Fotografías

¿Nunca vos preguntáchedes quen carallo son esas persoas que vos amolaron esa foto tan bonita que intentabades facer?
¿E esas persoas que saen por detrás túa nesa foto do Big Ben, do Partenón ou da Catedral de Santiago?
¿Quen serán?
¿Que estarán facendo agora?
¿De onde serán?
¿Por que estarían alí nese mesmo momento?
Centos de preguntas véñenme á cabeza.
E sobre todo, ¿esas persoas saben que aparecen nas túas fotos?

Estas sonche cousas nas que penso cando teño moito lecer.

Pero estou seguro de que todos vos preguntáchedes algunha vez se sodes vós os que aparecedes nas fotos dos demais.
¿Cantas fotos do Big Ben, do Partenón ou da Catedral de Santiago terei eu amolado?
¿Cantas veces e en cantas partes do mundo alguén se cagaría en min por estar alí no momento menos apropiado?
¿Cantas persoas me terán que pagar dereitos de imaxe cando sexa famoso?
¿En cantos países estará a miña cara e o meu cuerpo serrano?
¿En cantas linguas dirían ‘e este de aquí quen carallo é’?

Se cadra, nun futuro, con só pulsar enriba da imaxe da persoa, poderemos coñecer tódolos seus datos.
Xa teño outra cousa na que pensar e perder o tempo.

N29 IV (Cheiros)

Dá gusto volver a casa despois dunha xornada de traballo. Sobre todo se é ás dúas ou tres de mañá despois dun día busy.

Dá gusto cando entras pola porta da casa, porque a viaxe en transporte público é un suplicio máis que un pracer, especialmente no N29.
O transporte público é noxento en horas punta. As horas punta son en tódolos países máis ou menos iguais. Pero no mundo hai unha excepción: o N29. Alí é hora punta sempre.
Dá igual cando entres, que alí sempre vai estar cheo de xente. E entre esa xente está o máis selecto da sociedade londiniense: pobres, inmigrantes, borrachos, bulleiros, marxinais en xeral e algunha persoa ‘normal’ polo medio que pasa a viaxe enteira preguntándose por que esa noite pillou o N29 en vez de pagarse un taxi. Como vedes, un paraíso para os amantes do glamour.

Volvendo ó tema. Imaxinade que estades nese autobús cheo de xente (no que xa de por si o cheiro non é moi agradable debido á cantidade de persoas e á pouca hixiene dalgúns) e que un dos viaxeiros é un pobre (indixente, para non ferir sensibilidades neste blog tan ofensivo) que solta unha peste incrible. Pero cando digo incrible digo incrible. Ou sexa, unbeliveable (léase anbalívabol). Todo o autobús podía ulilo e mesmo algúns entraban e volvían a saír debido á peste.
Xa sabemos que hai xente moi sensible ós olores. Non sei se foi por iso ou pola melopea que levaba enriba, pero ó pouco tempo (e para darlle un aire diferente ó autobús) outro dos viaxeiros comezou a vomitar alí dentro. ¡Que lástima de cea! Obviamente, ós poucos segundos o cheiro estendeuse por todo o autobús e xa ninguén se acordaba do mendigo.
Para remata-la festa, o típico niñato negro acendeu o seu porrito, e veña a fumar, coma se nada. Xa sabedes que eu odio o cheiro dos porros, así que xa podedes imaxina-lo jolgorio que tiña eu no meu corpo cando ulín aquelo. Oxalá entón entrara a policía para poñerlle a debida multa por fumar nun lugar pechado e público.

Entre a cara de fumado do rapaz e a situación surrealista de superposición de cheiros (que bonita me quedou a frase), eu non podía facer outra cousa máis que rirme.
Haino que tomar con filosofía. Que lle vou facer. Se quero xente con glamour no meu autobús teño que aluga-lo cuarto en Chelsea en vez de en Little Turkey-Poland-blackland.

Greenwich (Greater London, October 08)

Bola de pelo

Uns dos meus compañeiros de traballo (Assistant Manager, como ce moi) estivo a punto de morrer, parece ser.
Un día comezou a sentirse mal e tivo que ir ó hospital. En menos dunha semana foi operado tres ou catro veces debido a unha suposta bola de pelo, segundo el mesmo nos explicou, que lle entrara nos pulmóns. Todo debido ó tabaco.

¿Pero como carallo lle entrou unha bola de pelo nos pulmóns?
Ninguén se explicaba como fixo Fabrice para meter aquelo alí dentro.

Un día fun de visita a La Tasca Regent Street, onde fixen o meu training de manager. Estiven falando ca miña ex xefa, Lidia, e outra compañeira sobre o tema. Estabamos preocupados e alucinando porque nos parecía imposible que iso lle pasara.
¡¿Como lle entrou unha bola de pelo nos pulmóns?!

A resposta de Lidia foi clara:
-A mí no me extraña, porque Fabrice anda con cada sudamericana por ahí... E quedouse tan ancha despois de dicir iso. Eu quedei ca boca aberta pola burrada que acababa de dicir e todos comezamos a rir. No sabía eu que as sudamericanas tiveran esa fama.

Uns días despois todo quedou aclarado.
O que Fabrice tiña no pulmón era unha bola de aire, non de pelo. Pero o seu acento francés non lle permite diferenciar cando pronuncia hair e air.

Cando a miña xefa, Claire, de Newcastle de toda la vida, se enterou, díxome:
-Ramón, do you understand the difference between hair and air? Fabrice doesn’t.

Eu prefería que a bola fose de pelo. Así polo menos ríamonos cas historias que imaxinabamos.

Cambridge (Cambridgeshire, October 08)

Se ha escrito un crimen

Eu odiaba esa serie. ¿A alguén lle gustaba?
Esta historia non ten nada que ver con a serie.

Isto pasou o día 9 de outubro.
Eran as 3 da mañá e eu volvía a casa despois dunha (longa) xornada de traballo.
Uns trinta metros antes de chegar á miña casa vin a un grupo duns seis homes ó outro lado da rúa. Non me asustei porque había unha furgoneta da policía ó lado. Pensei que sería calquera liorta típica de Wood Green entre negros.
Un par de segundos despois un dos homes berroume:
-Excuse me, mate!Eu levantei a vista, vin que se dirixía a min e eu ollei ó meu redor, como buscando a outra persoa á que se estivese referindo.
-Wait five minutes there if you don´t want to get shot!

Eu sonche bastante rariño cos meus gustos, pero to get shot non me gusta moito, así que esperei como un neno boíño na beirarrúa ata que o perigo pasase.

Desde ese momento parecía que estaba nunha película.
Entre o grupo de homes había un en camiseta, pantalóns curtos e descalzo. Non paraba de queixarse do frío que facía. Pobre chaval, pensei eu, seguro que este foi o prexudicado nesta historia.
Un par de minutos despois comezaron a saír da casa (que era xustamente a que estaba enfronte da miña) varios policías (sete en concreto) enfundados con chalecos, cascos, botas e metralladoras. Igualiño, igualiño que os das películas de Hollywood.
Eu continuaba ca miña cara de isto-non-me-asombra-porque-eu-teño-moito-mundo, pero por dentro tiña unha mestura de medo, emoción e nervios. Vamos, que estaba flipando.

Pouco despois, o policía vestido de paisano deixoume ir para a miña casa.
Como todo o espectáculo estaba xusto enfronte do meu cuarto, aínda que eran máis das tres da mañá e ó día seguinte tiña que madrugar, non puiden evitar estar na fiestra un bo anaco para ver o que pasaba e inventar a miña película.

Despois de analizalo durante unha hora, cheguei á conclusión de que o que debeu pasar foi que comezaron a discutir dúas ou máis persoas, un deles fartouse, sacou a pistola que tiña no caixón e comezou a pegar tiros. Non houbo víctimas mortais. Só feridos leves e un detido. Nada disto é oficial. Todo son suposicións miñas, pero seguro que non vou moi desencamiñado.

Agora xa ‘sabemos o que pasou’.

Pois resulta que o tipo que estaba medio espido na rúa e que tanta pena me daba foi o que disparou, porque uns minutos máis tarde metérono esposado na furgoneta da policía.

Durante toda a noite foi un ir y venir de coches e furgonetas da policía, coches camuflados, xente entrando e saíndo da casa (menos os dos policías en prácticas, que os tiveron, ós pobres, toda a noite na porta vixiando). A miña furgoneta preferida foi a que tiña escrito por fóra Crime Scene Support Unit. Flipei cando a vin. Íalle sacar fotos e todo, pero non era plan.

Logo de unha hora realizando xornalismo de investigación decidín durmir porque daquela casa non saía cadáver ningún.
Aínda así, podo dicir que foi unha non-stop of emotions’ night. Parecía CSI London.

Despois de todo dinme conta de que David tiña razón cando dixo no seu blog que en Londres, se soan as sereas da policía (que o fan constantemente), significa que todo vai ben. Os problemas chegan cando non se oen as sereas. Canto máis silenciosa está a policía, máis delitos hai.

E para rematar, unha adiviñanza:
¿De que raza era o home medio espido e causante de todo o problema?
¡Moi ben! ¡Un gallifante para vós!

Dover & Canterbury (Kent, October 08)

Un ano

Hoxe fai un ano que aterrei en Londres.
Hai 365 días (366 porque foi ano bisesto), un avión da compañía Clickair chegaba ó aeroporto de Heathrow procedente de A Coruña ás once e algo da mañá.
Ese día comezaba a miña aventura londiniense, inglesa, británica.
Unha maleta con vinte quilos xustiños, unha mochila a piques de rebentar, un abrigo e o ordenador desde o que escribo esta historia eran a miña única compañía ata que Alexia chegase tres meses e medio despois.
Aqueles primeiros días que pasaban tan a modiño, nos que un día sen conseguir traballo parecía un mes; aqueles nos que me pasaba o tempo dicíndome: veña, entra e dálles o teu curriculum, non teñas medo; nos que Hello, I’m looking for a job. Can I leave my CV? era todo o que dicía.
Ó cuarto día (que para min era como o cuarto mes) por fin me chamaron e conseguín un traballo. Desde entón, os días, as semanas e os meses comezaron a pasar máis lixeiros.
As aventuras e anécdotas comezaron a acontecer: evacuación por un suposto incendio no hotel no que traballaba, un arresto enfronte da miña casa con espectáculo incluído, evacuación na biblioteca por ameaza de bomba, unha rapaza que pillou ó mozo con outra no hotel e veumo contar chorando coma se eu fora o seu psicólogo, un derrape en plan película no medio da noite, unha negra ás tantas da mañá chorando e berrando espida na rúa, un cliente do hotel pillado mexando no cubo do lixo da cociña, numerosas escenas con borrachos, uns adolescentes negros intentando colarse no autobús e, despois de que o conductor os pillara, comezar a tirar pedras e ter que fuxir porque pensabamos que eran disparos...
Podería contar milleiros de anécdotas que me pasaron.

Nestes doce meses pisei por primeira vez unha comisaría, fun por vez primeira de reenganche a traballar (cousa que nunca máis vou facer), pasei o meu primeiro Nadal e verán sen ir a casa (cousas que tamén intentarei que nunca máis se repitan), celebrei a victoria de España en Piccadilly, a de Zapatero traballando no hotel e viaxei por medio país.

Unha boa definición de Londres podería ser a que Alexia escribiu nun sms o día no meu aniversario: é a cidade na que me fixen racista (a todos os que viven aquí pásalles, sen excepción), no que a luz non me deixaba durmir (neste país non existen as persianas), no que me gustou fumar (isto merécese unha historia aparte no blog) e no que cheguei a ser Assistant Manager (aínda me sigo preguntando como fixen para conseguilo).

Londres é unha cidade na que case todo está permitido.
Na que nada é raro. Na que nada é normal.
A cidade na que máis veces chorei, pero tamén na que máis feliz son.
A cidade na que volvín a ver a Sifra, na que fun veciño de Alexia, na que me encontrei por casualidade con David no metro, na que Julita, Susi e Noelia case se lles derrete o xeado, na que unha vez máis me reunín con Joana e Florian e na que intentei buscar a Elva ca axuda de María, Rocío e Antía.
Unha cidade na que, aínda levando unha vida moi rutinaria e sinxela e non comprender a metade das cousas, cada día é diferente.

Xa faltan poucos meses para deixar esta aventura atrás. Non sei se o resultado despois de todo este tempo será bo, pero si o recordo. Ese recordo farame chorar cando bote a vista atrás. Chorar tanto como chorei en Londres e como nunca chorei antes (xa sabedes que eu nunca choro). Londres será, despois dos meus queridos Laxe e Aveiro, a miña casa.

30th October 2008: One year in London. Happy birthday to me!

Brighton (East Sussex, September 08)

N29 III (Enfield again?)

Contei na historia anterior como fun ata Enfield e rematei dicindo que tiña que volver alí.
Pois creo que volvín.

E fixádevos que digo creo, porque non estou seguro.
Despois de falalo con Alexia chegamos á conclusión de que volvín a Enfield e, unha vez máis, sen cámara que o demostre.

A historia foi así:
Unha noite do mes de xullo decidimos algúns compañeiros de La Tasca ir tomar algo. O que só era ir tomar algo rematou nunha boa alegría no corpo.
Lémbrome que eran as 4.35 horas cando deixei ós meus compañeiros. O autobús pilleino uns dez minutos despois.
Cando cheguei a Wood Green eran case as 7.30 horas da mañá.

¿Que pasou nesas case tres horas?
Ninguén no mundo o sabe.

Despois de comentalo con Alexia e de rirnos un bo anaco, a conclusión á que chegamos foi que:
Collín o autobús N29 ás 4.45 horas dirección Wood Green. Quedei durmindo, así que debín visitar de novo (e sen querer) Enfield.
Arredor das 5.30 horas cheguei a Enfield.
O conductor ou non me viu ou pasou de min, así que ás 5.45 horas arrancou de novo en dirección Trafalgar Square.
Ás 6.20 horas o N29 chegou a Trafalgar Square.
O conductor xa me debía de considerar parte do mobiliario, así que, ás 6.30 horas, arrancou de novo dirección norte de Londres.
Por sorte, esta vez o autobús só ía ata Wood Green e non ata Enfield. As 7.20 horas da mañá unha voz feminina gravada díxome algo que xa se facía familiar: This bus terminates here...
Saín do autobús e marchei para casa coma se nada despois de perder tres horas da miña vida no transporte público londiniense.
Sorte que espertei en Wood Green porque se non estaría paseando de arriba abaixo todo o día.

A ver se á terceira levo a cámara.

N29 II (Enfield)

O N29 é unha fábrica de historias.
Isto pasoume dous días despois da anterior, ou sexa, o 12 de maio.
Era luns e volvín saír de festa para festexar que xa tiña 24 anos e dous días.
Vouvos contar o que recordo desde que saín do club no que estabamos:
Saín do club. Estaba amencendo (eran exactamente as 3.57 e xa era de día).
Metinme no N29.
Quedei durmido.
Aparecín non sei onde.

Xa está. Iso é do que me lembro desa noite.
Agora o que recordo despois diso:

A voz gravada dunha muller díxome: This bus terminates here. Please, take all your belongings with you.Espertei asustado. Pensaba que estabamos en Wood Green, pero non (non sei por que falo en plural porque nese autobús só estaba o conductor, a voz gravada da muller e máis eu).
Eu sonche moi guiadiño, así que collín tódalas miñas belongings with me (non levaba nada) e saín do autobús.
Era de día completamente, facía moito frío (bueno, non facía moito, pero eu só tiña unha camiseta posta) e non sabía onde estaba.
O conductor non tivo compaixon de min e marchou co seu autobús a outra parte.
Eu estaba totalmente perdido. Só sabía que estaba nalgunha parte de Londres, entre a zona 3 e 6 (por se non o sabedes, a zona 6 é a última civilizada de Londres. Máis para alá non se sabe o que hai. Ninguén se atreveu aínda a explorala). Pois aí estaba eu. En algures.

Poucos minutos despois chegou outro autobús: o 329.
Non o podía crer. O alcohol fíxome ver unha N en vez dun 3 cando collín o autobús. ¡Ai, mi madriña querida! Agora xa non sabía se estaba no norte, no sur, no leste, no oeste o uno centro de Londres ¿Ata onde carallo chega o autobús 329? Estaba totalmente desorientado.
A xeada da mañá espabiloume e foi entón cando me din conta de que estaba en Enfield, o final da liña N29.
¿Pero canto de lonxe está Enfield de Wood Green?
Se analiazamo-los nomes, decatámonos de que Wood Green significa madeira que aínda está verde, e Enfield podería se-la abreviación e unión de end (final) e field (campo). Ou sexa, campo que está ó final. A miña conclusión foi que da madeira que aínda está verde ó final do campo ten que haber moita distancia. Tanta que non había xeito de volver.

Pero un raio de esperanza chegou cando vin unha igrexa. Non é que de repente me fixera crente. O que pasou foi que me din conta de que a cúpula que estaba a ver facíaseme coñecida. Era a cúpula da igrexa que se ve desde a estación de metro de Wood Green. Rápidamente púxenme a camiñar cara ela.
Camiñei.
Camiñei.
Camiñei máis, pero eu non vía a estación de metro, así que, desesperado, volvín a onde me deixara o autobús.
Senteime á espera do seguinte que pasara. Fose o que fose.
De repente vexo chegar un N29. ¡Era a miña salvación!
Cun sorriso de orella a orella fun correndo cara el. Petei na porta e o conductor díxome que tiña que esperar cinco minutos.
Recuei uns pasos e esperei impaciente.
O conductor víame alí, morto de frío, desesperado e con sono, pero el non se apiadaba de min. El non me abría a porta.
Cinco minutos despois, abriuna. Entrei. Pregunteille se ese autobús ía cara Wood Green. A resposta era obvia: si. Quíxenlle dicir: ¿pódeme espertar cando cheguemos alí, por favor? Non quería volver ata Trafalgar Square outra vez. Pero eu só me limitei a sentarme xusto no asento que está detrás del para que non se me pasase a parada. Igual que os vellos que van no Finisterre de Laxe a A Coruña.

Foi duro non quedar durmido outra vez, pero conseguino. Parei en Wood Green e camiñei ata a miña casa. Xa estaba a salvo. Levoume case dúas horas un traxecto que normalmente dura 45 minutos.

Eran case as seis da mañá e o sol xa picaba.
E o que máis me fastidiou foi que coñecín outra parte de Londres e eu non tiña a miña cámara de fotos comigo.
Haberá que volver algún día.

Belfast (Northern Ireland/ Ulster, September 08)

N29 I (Ligando)

Antes de comezar ca historia vouvos explicar o que significa N29.
Ese é o número dun dos autobuses nocturnos que podo coller para volver a casa cando saio de festa ou cando traballo ata moi tarde.
Durante o día chámase simplemente 29 e parece ser que é unha das liñas de urbanos máis perigosas de Londres. O N29, que adquire a N de night entre as 12 da noite e as 6 da mañá, destaca por ser un autobús alargado, polo que chama a atención entre os típicos autobuses londinienses de dous andares. A súa ruta vai de Trafalgar Square a Wood Green (onde eu vivo) ou en ocasións continúa ata Enfield.

Xa estamos todos presentados.
Pois para comezar cas aventuras do N29 imos facelo ca única historia positiva que me pasou nese medio de transporte no que se xunta o melloriño de cada casa.

Volvía eu ás tantas da mañá no N29 despois de celebra-lo meu aniversario (que para o que non me felicitastes lémbrovos que foi o 10 de maio), despois de perderme por Londres porque non sabía onde estaba a parada de autobús debido á grande cantidade de alcohol que o meu corpo inxerira. De súpeto, escoito falar español no autobús. Eu ía sentado, xusto detrás do asento do conductor (lembrade que aquí está na dereita), no lado do corredor e estaba intentando durmir. Á miña dereita, no asento que estaba xunto á fiestra había unha rapaza italiana.
Como estaba dicindo, escoitei falar español a un grupiño que estaba de pé no corredor, un pouco máis atrás, así que puxen a orella mentres intentaba durmir.
Polo que dixeron, eran dúas rapazas, unha de Asturias e outra da Coruña, de 20 e 21 anos, que polo visto coñeceron a un rapaz arxentino mentres esperaban polo bus e pasaron todo o tempo falando do bonito que era o acento del. Despois de tontear durante uns vinte minutos e tirarse piropos os uns ós outros e os outros ós uns, o rapaz baixou do bus.

Aquí chega a parte interesante.
As dúas rapazas, ó pouco tempo de marchar o seu novo amigo, comezaron a falar entre elas de algo que lles encanta ás nenas: da persoa que non está presente.
Deixaron ó arxentino polas nubes. Só dicían cousas boas del. Facían comentarios curtos do tipo: qué guapo es; está bueno, eh!, etc. Mentres, eu seguía cos ollos pechados.
Pasou un anaquiño e abrín os ollos. De repente escoito:
-¡Acaba de abrir los ojos!
-¿Qué tal está?
Aí dinme conta de que non falaban do arxentino.
Noto que unha delas vén ata o meu lado disimuladamente e, como se eu non lle entendera, di:
-¡Está muy bueno!

Xusto na seguinte parada baixou a italiana que estaba ó meu lado, así que eu púxenme no seu sitio e inclineime cara a esquerda en dirección as rapazas.
Era o momento de atacar. Se non o facía nese momento, non o facía nunca.
Xirei un pouco a cabeza e con cara de durmido díxenlles:
-¡Hola!
-¿Hablas español?, preguntaron elas medio sorprendidas e medio avergonzadas.
-Sí, soy gallego, contestei.

Mentres eu lles estaba a dar este importante dato da miña vida, a porta do autobús abriuse. Era a súa parada.
Elas, xa na rúa, mirando para min con cara de pena, dixeron:
-¡Jo, demasiado tarde! Lo siento.
E as portas do N29 pecháronse.

Mi gozo en un pozo.


Teño que dicir ó meu favor que ese día estaba realmente guapo polo que non me estraña nada ese éxito. O que me estraña é que non tivese máis.
Algún día tíñame que pasar algo bo para contar no meu blog, ¿non?

Liverpool & Manchester (Lancashire, August 08)

Crime 909

¿Preparados para unha historia longa?

A viaxe que fixen eu só a Belfast non comezou ben.
Algo fallou cando ía recolle-lo billete de tren que uns días antes mercara por internet para ir ata o aeroporto de Stansted, así tiven que comprar un novo na propia estación (en total £ 45.5, mentres que o billete de avión a Belfast £13.99).

Finalmente, cheguei á capital norirlandesa e, por suposto, chovía. Outra cousa mala.
Pero despois diso xa todo foi ben.
Ata que chegaron as 20.05 da tarde.

Estaba anoitecendo e eu aproveitei os últimos raios de luz para sacar fotos no centro da cidade. Cheguei á Custom House Square. Nada importante, pero bonito, así que decidín sacarlle unha foto. Non había ninguén alí. Só un rapaz a uns 40 metros nunha bicicleta.

De repente outro rapaz, ó lonxe, comezou a dicirme algo mentres se achegaba a min. Repetía unha frase, pero eu non lla entendía.
Pensaba que era un deses que veñen pedir e pasei del dicíndolle varios veces sorry.
Nas pintas e no ton, nótabase que estaba borracho ou drogado.
El insistía ca frase ata que lle dixen:
-Sorry, I don’t understand you, mentres intentaba pasar del.
-You don’t undertand me? Berroume na cara, enoxado, pensando que o estaba a vacilar. Where are you from?, preguntoume máis cabreado aínda.

Vendo as condicións nas que estaba, pensei que se cadra a resposta Spain non era a que máis lle gustaría, así que intentei buscar un país rico e que caera ben en Irlanda do Norte, no que a política non fora importante e o catolicismo ou o protestantismo non foran moi maioritarios para que non me dera problemas. Algo coma Alemaña, Francia, Dinamarca ou Suecia.
Pois vou eu, e non se me corre outra cousa que soltarlle:
-Portugal. Sen dúbida un país rico e con minoría católica.

Seguro que o rapaz era anglicano e votante do DUP porque lle sentou fatal:
-What are fucking doing here?, berroume na cara.
-I’m taking pictures. I’m tourist, contestei eu co cu apretado.

E nese momento, coma se fose unha película, vin como o seu puño viña lentamente cara a miña cara. Eu, obviamente, tiven tempo de esquivalo, de dicir What are you doing, man, e fuxir coma unha nena.

Nuns segundos estaba a correr por Belfast coma un descosido porque un rapaz me quería mallar sen motivo. Non daba crédito a aquela situación.
Pensei que ca borracheira ou co colocón que levaba non ía correr moi rápido, pero estaba enganado.

Como dixen ó comezo, só estaba preto de nós un rapaz ca bicicleta, pero el pouco podería facer por min, así que intentei buscar ca vista máis xente.
A miña salvación chegou cando vin nunha parada de autobús a varias persoas. Alí me dirixín ca sorte de que, aínda por riba, o rapaz caeu ó chan, co que conseguín gañar algúns segundos.

Cheguei á parada e dixen asustado:
-Please help me!

Todos me axudaron rapidamente. Uns dos homes colleu ó rapaz. Eu aparteime e unha muller dirixiuse cara min dicíndome:
-Run, run. Run away!

E eu escapei de alí.
Uns intres despois mirei para atrás, vin que o home estaba tirado no chan intentando que o rapaz non marchara. Eu berreilles:
-Thank you!

Corrín e corrín e non deixen de ollar para atrás.
Finalmente, cando vin que o perigo pasara, decidín que aquel cantamañanas non me ía estropear as miñas vacacións, así que metinme nun centro comercial aberto, no que había xente que me podería axudar se o rapaz volvía.

Eu estaba ca paranoia de que todos me perseguían e non deixaba de mirar atrás, pero ó mesmo tempo autoconvencíame de que era imposible.
De súpeto, escoito que alguén corre cara min. Pero non podía ser o rapaz porque había un forte son de chaves.
Eu acababa de sacar unhas fotos ó centro comercial porque era realmente bonito. Era un segurata o que viña cara min. Eu xa estaba disposto a entregarlle a miña cámara pensando que me ía dicir que non podía sacar fotos en recintos privados. Pero a miña sorpresa foi cando me dixo que había testemuñas do que acababa de pasar e que se quería, podía denunciar.
-Of course, díxenlle. Así que collín o enderezo e o número de teléfono da Policía.

Din un pequeno paseo por alí, busquei a comisaría e alí me dirixín.
Cheguei á Policía e pronto me recoñeceron. Un rapaz só, cunha chaqueta de raias, lentes e unha mochila non había moitos a esas horas por Belfast, así que rápidamente me contaron que todo estaba gravado, que podía declarar e que había testemuñas do que pasara (tódalas persoas da parada de autobús).
O rapaz que me intentara pegar estaba metido no coche da policía e cando me viu comezou a sinalarme e a soltar improperios que non entendín. Os axentes dixéronme que non me preocupase e un deles levoume a dentro a declarar.
¡Que emoción! ¡A primeira vez na miña vida que tiña que declarar en comisaría e ía ser en inglés!
Entrei cos ollos coma pratos porque, aparte das películas Made in USA, nunca vira unha comisaría. Estaba emocionadísimo e metídisimo no papel de víctima do terrorismo. Porque vos di a vós que ese non era un membro do IRA e que me quería matar. Quero pensión de víctima do terrorismo xa.

Bueno, pero volvamos ó asunto.
Eu conteille a historia ó axente, el escribiu por min todo e aínda tivemos tempo de bromear. Despois dunha media hora contándolle o que pasara, o axente Constable Mark Cousins (teléfono 02890650222, co prefixo 0044 se chamades desde fora do Reino Unido, un dato que me deu por se tiña algún problema), preguntoume se estaría disposto a declarar nun suposto xuízo.
Eu pregunteille se sería en Londres ou en Belfast (espero que en Belfast, así volvo a gastos pagados), pero el só quería saber se estaría disposto.
-Yes, of course, contestei.

Saímos e, antes de despedirme, os dous axentes escribíronme no mesmo papel:
Crime number 909 of 03/09/08.
Por se te volvemos a chamar, dixéronme.

Eu agradecinlle a súa axuda e marchei co sentimento de cumprir ca obrigación dun bo cidadán.

Mentres camiñaba cara o meu hostal ríndome pola historia que me acababa de pasar, só podía pensar unha cousa:
¿909 crimes en oito meses nunha cidade tan pequena coma Belfast?
Prefiro Londres.

Agora o papel co nome do axente, teléfono, rúa, número de crime e data está pegado na parede do me cuarto.

Unha batallita máis para contar nas miñas memorias.

Windsor (Berkshire, August 08)

Chinesa fea

Xa falei fai tempo da crueldade. Concretamente do cruel que eu son.
Pero agora síntome un pouco mellor por saber que non son a peor persoa do mundo. E non, non vou falar de Naty por rirse de Martina na festa de Laxe, aínda que debería.

Síntome un pouco mellor porque nestes momentos unha das persoas máis crueis do mundo é o director artístico da cerimonia de inauguración dos Xogos Olímpicos de Pequín 2008 e non eu.
A este chinés, que ata hai uns días non o coñecían nin na súa casa á hora de comer, chegoulle a fama cando se lle ocorreu desvelar nunha emisora do seu país que a voz da nena que aparecía cantando o himno nacional na cerimonia de apertura pertencía a outra.
A verdade é que non dicía nada novo porque, se vémo-las imaxes, decatámonos facilmente de que neniña facía máis play back que Rosario Mohedano cando lle caeu o micrófono no programa de Ana Rosa.
A crueldade deste homiño está en dicir que tivo que escoller a esa nena porque a que realmente cantaba non era o suficientemente guapa para aparecer diante de millóns de persoas. A escusa foi que a meniña tiña a cara un pouco regordecha e os dentes desaliñados. Unha imaxe pouco recomendable para un país que quere mostrar a súa mellor cara ó mundo con este evento.

E agora vén a miña análise:

Primeiro: ¿Este home realmente viu algunha vez unha chinesa guapa?
Lucy Liu non vale. Ela é estadounidense. ¡A ver se se entera o home este de que non hai chinesas guapas! ¿Cantas veces fóchedes vós a un restaurante chinés ou ó chino da esquina comprar e saístes pensando: ¡Ui, que camareira/dependenta máis guapa! ¡Nunca!

Segundo: Suponse que cambiaron á nena porque querían dar un unha mellor imaxe do país. Tendo en conta que a inmensa maioría dos telespectadores que viron a cerimonia non son de raza oriental, esa escusa non vale, porque no resto do mundo só distinguimos entre chinés-macho e chinesa-femia. Dentro dos machos todos nos parecen iguais, e dentro das femias o mesmo. Así que a nós, os habitantes de fóra de China, as Coreas e Xapón tanto nos daba que fora unha ou outra.

Terceiro: Vale que ó señor non lle parecera guapa abondo e que a cambiara por outra máis riquiña, pero se o fas non digas en público. E se o dis en público, non o fagas na radio do país con máis poboación do mundo. Espera a que os Xogos Olímpicos se celebren en Luxemburgo ou en Malta e así son só unhas cantas persoas as que se enteran. Esta nena agora non poderá saír á rúa (e mira que en China hai rúas para dar e tomar) porque sempre a sinalarán como a que quería dar unha mala imaxe do país.

Encantaríame ve-la cara dos pais cando lle foron a casa para avisalos de que a súa nena non podería aparecer ante millóns de persoas. O motivo: ser fea.
Pero aínda máis me gustaria ver a da nena. Estou seguro que desde entón non saiu do psiquiátrico.

Swansea & Cardiff (Wales, July 08)