez libras que ela lle dera.
-Another one?!?!?!, berrou ela estrañada como se a pillara por sorpresa.
-Yes. It’s 25 pounds, please!, repetiu o señor.
Ela, resignada, tivo que admitir que iso de facerse a parva non colaba e deulle outro dos billetes alaranxados ó revisor.

María and friends probablemente gastaron máis en multas que en festa esa noite.
Seguro que a próxima vez preferirán ir no coche de San Fernando, e así, de paso, fan algo de exercicio e dálles o airiño da xeada, que iso sempre vén ben.