Un ano

Hoxe fai un ano que aterrei en Londres.
Hai 365 días (366 porque foi ano bisesto), un avión da compañía Clickair chegaba ó aeroporto de Heathrow procedente de A Coruña ás once e algo da mañá.
Ese día comezaba a miña aventura londiniense, inglesa, británica.
Unha maleta con vinte quilos xustiños, unha mochila a piques de rebentar, un abrigo e o ordenador desde o que escribo esta historia eran a miña única compañía ata que Alexia chegase tres meses e medio despois.
Aqueles primeiros días que pasaban tan a modiño, nos que un día sen conseguir traballo parecía un mes; aqueles nos que me pasaba o tempo dicíndome: veña, entra e dálles o teu curriculum, non teñas medo; nos que Hello, I’m looking for a job. Can I leave my CV? era todo o que dicía.
Ó cuarto día (que para min era como o cuarto mes) por fin me chamaron e conseguín un traballo. Desde entón, os días, as semanas e os meses comezaron a pasar máis lixeiros.
As aventuras e anécdotas comezaron a acontecer: evacuación por un suposto incendio no hotel no que traballaba, un arresto enfronte da miña casa con espectáculo incluído, evacuación na biblioteca por ameaza de bomba, unha rapaza que pillou ó mozo con outra no hotel e veumo contar chorando coma se eu fora o seu psicólogo, un derrape en plan película no medio da noite, unha negra ás tantas da mañá chorando e berrando espida na rúa, un cliente do hotel pillado mexando no cubo do lixo da cociña, numerosas escenas con borrachos, uns adolescentes negros intentando colarse no autobús e, despois de que o conductor os pillara, comezar a tirar pedras e ter que fuxir porque pensabamos que eran disparos...
Podería contar milleiros de anécdotas que me pasaron.

Nestes doce meses pisei por primeira vez unha comisaría, fun por vez primeira de reenganche a traballar (cousa que nunca máis vou facer), pasei o meu primeiro Nadal e verán sen ir a casa (cousas que tamén intentarei que nunca máis se repitan), celebrei a victoria de España en Piccadilly, a de Zapatero traballando no hotel e viaxei por medio país.

Unha boa definición de Londres podería ser a que Alexia escribiu nun sms o día no meu aniversario: é a cidade na que me fixen racista (a todos os que viven aquí pásalles, sen excepción), no que a luz non me deixaba durmir (neste país non existen as persianas), no que me gustou fumar (isto merécese unha historia aparte no blog) e no que cheguei a ser Assistant Manager (aínda me sigo preguntando como fixen para conseguilo).

Londres é unha cidade na que case todo está permitido.
Na que nada é raro. Na que nada é normal.
A cidade na que máis veces chorei, pero tamén na que máis feliz son.
A cidade na que volvín a ver a Sifra, na que fun veciño de Alexia, na que me encontrei por casualidade con David no metro, na que Julita, Susi e Noelia case se lles derrete o xeado, na que unha vez máis me reunín con Joana e Florian e na que intentei buscar a Elva ca axuda de María, Rocío e Antía.
Unha cidade na que, aínda levando unha vida moi rutinaria e sinxela e non comprender a metade das cousas, cada día é diferente.

Xa faltan poucos meses para deixar esta aventura atrás. Non sei se o resultado despois de todo este tempo será bo, pero si o recordo. Ese recordo farame chorar cando bote a vista atrás. Chorar tanto como chorei en Londres e como nunca chorei antes (xa sabedes que eu nunca choro). Londres será, despois dos meus queridos Laxe e Aveiro, a miña casa.

30th October 2008: One year in London. Happy birthday to me!