Mortadela e atún

O meu nariz é como un pequeno baul. Nel podo gardar pequenas cousas.

Un día, cando aínda estaba no Seminario, tíñamos de merenda un deses bocadillos tan ricos de mortadela. Teño que explicar que os bocadillos estaban feitos de pan e dúas lonchas (contadas) de mortadela barata e asquerosa. Todo un manxar, vamos.
Eu, como sempre, collín o meu bocadillo e comino. Un anaco máis tarde sentín no nariz unha grande molestia. Unha dor na parte alta do nariz. Como se tivera un moco enorme. Soeime e soeime ata que saíu. Mirei rápidamente o pañuelo e vin algo como sangre. Pero despois volvín a mirar e resulta que era un anaco de mortadela, que en vez de ir da boca para a gorxa foi da boca para o nariz. ¿Como? Non sei.

Algo semellante pasoume uns anos despois en Madrid. Comín, como sempre, o meu prato favorito: espaguettis con atún. Volvín a ter esa dor no nariz como outrora. Xa nin me lembraba daquela anécdota ca mortadela. Soeime e soeime outra vez. Esperaba atoparme co moco máis grande da historia. Pero non. ¡Era un anaquiño de atún! ¿Como chegou o atún ata o nariz?

Non puiden parar de rir o día que me pasou. ¿Qué será o próximo? ¿Unha pataca? ¿Un anaco de carne? Espero ansioso ese día.