13 de noviembre de 2007

Propina

O día 12 de outubro (nada que festexar) estabamos Julita e eu na Habana dispostos a coñecer un pouco máis desa cidade. Pero tras pasa-la mañá na piscina como cada día, a miña irmá pediume que quedáramos no hotel porque ela encontrábase mal.
Antes disto pedíramos algo para comer (como podedes ver na foto de abaixo) mentres disfrutábamos do clima cubano.
Julita marchou para o noso cuarto e eu quedei só.

Cando acabei de comer, pedinlle ó camareiro que me trouxera a conta, e depois dun certo tempo (o ritmo cubano é unhas dez veces máis lento que o español e unhas vinte veces máis que o galego) chegou con ela.

Creo recordar que eran uns 12.80 CUC (peso cubano convertible), así que o troco eran 7.20 (un billete de 5 CUC, dúas moedas de 1 CUC e outras dúas de 10 centavos).
O camarareiro, moi amable el, tróuxomo xunto ca factura e unha carpetiña.

En Cuba e moi típico deixar propina. Déixase propina en todo, mesmo se che rouban hai que deixar propina. É algo fóra do normal.

Como ía dicindo, o camareiro tróuxome o troco e quedou ó meu lado de pé esperando.
Eu pensei:
-¡Que morro ten! Se quero déixolle propina, pero que non me presione esperando á miña beira.

Pero aínda pensando isto, dinlle os 20 centavos.

Ó camareiro debeulle parecer pouco porque continuou de pé o meu lado, así que eu dinlle tamén as dúas moedas de 1 CUC mentres dicía, con xesto de opulencia:
-Quédese con esto también.

O camareiro cubano estábase a facer de ouro. Déralle 2.20 CUC, que para el era como para nós ter uns 50 euros, así que estaba encantado.

Despois de coller a propina, e só despois, espetoume:
-Señor, yo sólo quería la carpetita.

¡Caín para atrás!
Eu dándolle propinas e el, sen dicir nada, colléndoas mentres esperaba pola dichosa carpetiña.
Se non me chega a dicir nada acabaríalle dando o billete de 5 CUC, e xa case me sairía máis cara a propina que a propia comida.

Despois de pasarme isto fun correndo ó noso cuarto contarllo a Julita mentres ela agonizaba.

A xente non ten corazón. Venme cara de parvo e aprovéitanse de min.

1 comentario:

Anónimo dijo...

AL FIN UNA HISTORIETA TUYA!!!!!!
ROBER Y YO NOS ESTAMOS DESCOJONANDO EN EL AULA NET!!!!
CIAO AMORE