A miña tía Rosa ten a súa casa chea de libros de cociña (perdoa, Rosa, que conte intimidades túas). Nunca entendín e nunca entenderei que interese ten aprender a facer pratos tan raros como canelóns de perdiz con salsa de trufa, por exemplo.
Pero o tema non é este.
Hoxe quería falar dos pratos que preparamos os estudiantes e máis concretamente eu, que odio a cociña (sobre todo limpala).
Iso si que son pratos sofisticados e non os que fan Ferrán Adrià ou Arzak.
Os estudiantes chegamos a inventar manxares exquisitos cando estamos nos últimos días do mes ou simplemente cando non nos apetece ir ata o supermercado comprar algo.
Por exemplo o outro día estaba no piso, en Madrid, e non tiña máis que un pouco de cebola, allo, pepino, un ovo e espaguetis -claro-. ¿Con eses productos pódese facer algo?
Unha persoa normal, non. Pero eu, si.
Por unha parte metín nunha pota auga. A auga da billa nunca falta sempre e cando se pague a factura a final de mes. Nunha tixola puxen cebola, allo e pepino (imaxinade o sabor do pepino frito). Cando vin que xa estaba bastante queimado metinlle un ovo por riba a modo de tortilla. Despois mestureino todo e voilà! ¡Uns riquísimos espaguetis con pepino frito listos para comer!
Pero isto non é o peor que comín, non. Se eu vos contara...
A verdade é que últimamente non estou comendo tanta pasta como comía nos anos anteriores.
Naqueles tempos, cando tiña o mono diario de espaguetis con atún (un clásico no meu receitario), tiña un truco para que a comida me soubese diferente:
Tódolos días ás 13.00 horas comezaba en Telecinco o programa de cociña de Karlos Arguiñano, ese home que se cola nas nosas casas contando chistes malísimos e que ten cara de salido. Eu sentábame diante da televisión ca miña pota de espaguetis (si, comía na pota porque así é un prato menos que tiña que lavar) e dispoñíame a desfrutar da miña delicatesen.
Aínda que eu comía tódolos días o mesmo (espaguetis con atún), o meu cerebro dicíame que non, que hoxe comía merluza a la cazuela, mañá ternera en salsa verde e pasadomañá cocido madrileño. O que fixera Arguiñano.
Era incrible, pero tiña realmente a sensación de estar comendo o que el cociñaba.
Non sabedes os cartos que aforraba. ¡Comías por un euro e parecía que comías por 20!
Probade esta técnica e xa me contaredes.
(Adicado á miña tía Rosa, porque nunca aprenderei a cociñar)
Pero o tema non é este.
Hoxe quería falar dos pratos que preparamos os estudiantes e máis concretamente eu, que odio a cociña (sobre todo limpala).
Iso si que son pratos sofisticados e non os que fan Ferrán Adrià ou Arzak.
Os estudiantes chegamos a inventar manxares exquisitos cando estamos nos últimos días do mes ou simplemente cando non nos apetece ir ata o supermercado comprar algo.
Por exemplo o outro día estaba no piso, en Madrid, e non tiña máis que un pouco de cebola, allo, pepino, un ovo e espaguetis -claro-. ¿Con eses productos pódese facer algo?
Unha persoa normal, non. Pero eu, si.
Por unha parte metín nunha pota auga. A auga da billa nunca falta sempre e cando se pague a factura a final de mes. Nunha tixola puxen cebola, allo e pepino (imaxinade o sabor do pepino frito). Cando vin que xa estaba bastante queimado metinlle un ovo por riba a modo de tortilla. Despois mestureino todo e voilà! ¡Uns riquísimos espaguetis con pepino frito listos para comer!
Pero isto non é o peor que comín, non. Se eu vos contara...
A verdade é que últimamente non estou comendo tanta pasta como comía nos anos anteriores.
Naqueles tempos, cando tiña o mono diario de espaguetis con atún (un clásico no meu receitario), tiña un truco para que a comida me soubese diferente:
Tódolos días ás 13.00 horas comezaba en Telecinco o programa de cociña de Karlos Arguiñano, ese home que se cola nas nosas casas contando chistes malísimos e que ten cara de salido. Eu sentábame diante da televisión ca miña pota de espaguetis (si, comía na pota porque así é un prato menos que tiña que lavar) e dispoñíame a desfrutar da miña delicatesen.
Aínda que eu comía tódolos días o mesmo (espaguetis con atún), o meu cerebro dicíame que non, que hoxe comía merluza a la cazuela, mañá ternera en salsa verde e pasadomañá cocido madrileño. O que fixera Arguiñano.
Era incrible, pero tiña realmente a sensación de estar comendo o que el cociñaba.
Non sabedes os cartos que aforraba. ¡Comías por un euro e parecía que comías por 20!
Probade esta técnica e xa me contaredes.
(Adicado á miña tía Rosa, porque nunca aprenderei a cociñar)
2 comentarios:
cuanta razon tienes hijo mio...
quando eu morava em udine, tambem chegava a inventar os pratos mais extranhos (e maus) do mundo. mezclaba (ay como me gusta "mezclar" ;)) todo, a serio...e afinal gostava, porque HA QUE GOSTAR se nao tens nada mais no frigorifico, no?!
de todas formas, como ja te disse, tambem me passa o de ver o programa de cozinha e comer as coisas mais ricas do mundo embora eu tenha no prato...yo que sé, ovos cozidos!!!
outra coisa...comer na "pota" para nao limpar um prato mais...eso te vale un...18 sobre 20 como nota!!!! ;)
Bueno, bueno, LA MENESTRA!!!! esa sí que es la comida típica...q wena q está.
Ramón, apréndete a sonarte los moketes con el clinex y no con el cuello de las sudaderas!!. Firmado-Almudena :-)
Publicar un comentario