Encerrado

Se me coñecedes mínimamente sabedes que o que me pasa a min non lle pasa a ninguén. Que teño historias abondo para escribir un libro. A última foi esta:

O venres pasado eu estaba só no piso, en Madrid, xa que as miñas compañeiras saíran de festa ou non sei que. De repente lembreime de que na terraza tiña roupa tendida que tiña que recoller, así que levantei a persiana, abrín a porta e, como facía moito frío, non se me ocorreu outra cousa que pechala para que a casa non se enfriara.
No momento en que escoitei como a porta se pechaba unha voz no meu interior dixo: oh, oh!
¡Acababa de quedar 'encerrado' na terraza! ¡Non o podía crer!
Eran as 12.30 da noite, eu só tiña un pixama posto, o móbil dentro e con moito frío fóra.
Díxenme a min mesmo: Pensa, Ramón...
Así que pensei.
¿Saltar? Non, era moi alto
¿Pasar á terraza dos veciños? Non, tiña que molestalos e non poderían abrirme a porta da casa
¿Chamar ás miñas compañeiras? Non, o móbil estaba dentro
¿Esperar a que elas viñeran? Non, morrería de frío
¿Rompe-lo cristal? Si, esa era a mellor forma aínda que despois o tivese que pagar.

Pero como a intelixencia dos humanos se agudiza cando está en situacións límite (e esta era unha delas, asegúrovolo) pensei: A ver... cando queres limpa-los cristais podes saca-las ventanas, así que esta porta tamén se debe poder mover.
Aí comezou a miña particular loita ca porta da terraza. Para riba, para abaixo, forte, con maña... Pero nada.

Estaba a piques de rompe-lo cristal cando me dixen: Veña, unha última oportunidade, Ramón.
Así que volvín a intentalo e tacháaaaaaaaaaaaaan!!! A porta abriuse!! Non o podía crer!

Non o pensei dúas veces. Entrei, pechei a porta e prometinme a min mesmo que nunca máis ía ir á terraza cando estivese eu só na casa.