N29 II (Enfield)

O N29 é unha fábrica de historias.
Isto pasoume dous días despois da anterior, ou sexa, o 12 de maio.
Era luns e volvín saír de festa para festexar que xa tiña 24 anos e dous días.
Vouvos contar o que recordo desde que saín do club no que estabamos:
Saín do club. Estaba amencendo (eran exactamente as 3.57 e xa era de día).
Metinme no N29.
Quedei durmido.
Aparecín non sei onde.

Xa está. Iso é do que me lembro desa noite.
Agora o que recordo despois diso:

A voz gravada dunha muller díxome: This bus terminates here. Please, take all your belongings with you.Espertei asustado. Pensaba que estabamos en Wood Green, pero non (non sei por que falo en plural porque nese autobús só estaba o conductor, a voz gravada da muller e máis eu).
Eu sonche moi guiadiño, así que collín tódalas miñas belongings with me (non levaba nada) e saín do autobús.
Era de día completamente, facía moito frío (bueno, non facía moito, pero eu só tiña unha camiseta posta) e non sabía onde estaba.
O conductor non tivo compaixon de min e marchou co seu autobús a outra parte.
Eu estaba totalmente perdido. Só sabía que estaba nalgunha parte de Londres, entre a zona 3 e 6 (por se non o sabedes, a zona 6 é a última civilizada de Londres. Máis para alá non se sabe o que hai. Ninguén se atreveu aínda a explorala). Pois aí estaba eu. En algures.

Poucos minutos despois chegou outro autobús: o 329.
Non o podía crer. O alcohol fíxome ver unha N en vez dun 3 cando collín o autobús. ¡Ai, mi madriña querida! Agora xa non sabía se estaba no norte, no sur, no leste, no oeste o uno centro de Londres ¿Ata onde carallo chega o autobús 329? Estaba totalmente desorientado.
A xeada da mañá espabiloume e foi entón cando me din conta de que estaba en Enfield, o final da liña N29.
¿Pero canto de lonxe está Enfield de Wood Green?
Se analiazamo-los nomes, decatámonos de que Wood Green significa madeira que aínda está verde, e Enfield podería se-la abreviación e unión de end (final) e field (campo). Ou sexa, campo que está ó final. A miña conclusión foi que da madeira que aínda está verde ó final do campo ten que haber moita distancia. Tanta que non había xeito de volver.

Pero un raio de esperanza chegou cando vin unha igrexa. Non é que de repente me fixera crente. O que pasou foi que me din conta de que a cúpula que estaba a ver facíaseme coñecida. Era a cúpula da igrexa que se ve desde a estación de metro de Wood Green. Rápidamente púxenme a camiñar cara ela.
Camiñei.
Camiñei.
Camiñei máis, pero eu non vía a estación de metro, así que, desesperado, volvín a onde me deixara o autobús.
Senteime á espera do seguinte que pasara. Fose o que fose.
De repente vexo chegar un N29. ¡Era a miña salvación!
Cun sorriso de orella a orella fun correndo cara el. Petei na porta e o conductor díxome que tiña que esperar cinco minutos.
Recuei uns pasos e esperei impaciente.
O conductor víame alí, morto de frío, desesperado e con sono, pero el non se apiadaba de min. El non me abría a porta.
Cinco minutos despois, abriuna. Entrei. Pregunteille se ese autobús ía cara Wood Green. A resposta era obvia: si. Quíxenlle dicir: ¿pódeme espertar cando cheguemos alí, por favor? Non quería volver ata Trafalgar Square outra vez. Pero eu só me limitei a sentarme xusto no asento que está detrás del para que non se me pasase a parada. Igual que os vellos que van no Finisterre de Laxe a A Coruña.

Foi duro non quedar durmido outra vez, pero conseguino. Parei en Wood Green e camiñei ata a miña casa. Xa estaba a salvo. Levoume case dúas horas un traxecto que normalmente dura 45 minutos.

Eran case as seis da mañá e o sol xa picaba.
E o que máis me fastidiou foi que coñecín outra parte de Londres e eu non tiña a miña cámara de fotos comigo.
Haberá que volver algún día.