Un boli, un moco e un sandwich

Non son máis tonto porque non me fixeron.
Vós que me coñecedes sabedes que son unha persoa moi propensa a quedar mal e a facer todo mal.
Hai dous días, o luns, tiven un deses días nos que varias cousas me saíron mal ou quedei mal.
Ningunha delas foi grave, pero fastidian. Cóntovos:

Estaba eu nunha clase e necesitaba un boli porque non tiña, así que chamei a unha chavala que case non coñecía a pensaba que se chamaba América. Chameina e ela extrañada prestoume o boli. Máis tarde dinme conta de que quen se chamaba América era a súa amiga, non ela.
Bo, un pequeno erro sen importancia.

Nesa mesma clase, pero máis tarde, viñéronme as ganas de espirrar. Rápidamente saquei un kleenex e espirrei. Uns minutos máis tarde toquei algo extrano na miña chaqueta. Pensei:
- ¿Que é isto?
Miro e vexo que calculara mal co kleenex. ¡Era un moco! Non cheguei a tempo á hora de espirrar e o moco, en vez de estar no kleenex, estaba na miña solapa, como se fose un pin ou unha chapa. Por sorte eu estaba na última fila e creo que ninguén se deu conta. Ou iso espero.

Pasou o día, pasou a romería.
Pola tarde tiven outra clase e cando acabou, como estaba morto de fame, fun á máquina para comprar un sandwich. Era unha destas máquinas xiratorias nas que tes que escolle-lo producto e o oco queda vacío cando sae. Pois adiviñade o que me pasou a min. ¡Correcto! Escollín un deses ocos que estaba vacío, así que paguei 1,15€ por un pouco de aire, de espacio valeiro.
O peor de todo é que non é a primeira vez que me pasa. Xa é a segunda vez que puiden degustar o aire fresco da máquina da universidade. Acabei o día cabreado e con máis fame aínda.

Para colmo, cando vou para casa encóntrome con que o metro está avariado xusto na parte pola que eu teño que pasar, así que con filosofía díxenme:
- Bo, Ramón, desfruta do paseo por Madrid.
Pasei por Atocha, de aí á Porta do Sol, logo a Príncipe de Vergara (pasando polo Retiro) e, por fin, a Artilleros. Iso si, todo baixo terra. O que normalmente me leva unha hora escasa, levoume máis de hora e media.

Cheguei a casa e fun durmir. Era o mellor que podía facer para esquece-lo día.