Micky

Ocorreu un día en Radio Nacional de España. Íamos correndo a miña compañeira e mais eu porque tiñamos que emitir en directo un boletín.
De súpeto, no corredor encontrámonos con Micky. Non Mickey (Mouse), non. Con Micky, unha desas vellas glorias da canción española dos anos 70. O grande Micky, que representou a España en Eurovisión ca archicoñecida Enséñame a cantar (dúas palmas e sorriso de parvo). Seguro que xa todos sabedes de quén falo, ¿non si?.

Ben. Pois, como dicía, encontrámonos con Micky polo corredor e o pobre, que andaba perdido pola casa, preguntounos ónde estaba non sei qué ou non sei quén.
A min, como bo frickie e eurofan, non se me ocorreu outra cousa que contestarlle cantando a uns centímetros da súa cara:
-Enséñame a cantar (dúas palmas e sorriso de parvo), enséñame a cantar (dúas palmas e sorriso de parvo)...
Mentras, a miña compañeira indicáballe o sitio e eu continuaba cantando de fondo:
-Que tengo triste el corazón y necesito amar...
Por suposto, eu continuaba ca miña cara de subnormal.

E Micky, con cara de ¡no-dios-por-qué-a-mí! (ou sexa, sorriso falso, ollos ben abertos e asentindo), contestoume:
-¡Ese mismo!

Eu quedei satisfeito e dando saltos de alegría porque coñecera a un cantante de Eurovisión (dos anos nos que España aínda tiña posibilidades de gañar), pero, ó mesmo tempo pensei: ¡Qué gilipollas es!. Quedaches coma un estúpido.

Sen dúbida.