Mexo

Eu paso uns apuros no baño do Walkabout…
O Walkabout e o nome dunha cadea australiana de pubs que hai en Inglaterra. En Londres hai varios deles e o que hai entre Piccadilly Circus e Leicester Square é coñecido por tódolos españois, italianos e brasileiros que veñen a esta cidade porque os luns as pintas son a unha libra (creo que agora xa a 1.50). Vamos, que é o mellor sitio para falar con ingleses nativos.
Pero falemos dos baños do Walkabout. Seguro que tódolos rapaces e algunhas rapazas coñecedes ese tipo de mexadoiros metálicos, nos que tódolos nenos poñen o seu bili bili (así lle chamamos na nosa familia ó pene cando somos pequenos) en común e, veña, a mexar. Eses que se parecen ao sitio onde comen os porcos (excelente definición de Alexia).
Pois a min nese tipo de mexadoiros, e en concreto nos do Walkabout, hai tres cousas que non levo ben:
1. Ó ser un mexadoiro común, a urina de tódolos rapaces que nese momento están a mexar cae polo mesmo sitio; por un buraquiño que está nun dos extremos. Eu casualmente sempre me poño no lado oposto ó que está o buraquiño ese, así que, claro, o meu mexo amarelo pasa por diante do resto de rapaces que están mexando, únese ó deles e cae na outra punta do mexadoiro. É unha parvada, pero a min dáme vergonza que todos eles vexan a miña mexada. Aínda que eles, con todo o que levan enriba, seguro que nin conta se dan.

2. Non sei por que no mexadoiro común do Walkabout hai sempre moedas tiradas entre o mexo. E claro, a economía de un non está moi ben que digamos, así que estou sempre nun dilema entre se mete-la man ou non e así sacarme uns cartiños. Sería como cobrar por ir mexar.
Ese sería o meu soño. Porque aquí cobrar, non cobras, pero pagar te-lo que facer en todas partes. E eu sempre lle digo a Alexia que antes de pagar vinte peniques por mexar, prefiro bebe-lo meu propio mexo.

3. E por último (isto só me pasou unha vez), non me gusta este tipo de mexadoiros porque te manchas.
Un día estaba eu aí, achicando a bomba tranquilamente, mentres vía con vergonza como o meu mexo percorría todo o mexadoiro e mentres decidía se meterlle a man a esa moeda de cinco peniques que me estaba chamando desde o fondo desa cantidade de mexadas, cando noto que sobre a miña man esquerda comezan a caer pequenas pingas. Pronto me decatei de que esas pinguiñas eran do mexo do rapaz que estaba ó meu lado despois de rebotar no metal do mexadoiro. Eu intentaba que polo menos non me caeran no reloxo ( porque non se pode lavar) e rezaba para que ou el ou eu acabáramos rápido de cambiarlla auga ó canario.

Despois de pasar vergonza pola miña mexada pública, de non poder colle-las moedas e de que me mexaran na man, o negro de turno que sempre está nos baños para da-los xabóns aínda quería que lle dera propina.
Anda, veña!