Coches de choque

Sitúovos: estabamos a miña irmá Julita e eu na Warner Bross hai uns días.
Era o primeiro día da tempada, non había case ninguén no parque e por iso podíamos ir en tódalas atraccións cantas veces quixéramos.
Xa de noite decidimos ir ós coches de choque porque estabamos fartos de tanta montaña rusa. Había pouca xente. Pero esa pouca xente era un grupo de entre 10 e 15 adolescentes xitanos.
Xa os xitanos son difíciles de levar, pero se aínda por riba son un grupo de nenos adolescentes...

Entramos nos coche de choque Julita, eu e uns 8 xitanos.
Comeza a atracción.
Sen querer, o primeiro que fago é chocar contra o cabecilla do grupo, o que tiña máis pinta de malo.
Choquei e díxome:
-¡Uy, la cagaste!

Eu pensei: mira neno, tedes que vir todos vós xuntos e mailos vosos irmáns maiores para darme medo.
Pero, ¿e se viñan?

O cabecilla, despois do choque, berroulle ós outros:
-¡¡¡A por el payo!!!

¡Tódolos xitanos viñan a por min!

Eu facíame o tonto, como se non me dese conta, pero chegábanme golpes por tódos lados. Era imposible non darse conta de que todos me estaban atacando e non precisamente con suavidade e con boa cara.
A situación era como nos debuxos animados: Julita diante, eu detrás dela e 10 adolescentes xitanos detrás de min en manada.

Cansáronse de darme golpes por todas partes. Por fin, despois de dous minutos eternos pitou a serea e fuxín dalí.
Eles, aínda que foran un grupo grande, non me daban moito medo, pero a ver se tiñan ós irmáns por aí e...
Xa sabedes que entre os xitanos iso da honra familiar e racial é moi importante para eles. Tiña medo de que me estivesen esperando todos na saída.
De aí si que non me salvaba ninguén.

Imaxinádeo: Saio da Warner Bross e un grupo de uns 50 xitanos estame esperando para dar unha malleira. Botan a correr e berran:
-¡¡¡A por el payo!!!