Lost in Dublin

Unha viaxe nunca pode ser perfecta.
Parecía que todo ía acabar ben en Irlanda despois de catro días nos que visitei, con Antía, Dublín e Galway.
Pero Murphy e a súa lei apareceron por alí: se algo ten a posibilidade de saír mal, sairá mal.

Despois dun fin de semana con bo tempo, o luns non parou de chover. Tería que pasar toda a mañá só e mollándome. Antía chamoume para cambia-los plans. En vez de vir ela ó centro, ía eu ata a súa casa. De maneira entrecortada e rápida deume algúns datos para chegar alí. Non lle entendín moi ben, pero pensaba chamala máis tarde.
A mediodía, cando collín o autobús para ir á súa casa, comezaron os problemas.
Non sabía onde tiña que parar, pero unha señora axudoume con un inglés bastante entendible.
Baixei na parada onde a simpática irlandesa me dixera e, non sei por que, nese momento sentín que todo ía saír mal.
Intentei recorda-las palabras de Antía para chegar á súa casa, pero non me lembraba. Podería chamala, pero estaba sen batería no móbil e tampouco sabía o seu número para chamala dende unha cabina. Non paraba de chover e eu andaba na súa búsqueda con unha maleta e varias bolsas. Non tiña forma de comunicarme con ela. Pensei en preguntar a alguén: ¿Coñece a unha española que traballa na casa dunha ecuatoriana e un irlandés? Pero iso non ía dar resultado, así que desistín.
Estaba desesperado, empapado e perdido. Despois de cagarme en Irlanda, Saint Patrick, os tréboles y la madre que los parió a todos, decidín colle-lo primeiro autobús de volta ó centro e alí outro ata o aeroporto. Claváronme 6 eurazos, pero polo menos estaría a salvo.

Cheguei ó aeroporto e o primeiro que fixen foi chamar a casa para que contactasen con Antía e lle contasen todo. Despois eu tamén intentei falar con ela. Por fin tiña o seu teléfono. Pero foi imposible. Despois de que a cabina me tragara varios euros, farteime e deixeino. Antía, polo menos, estaba avisada.
Todo solucionado aínda que sen poder despedirme dela.

Pero aínda non acabou aí o conto.
Vou facturar e a azafata dime que o avión vaise retrasar unha hora e media.
¿Qué podía facer? Respirar profundo, rir e esperar.
Por fin, á 1.30 da mañá cheguei ó meu querido pisiño de Madrid. Nunca tiven tantas ganas de chegar.

O peor de todo isto é que, por culpa da chuvia, despeiteeime.