Crime 909

¿Preparados para unha historia longa?

A viaxe que fixen eu só a Belfast non comezou ben.
Algo fallou cando ía recolle-lo billete de tren que uns días antes mercara por internet para ir ata o aeroporto de Stansted, así tiven que comprar un novo na propia estación (en total £ 45.5, mentres que o billete de avión a Belfast £13.99).

Finalmente, cheguei á capital norirlandesa e, por suposto, chovía. Outra cousa mala.
Pero despois diso xa todo foi ben.
Ata que chegaron as 20.05 da tarde.

Estaba anoitecendo e eu aproveitei os últimos raios de luz para sacar fotos no centro da cidade. Cheguei á Custom House Square. Nada importante, pero bonito, así que decidín sacarlle unha foto. Non había ninguén alí. Só un rapaz a uns 40 metros nunha bicicleta.

De repente outro rapaz, ó lonxe, comezou a dicirme algo mentres se achegaba a min. Repetía unha frase, pero eu non lla entendía.
Pensaba que era un deses que veñen pedir e pasei del dicíndolle varios veces sorry.
Nas pintas e no ton, nótabase que estaba borracho ou drogado.
El insistía ca frase ata que lle dixen:
-Sorry, I don’t understand you, mentres intentaba pasar del.
-You don’t undertand me? Berroume na cara, enoxado, pensando que o estaba a vacilar. Where are you from?, preguntoume máis cabreado aínda.

Vendo as condicións nas que estaba, pensei que se cadra a resposta Spain non era a que máis lle gustaría, así que intentei buscar un país rico e que caera ben en Irlanda do Norte, no que a política non fora importante e o catolicismo ou o protestantismo non foran moi maioritarios para que non me dera problemas. Algo coma Alemaña, Francia, Dinamarca ou Suecia.
Pois vou eu, e non se me corre outra cousa que soltarlle:
-Portugal. Sen dúbida un país rico e con minoría católica.

Seguro que o rapaz era anglicano e votante do DUP porque lle sentou fatal:
-What are fucking doing here?, berroume na cara.
-I’m taking pictures. I’m tourist, contestei eu co cu apretado.

E nese momento, coma se fose unha película, vin como o seu puño viña lentamente cara a miña cara. Eu, obviamente, tiven tempo de esquivalo, de dicir What are you doing, man, e fuxir coma unha nena.

Nuns segundos estaba a correr por Belfast coma un descosido porque un rapaz me quería mallar sen motivo. Non daba crédito a aquela situación.
Pensei que ca borracheira ou co colocón que levaba non ía correr moi rápido, pero estaba enganado.

Como dixen ó comezo, só estaba preto de nós un rapaz ca bicicleta, pero el pouco podería facer por min, así que intentei buscar ca vista máis xente.
A miña salvación chegou cando vin nunha parada de autobús a varias persoas. Alí me dirixín ca sorte de que, aínda por riba, o rapaz caeu ó chan, co que conseguín gañar algúns segundos.

Cheguei á parada e dixen asustado:
-Please help me!

Todos me axudaron rapidamente. Uns dos homes colleu ó rapaz. Eu aparteime e unha muller dirixiuse cara min dicíndome:
-Run, run. Run away!

E eu escapei de alí.
Uns intres despois mirei para atrás, vin que o home estaba tirado no chan intentando que o rapaz non marchara. Eu berreilles:
-Thank you!

Corrín e corrín e non deixen de ollar para atrás.
Finalmente, cando vin que o perigo pasara, decidín que aquel cantamañanas non me ía estropear as miñas vacacións, así que metinme nun centro comercial aberto, no que había xente que me podería axudar se o rapaz volvía.

Eu estaba ca paranoia de que todos me perseguían e non deixaba de mirar atrás, pero ó mesmo tempo autoconvencíame de que era imposible.
De súpeto, escoito que alguén corre cara min. Pero non podía ser o rapaz porque había un forte son de chaves.
Eu acababa de sacar unhas fotos ó centro comercial porque era realmente bonito. Era un segurata o que viña cara min. Eu xa estaba disposto a entregarlle a miña cámara pensando que me ía dicir que non podía sacar fotos en recintos privados. Pero a miña sorpresa foi cando me dixo que había testemuñas do que acababa de pasar e que se quería, podía denunciar.
-Of course, díxenlle. Así que collín o enderezo e o número de teléfono da Policía.

Din un pequeno paseo por alí, busquei a comisaría e alí me dirixín.
Cheguei á Policía e pronto me recoñeceron. Un rapaz só, cunha chaqueta de raias, lentes e unha mochila non había moitos a esas horas por Belfast, así que rápidamente me contaron que todo estaba gravado, que podía declarar e que había testemuñas do que pasara (tódalas persoas da parada de autobús).
O rapaz que me intentara pegar estaba metido no coche da policía e cando me viu comezou a sinalarme e a soltar improperios que non entendín. Os axentes dixéronme que non me preocupase e un deles levoume a dentro a declarar.
¡Que emoción! ¡A primeira vez na miña vida que tiña que declarar en comisaría e ía ser en inglés!
Entrei cos ollos coma pratos porque, aparte das películas Made in USA, nunca vira unha comisaría. Estaba emocionadísimo e metídisimo no papel de víctima do terrorismo. Porque vos di a vós que ese non era un membro do IRA e que me quería matar. Quero pensión de víctima do terrorismo xa.

Bueno, pero volvamos ó asunto.
Eu conteille a historia ó axente, el escribiu por min todo e aínda tivemos tempo de bromear. Despois dunha media hora contándolle o que pasara, o axente Constable Mark Cousins (teléfono 02890650222, co prefixo 0044 se chamades desde fora do Reino Unido, un dato que me deu por se tiña algún problema), preguntoume se estaría disposto a declarar nun suposto xuízo.
Eu pregunteille se sería en Londres ou en Belfast (espero que en Belfast, así volvo a gastos pagados), pero el só quería saber se estaría disposto.
-Yes, of course, contestei.

Saímos e, antes de despedirme, os dous axentes escribíronme no mesmo papel:
Crime number 909 of 03/09/08.
Por se te volvemos a chamar, dixéronme.

Eu agradecinlle a súa axuda e marchei co sentimento de cumprir ca obrigación dun bo cidadán.

Mentres camiñaba cara o meu hostal ríndome pola historia que me acababa de pasar, só podía pensar unha cousa:
¿909 crimes en oito meses nunha cidade tan pequena coma Belfast?
Prefiro Londres.

Agora o papel co nome do axente, teléfono, rúa, número de crime e data está pegado na parede do me cuarto.

Unha batallita máis para contar nas miñas memorias.