Lost in translation

Bonita película. Disque. Porque eu non a vin.

O tema que quero tratar é a pena que pode chegar a dar un cando non sabe fala-la lingua do país no que vive.
Iso pásame a min.
A diario.
Éche o que ten traballar de cara ó público.
Eu intento que un sorriso responda a tódalas preguntas, pero nada, chico.

A última anécdota ocorreu hai uns días.
Tres rapazas viñeron ó bar cando xa estaba a cociña pechada. Preguntáronme (ou polo menos iso entendín) se chegaban a tempo para comer, pero eu, cuns vinte sorrys no medio, díxenlles que xa era too late (que significa, Rosa, demasiado tarde).
Logo disto, fixéranme outra pregunta da que só entendín a palabra chip (pataca frita). E eu, seguindo a miña supertécnica de intenta-coller-a-palabra-clave-e-de-aí-interpreta-o-que-ti-queiras, respondinlles:
-I’m sorry but I just can offer you crisps but maybe you can find some food in that machine. (Síntoo, pero só vos podo ofrecer patacas de paquete pero, se cadra, podedes atopar algo de comida naquela máquina).
Con cara estrañada dixéronme:
-Ok, thank you! E marcharon rindo.
Eu quedei satisfeito porque conseguira entender ás inglesas e aínda por riba elas marcharan contentas. Pero alí estaba un dos xefes para acabar ca miña ilusión:

-Ramón, preguntáronche por unha chip shop (tenda de patacas fritas) e ti dixécheslles que só tiñas crisps e a comida da máquina.
-¿Chip shop? ¿Pero hai tendas tipo McDonald’s onde só vendan patacas fritas? ¡Que raro! ¿Estás seguro? Eu nunca as vin...
E sen deixarme acabar de falar díxome o xefe:

-No, Ramón. Cheap shop! A no expensive shop!
Elas o que querían era unha tenda barata e eu entendinlles que querían patacas fritas. ¡Non hai diferencia nin nada!
O único que podía facer (e que fixen) mentres o xefe se ría de min era agocharme ca cara vermella pola vergonza.