No metro

Cada día perdo unha hora ou máis no metro para ir a clase. Sí, tamén vou no cercanías, pero o metro dalle un toque urbán, cosmopolita, de cidade a esta historia.
Realmente alí hai unha cidade paralela cas súas historias e anécdotas.

O único bo que ten o metro é o calor que fai alí sempre. Isto no inverno , claro, porque no verán é asfixiante entrar alí. Pero cando fai moito frío fóra vas correndo ata a boca e cando chegas sínteste como cando entras na túa casiña e está a calefacción posta.

Da gusto chegar alí o luns ás 8.00h. da mañá, cheo de sono, con todo un día por diante de clases e ver que está completamente cheo. Pero cando digo cheo non podedes imaxinar como é aquelo. A xente entra a presión. Hai que empurrar para que en cada estación poida entrar unha ou dúas persoas máis.
É neses momentos cando podes ver as mellores cousas do ser humano.
Escoitas as conversas que hai, podes cheirar o alento de medio Madrid, escoitar a música que a xente oe, ler as noticias gracias ós xornais que teñen e mesmo chegar a intimar con alguén.
Si, señores, porque en hora punta o metro convírtese nun lugar erótico. Non sabes quen te está tocando nin a quen tocas (sen querer, claro), pero sintes mans, pernas, cús e outras cousas. Evidentemente inténtaste apartar, pero o movemento do metro fai que unha e outra vez volvas a ter contacto con persoas diferentes.
¿Iso considérase promiscuidade ou engano en caso de ter parella?

Outra cousa curiosa do metro son as miradas.
O mellor é levar sempre contigo algo de música ou algo para ler. Pero se non podes comeza o xogo de miradas, porque, claro, ¿a onde miras se non tes nada que facer? Podes mirar ó chan, ó teito ou ós mapas de metro, pero, claro, iso aburre.
Entón miras á xente.
É incrible a xente tan rara que hai alí: a rumana sen brazos e con seis fillos que non ten nada para comer e fala fatal español, o grupo de ecuatorianos que tocan unha música preciosa e que rezas para que non entren no teu vagón para non ter que darlles unha esmola, a xente que viste rara e que se a ves na rúa non dubidas en esquivala, as vellas que van divinas de la muerte ós touros ou os executivos que saen de traballar.
É moi curioso e entretido observar á xente. Pero, obviamente, ti tamén es observado. A veces esa mirada que che botan non é só de curiosidade ou de non-teño-a-onde-mirar. Non. É unha mirada lasciva, que te busca.
¿Cantos amores (ou só puro vicio) sairían do metro do que comezou só sendo un xogo de miradas?