N29 I (Ligando)

Antes de comezar ca historia vouvos explicar o que significa N29.
Ese é o número dun dos autobuses nocturnos que podo coller para volver a casa cando saio de festa ou cando traballo ata moi tarde.
Durante o día chámase simplemente 29 e parece ser que é unha das liñas de urbanos máis perigosas de Londres. O N29, que adquire a N de night entre as 12 da noite e as 6 da mañá, destaca por ser un autobús alargado, polo que chama a atención entre os típicos autobuses londinienses de dous andares. A súa ruta vai de Trafalgar Square a Wood Green (onde eu vivo) ou en ocasións continúa ata Enfield.

Xa estamos todos presentados.
Pois para comezar cas aventuras do N29 imos facelo ca única historia positiva que me pasou nese medio de transporte no que se xunta o melloriño de cada casa.

Volvía eu ás tantas da mañá no N29 despois de celebra-lo meu aniversario (que para o que non me felicitastes lémbrovos que foi o 10 de maio), despois de perderme por Londres porque non sabía onde estaba a parada de autobús debido á grande cantidade de alcohol que o meu corpo inxerira. De súpeto, escoito falar español no autobús. Eu ía sentado, xusto detrás do asento do conductor (lembrade que aquí está na dereita), no lado do corredor e estaba intentando durmir. Á miña dereita, no asento que estaba xunto á fiestra había unha rapaza italiana.
Como estaba dicindo, escoitei falar español a un grupiño que estaba de pé no corredor, un pouco máis atrás, así que puxen a orella mentres intentaba durmir.
Polo que dixeron, eran dúas rapazas, unha de Asturias e outra da Coruña, de 20 e 21 anos, que polo visto coñeceron a un rapaz arxentino mentres esperaban polo bus e pasaron todo o tempo falando do bonito que era o acento del. Despois de tontear durante uns vinte minutos e tirarse piropos os uns ós outros e os outros ós uns, o rapaz baixou do bus.

Aquí chega a parte interesante.
As dúas rapazas, ó pouco tempo de marchar o seu novo amigo, comezaron a falar entre elas de algo que lles encanta ás nenas: da persoa que non está presente.
Deixaron ó arxentino polas nubes. Só dicían cousas boas del. Facían comentarios curtos do tipo: qué guapo es; está bueno, eh!, etc. Mentres, eu seguía cos ollos pechados.
Pasou un anaquiño e abrín os ollos. De repente escoito:
-¡Acaba de abrir los ojos!
-¿Qué tal está?
Aí dinme conta de que non falaban do arxentino.
Noto que unha delas vén ata o meu lado disimuladamente e, como se eu non lle entendera, di:
-¡Está muy bueno!

Xusto na seguinte parada baixou a italiana que estaba ó meu lado, así que eu púxenme no seu sitio e inclineime cara a esquerda en dirección as rapazas.
Era o momento de atacar. Se non o facía nese momento, non o facía nunca.
Xirei un pouco a cabeza e con cara de durmido díxenlles:
-¡Hola!
-¿Hablas español?, preguntaron elas medio sorprendidas e medio avergonzadas.
-Sí, soy gallego, contestei.

Mentres eu lles estaba a dar este importante dato da miña vida, a porta do autobús abriuse. Era a súa parada.
Elas, xa na rúa, mirando para min con cara de pena, dixeron:
-¡Jo, demasiado tarde! Lo siento.
E as portas do N29 pecháronse.

Mi gozo en un pozo.


Teño que dicir ó meu favor que ese día estaba realmente guapo polo que non me estraña nada ese éxito. O que me estraña é que non tivese máis.
Algún día tíñame que pasar algo bo para contar no meu blog, ¿non?