Fumar

Eu non fumo, xa o sabedes. En toda a miña vida, se sumamos tódalas caladas que dei, poderíase dicir que fumei (mellor dito, inspirei intentando non tusir) o equivalente a un ou dous cigarros. Non máis (agora é cando Naty diría: y la calada al porro el día de mi cumpleaños). Pois iso, un ou dous cigarros y la calada al porro el día de su cumpleaños.

Pero no verán pasado todo cambiou.
Nas miñas memorias xa podo incluír a miña etapa de fumador.
Nun dos meus últimos días traballando no hotel (remontámonos a abril ou maio de 2008) atopei unha caixiña de dez cigarros aberta abandonada enriba dunha das mesas do bar. Quedaban uns sete ou oito, así que eu collinos e leveinos comigo, como se de un fumador empedernido se tratara. Porque en Londres non están as cousas como para ir estragando nada.

Non foi ata varios días despois cando fumei o primeiro cigarro no meu cuarto, medio ás agochadas, para que ninguén se decatara de que eu estaba a fumar. Estaba na fiestra e tiña a sensación de que tódolos veciños me estaban a ollar mentres se rían de min, ou mentres intentaban buscar o nome da miña nai nas Páxinas Amarelas para chibarse (Eeee...Eeelll...Eellli...Eli! Velaquí está! Vouna chamar e chibarme!). Sentíame como o adolescente que fuma cos amiguetes e sen que os pais saiban nada.

Ese foi o meu comezo como fumador.
Os outros sete cigarros fumeinos xa no verán. E, claro, como de tabaco non entendo, eu fumábaos, pero os cigarros debían estar picados desde había ben tempo.
Encantábame volver do traballo, nesas noites de verán na terraza e, ás escuras e sen présas, fumar un pitilliño. Foi entón cando comprendín o pracer que senten os fumadores co cigarro de despois de comer, co de despois de manter sexo, co de antes de ir durmir, co do café, con ese que fumas simplemente porque todos fuman... aínda que ningún deses era o meu caso.

Non lle daba xeito ningún, non sentía verdadeiro pracer, quedábame un mal sabor de boca, parecía atrasado mental intentando facer oes co fume, cheirábanme as mans, estábame matando, contaminando e preocupando a Alexia.
Pero eu fun feliz co meu cigarro naquelas sete noites de verán.

Agora, cando o recordo, sempre se me escapa un sorriso ó pensar o parvo que fun.