O ano pasado, entre os meses de xullo e outubro, pasei unha etapa de crise de imaxe.
Non sei por qué me daba a impresión de que tiña malas pintas (no sentido máis materno da palabra).
Esas pintas que ningunha nai ou avoa quere para o seu fillo ou neto.
Eu non creo que as tivera, pero pasáronme algunhas cousas que me fixeron pensar moito.
Era agosto de 2005, día 14 se non me lembro mal, e a Laxe viñeran tocar o grupo Fundación Tony Manero. Estaba eu concentrado no concerto cando, de repente, un rapaz que non coñecía de nada e con non moi boas pintas virouse e ofreceume un porro. Eu, moi educadamante díxenlle que non, gracias, e rápidamente púxenme a mirar que pintas tiña como para que me ofreceran un porro así porque si. Naty, que estaba ó meu carón, díxome que ía normal e ríase.
Día 8 de setembro de 2005. Chego a Aveiro sen saber nada nin da cidade nin de portugués. Pola noite decido saír da Hospedaria dos Arcos para dar unha volta e coñecer un pouco aquelo. Unha muller e o seu fillo pequeno ían pola rúa e decido paralos para preguntarlles onde estaba o barrio do Liceu e se era unha boa zona. A muller asustada díxome:
- Não tenho nada para te dar!
Extrañado pareime, e mirei as pintas que tiña. Ía normal.
Día 6 de outubro de 2005. Chego ca miña familia a Lisboa naquela caravana claustrofóbica para seis persoas e pouco glamourosa para min. Aparcamos no centro da capital portuguesa e despois de intentar venderlle uns lentes de sol ó meu tío Nano, o mesmo home apartoume e intentou venderme un pouco de chocolate para animarme a noite. Novamente díxenlle que non, gracias, e volvín a mirar que pintas tiña eu para que me pasase iso.
Xa hai tempo que non teño novos episodios ralacionados con as miñas pintas, pero ¿tan macarra parezo? ¿ Ou tan yonqui?
Ai, que razón tiña a miña abuela cando me dicía:
- ¡Baixa eses pelos que non sei quen pareces!
7 comentarios:
la verdad yo tambien te vi siempre rarito RAMON,PERO EN OTRO SENTIDO.
...ay...riferimentos peligrosos...
a todas estas situaciones, tienes que añadir esa en la que, sentados tranquilamente enfrente del lago del Retiro, nos rodearon una panda de maleantes que nos consideraron de los suyos -seguramente al verte á tí- mientras nos obsequiaban con frases del tipo: "eh...que vengo de follar...que hacía ya tres semanas", "pásame un poquito de ese chocolate, que te lo pago mañana" ...
¿Habrá encontrado trabajo en el Ministerio?
me meo, david! :) no pienses que me olvidé de tu blog...es que con el mio y lo de este ya no tengo mas tiempo! creo que voy a dejar un poquito estas meigas, esta chuvia y los cabazos y vuelvo un poco al politono dragostea...:)
jajaja
No me acordaba de lo que nos pasó en el Retiro. Que risa, María Luisa!
Fue totalmente surrealista. Eso sí, yo me levanté de allí con el culo apretado. Me estoy acordando también de los borrachos de la barca! jajaja. Al final eran del Alavés, no? jejeje
Boas lembranças da vossa viagem a Madrid!
Ah! Que se identifiquen los anónimos! Hay que ser valiente y consecuente con lo que se dice, coño!
ei meu kinito que te olvidas de aquela vez no aeroporto (creo que en barajas) que antes de pasar por los arcos no registraban a nadie pero a ti sí, te acuerdas??????
Publicar un comentario